زنان سیاه پوست دو جایزه اصلی بینال ونیز 2022 را از آن خود کردند.
برای اولین بار است که در این رویداد تعداد هنرمندان زن بیش از مردان و با نسبت تقریبا نه به یک است.
از بین بیش از 200 هنرمند که مدیر هنری بینال ونیز؛ سسیلیا آلمانی در نمایشگاه اصلی و عظیم ونیز شرکت داده است، اکثریت قریب به اتفاق زنان هستند. به طوری‌که در یکی از مکان‌های غرفه بین‌المللی جیواردینی، هیچ هنرمند مردی وجود ندارد و فقط زنان و تعداد کمی از هنرمندان غیر باینری و ترنس جندر شرکت کردهاند. او می‌گوید :«من همیشه با بسیاری از هنرمندان زن کار کرده‌ام و فکر می‌کنم برخی از با استعدادترین هنرمندان امروز، زنان هستند. امروزه جهان آگاه و در نهایت زمان خود قرار گرفته است. این عجیب است که با این وجود که غرفه آمریکا در سال 1930 و بریتانیا در 1912 ساخته شده‌اند اما باید تا امروز زمان طی می‌شده است تا برای زنان سیاه پوست فضا در آن محیا شود.
اما ما باید فراتر از این امور برویم و از این زمان برای بازتاب تاریخ گذشته و تفسیر مجدد آن استفاده کنیم و درک کنیم که چگونه ما به این نقطه رسیده ایم.» از لحاظ تاریخی نیز، حدود 10درصد از هنرمندان در بخش نمایشگاه اصلی را تا به حال زنان تشکیل می‌دادند که در سال‌های اخیر به 30درصد افزایش یافته‌اند و امسال نیز در نمایشگاه حدود 90درصد زنان شرکت کردهاند، هنرمندانی که آثار قابل توجهی را با خود به این دوسالانه آورده‌اند.
به عنوان مثال در غرفه لهستان، هنرمند رومی Małgorzata Mirga Tas دیوارها را با تاپستری پوشانده است که تا حدودی بر اساس نقاشی‌های دیواری در Palazzo Schifanoia در فرارا است که در آن به زنان رومی پیشگام پرداخته می‌شد.
در کنار پاویلیون لهستان نیز، Adina Pintilie در غرفه رومانی جستجوی شگفت‌انگیز و شجاعانه‌ای را در مورد افراد همجنسگرا، ترنس جندر و معلول انجام داