الهام باقری در آثار نقاشی خود تلاش می کند تا با استفاده از رنگ ها و سمت و سوی قلم به بیان شخصی خود و مفهوم مورد نظرش نزدیک شود. سردی غالب آبی، خطوط مشکی ضخیم و سطوح پرکننده رنگی ذهن مخاطب را به انتزاع درونی طبیعت یا فضای متلاطم یک ذهن می برد.
به طوریکه بتوان صدا و حس یک جنگل و یا کابوس و اغتشاش ذهن انسانی را از خلال حالت و حرکت رنگ ها تجربه کرد. دراین درجه صفر انتزاع، گاه تکانه هایی از فرم نیز به ناگاه ظاهر می شوند و یا بیانگری پای خود را به فضای آبستره تابلو می کشاند.
در کلیت فضای آثار او فاصله ای عمدی از سمت نقاش نسبت به سوژه احساس می شود. گویی او سعی در ثبت موضوع و درک آن با کمترین مداخله را دارد به نحوی که این نوع نگاه از ورای ذهن، او را به سمت راز مستتر در دل چیزها و اتفاقات ببرد و تبدیل به نوعی مکاشفه گردد. برای مثال به طبیعت اجازه دهد تا بهترین رنگ را برای ثبت شدن بر روی بوم به ذهن او القا کند و یا از طریق رنگ ها و تاش ها ماهیت درونی خود را نشان دهند. همچنین این فاصله آرامش محسوسی را، حتی در بیانگرانه ترین حالات به درون اثر می آورد.