مصاحبه با هنرمند، جنی هولزر

مصاحبه با هنرمند، جنی هولزر

زنان وحشتناک نیستند. حتی تا حد زیادی مشکل ما نیستیم.به قلم نائومی هافمن 

 

به مدت پنج دهه، جنی هولزر (jenny-holzer) از فضاهای عمومی برای بیانیه های تحریک آمیز در مورد سیاست و قدرت استفاده کرده است. در حالی که او جایزه بزرگی را دریافت می کند، درباره حقوق سقط جنین، بحران آب و هوا و خویشاوندانش که جادوگر بوده اند، صحبت می کند.

فروشگاه Big Moose Deli & Country، در شهر کوچک Hoosick در ایالت نیویورک، تقریبا غرق در تابلوهای بزرگ با حروف قرمزی است که دونات ‌های سیب، شربت افرا، سوغاتی ‌ها و تخفیف برای ادوات نظامی را تبلیغ می‌ کنند. در دو مایلی شمال، مزرعه ای است که از دهه 1980، هنرمند جنی هولزر در آن زندگی می کرد. او و تیم شش نفره ‌اش در یک انبار فلزی موج ‌دار خاکستری کار می‌ کنند که از آن به عنوان «انبار» یاد می ‌کنند. به‌طور مرتب در مزرعه ‌ای شیب ‌دار یونجه قرار گرفته، در میان انبارهای دیگر در امتداد همان جاده قابل تشخیص نیست: هیچ چیزی وجود ندارد که نشان دهد آثار یکی از مشهورترین هنرمندان مفهومی زنده جهان را در خود جای داده است.

این کاری شایسته است. اگرچه هولزر یکی از شناخته ‌شده‌ ترین چهره‌ های هنر معاصر است، اما آثار او دارای گمنامی مشخصی هستند. رسانه اصلی او متن است. متونی با حروف بزرگ، چشمک زن، در حال حرکت، مورب، پررنگ و با تاکید که او از آن برای پرداختن به نادرستی های مورد حمایت دولت ها، شرکت ها و دیگران در قدرت که از حقیقت برای کسب قدرت بیشتر استفاده می کنند، بهره می گیرد. معروف‌ ترین سری آثار او Truisms است که از پوسترهایی که هولزر در اواخر دهه 1970 در خیابان ‌های منهتن آویزان کرده بود، نشأت گرفت و اغلب حاوی اظهاراتی تحریک ‌آمیز و اتهامی بود. هولزر همچنین آن ها را روی بوم نقاشی کرده است، روی پلاک های برنزی و آلومینیومی حکاکی کرده و روی نیمکت های مرمری کنده کاری کرده است. شاید محبوب ‌ترین این آثار، رصدی بی روح از «سوء استفاده از قدرت، تعجب ندارد» باشد که در سال 1982 در بالای میدان تایمز می درخشید.

 

 

استایل جنی هولزر

«آیا متوجه شده اید که ظاهرا کروموزوم های Y در حال ناپدید شدن هستند؟» این سوال را هولزر با خوشحالی از من می پرسد. من نمی دانستم که آن ها در معرض خطر قرار گرفته اند. این سوال مرا به خنده می ‌اندازد، همانطور که هولزر قطعاً همین قصد را داشت. او در 72 سالگی، با پوشیدن شلوار جین تیره معمولی و پیراهن آستین بلند تیره خود، با همراهی موهای بلندش که بدون مدلی خاص هستند، صریح و با دقت می نماید. او که خود را “هیپی ای پیر، در تلاش برای انقلابی بودن” معرفی می کند، دارای حس شوخ طبعی ای خلع سلاح کننده است.

ما در قسمتی از انبار نشسته ایم که به طور منظمی مملو از آثار اوست. اکثر آن ها بسته بندی شده و در قفسه ها نگهداری می شوند. اما روی یک میز کوچک، اثری از نمایش او به نام “Demented Words” قرار دارد که پاییز گذشته در نیویورک به نمایش گذاشته شد. تکه ‌های نازک سرب به اندازه نشانک ‌ها با توئیت ‌های نوشته شده توسط رئیس‌جمهور سابق آمریکا، دونالد ترامپ، و افراد مشابه او، مهر شده‌ اند. ظاهر آن ها در ابتدا لوح‌ های باستانی را به یاد می ‌آورد؛ با این تفاوت که کلماتی که روی آن ها چاپ شده است، نفرین‌کننده، هشداردهنده و کاملا بی‌معنی هستند.

 

نظر جنی هولزر درباره ترامپ:

جنی هولزر می گوید: «ترامپ یک شخصیت نفرت انگیز بود. او به برخی از بدترین چیزها اجازه وقوع می داد و حتی تشویقشان نیز می‌کرد. از نژادپرستی گرفته تا تبعیض جنسی، تا تعصب، دزدی، و همین‌ طور ادامه ‌دار. کارهای ضروری در مورد محیط زیست، فقر، آموزش و پرورش انجام نمی شد، در حالی که ممکن است زمان بسیار کوتاهی داشته باشیم.» او سپس پیشنهاد می‌ کند که صحبت در مورد ترامپ را متوقف کنیم و متذکر می‌ شود که عادی‌ سازی رفتار او تنها باعث افزایش خطرناک سیاستمداران راست گرا در ایالات متحده شود. این چیزی است که آخرین نمایش او در گالری عمدتاً درباره آن بود. آسیبی که یک مرد می تواند وارد کند و آنچه در اطراف او اتفاق افتاد.

 

 

آثار جنی هولزر

آثار هولزر مکرراً از بیننده می خواهد که به چیزهای ناگفتنی نگاه کند، رویکردی که ممکن است غریزی باشد. او در جنوب شرقی اوهایو بزرگ شد و میانه ‌غربی ‌ها را این‌ گونه توصیف می‌ کند: «صادق، مختصر و موجز. و به احتمال زیاد، در صورت وجود شک و تردید، یک اصل قاطع ایجاد می کنند.» بخش‌ هایی از دوران کودکی ‌اش بسیار اشتباه و دشوار بود و شاید به همین دلیل است که او به سمت موضوعات وحشتناکی که به وضوح بیان می‌شوند، کشیده شده است.

از جوانی بی وقفه نقاشی می کشید. «من یک طراح تقریبا غیرقابل توقف و کنترل ‌ناپذیر بودم. یک بچه طراح.» خواهر مادربزرگش که یک هنرمند بود، این ایده را در هولزر کاشت که هنرمندان، به نوعی عارف هستند. او می گوید: «در میان تمام این چیزها، او جادوگری مرتبط با اسرار آب بود. او می‌ توانست یک شاخه بید را نگه دارد و وقتی آب وجود داشت، حرکت می ‌کرد. من به نوعی آن را با اسرار خلق هنر مرتبط کردم.»

او در دانشگاه شیکاگو تحصیل کرد و قصد داشت یک وکیل یا یک شخصیت دانشگاهی شود. در عوض، او با خنده می‌ گوید: «با نا امیدی همیشگی خود متوجه شدم که آنقدرها هم باهوش نیستم.» هولزر که توسط افرادی کاملا روشنفکر احاطه شده بود، دوباره ارزیابی و شروع به فکر کردن در مورد جنبه پنهانی خود کرد. جادوگران آب، شاخه های بید و عرفان.

 

 

آثار هولزر همیشه آشکارا فمینیستی بوده است. بسیاری از شناخته شده ترین آثار او زن ستیزی را محکوم می کنند و رفتار غیرانسانی اغلب جامعه با زنان را افشا می کند. هنگامی که ما در مورد لغو حکم Roe v Wade در ژوئن گذشته توسط دادگاه عالی ایالات متحده بحث می کنیم، هولزر غمگین می شود. او می گوید: «بهت ناکافی است. به نظر من این جنایتکارانه است. من از این واقعه می ترسیدم، اما نمی توانستم آن را پیش بینی کنم.»

«برای اینکه فمینیسم را به یک کانون ثابت و با صدای بلند تبدیل کرده اید، احساس گناه نکنید. زن ها وحشتناک نیستند. حتی تا حد زیادی مشکل ما نیستیم.»

اشاره می ‌کنم که کار او در اواسط دهه 70 آغاز شد، زمانی که Roe v Wade قانونگذار نوپایی بود. او دوست دارد در مورد آینده جنبش فمینیستی به نسل جوان ترش چه بگوید؟ او مکث می کند. «آن را به یک تمرکز دائمی تبدیل کنید. برای این که آن را به یک تمرکز ثابت و با صدای بلند تبدیل کرده اید، احساس گناه نکنید. زن ها وحشتناک نیستند. اصلا تا حد زیادی مشکل ما نیستیم.» از او می پرسم که آیا او خود را خوش بین می داند؟ او با خنده می گوید: «در واقع من در حدی باید خوشبین باشم. اما مقدمات بزرگ اینجا به طوری مداوم وحشتناک است. هر چیزی که ما را به وجود آورده است، چه کروموزوم Y یا نه، دارای نقص هایی جدی است.

 

 

اواخر این ماه، گالری Whitechapel در لندن، جایزه معتبر Art Icon خود را به هولزر اهدا خواهد کرد، که به هنرمندانی که سهم عمده ای در رسانه خود داشته اند، قدردانی می کند. در سال‌ های اخیر، او با روش‌ های مستقیم فزاینده ‌ای با بحران ‌های نا امیدکننده عصر ما روبرو شده است و این انتقاد را برانگیخته است که برخی از کارهایش بیش از حد جدی و آموزشی شده اند. پیش از انتخابات 2020 ایالات متحده، تیم هولزر ناوگانی از کامیون‌ ها را به شهرهایی در ایالت ‌های نوسان اعزام کرد که دارای پنل ‌هایی از ال ‌ای ‌دی بودند و با عباراتی آموزنده مانند «به شادی رأی دهید» و «به سلامتی خود رأی دهید» روشن شده بودند. هولزر به من اعتراف می کند که آن ها «ممکن است هنر باشند یا نباشند» و اینکه هنر لازم نیست سیاسی باشد: «حتی ساده ترین شکل هنر نیز چیزی شگفت انگیز است، اگر در دستانی درست قرار گیرد».

سپس تحسین خود را از هنر سیاسی خوب تحمیل می ‌کند و در صورت لزوم از آن دفاع می ‌کند، حتی در جهت تعلیم. «می‌ دانی، نقاشی گرنیکا، اثر پیکاسو، آنقدرها هم بد نبود. هم هنری بود و هم نمایشی. و “گویا” هم از نظر کیفیت تولید و هم از نظر تیزبینی و حقیقت گویی آنقدرها کهنه نبود. این شدنیه، این امکان پذیره. هنر سیاسی به ندرت خوب انجام می شود، اما امان از وقتی که به درستی انجام شود. فوق العاده است.»

 

با شروع همه گیری کرونا، هولزر بیشتر وقت خود را در هوسیک گذراند. او می گوید: «خوب بود که برای مدتی از جاده خارج شدم. به جای دویدنی نیمه دیوانه وار برای انجام این یا آن فعالیت هنری، گاهی بی حرکت بنشینیم.» اگرچه او دوباره به سفر بازگشته است، اما هنوز به آن شور و عجله مداوم تقاضاهای پیش از همه گیری بازنگشته است.

هولزر اغلب از ادبیات الهام می گیرد. برای چندین دهه، او از شاعرانی مانند هنری کول، ویسلاوا شیمبورسکا و آن کارسون برای “قوت دادن به اثرش” استفاده کرده است. در حال حاضر او در حال خواندن آثار AA Milne است. «من نمی دانستم که او یک صلح طلب است. و من واقعا پوچی ملودی وارانه شخصیت “وینی پوه” را دوست دارم! و همچنین موعظه های مارتین لوتر کینگ جونیور.

«من از مردم می خواهم که به نفع مشترک فکر کنند. آیا دوست داشتنی نخواهد بود اگر مهربانی دوباره ظهور کند؟»

دختر هولزر، عکاس، لیلی کوبیلسکی، دامادش و دو نوه‌ اش در طول همه ‌گیری با او نقل مکان کردند. از هولزر می پرسم که امیدوار است نوه هایش چه دنیایی را به ارث ببرند. او راه‌حل‌ هایی را برای فجایع مرتبط با آب و هوا، کمبود منابع و بحران جهانی پناهندگان ذکر می‌ کند و درخواست بازگشت همدردی را به خاطر مفهوم خود همدردی دارد. «آیا دوست‌ داشتنی نیست که مهربانی به‌ تناسب فلسفه عملی آن و به‌ عنوان بازیابی مفهوم خود  دوباره ظهور کند؟» هولزر لبخند می زند، اما جدی است. «حتی به عنوان مفهوم ساده و قدیمی اش، بدون هیچ کاربردی؟ باید به آن احترام گذاشت.»

از هولزر درباره امیدهایش برای آینده نزدیک تر می پرسم. او می‌ گوید: «اگرچه گفتم در مورد او صحبت نمی ‌کنم، اما این را خواهم گفت: ترامپ باید زندانی شود.» سپس در حالی که صدایش را نرم می کند، می افزاید: «می خواهم هنرم بهتر شود. این یک آرزوی خالصانه است. من می‌ خواهم مردم به خیر و ثروت مشترک فکر کنند.»

هولزر در 19 ژانویه امسال جایزه هنر گالری وایت چاپل را از آن خود کرد.

 نویسنده و گردآورنده: ریحانه صمیمی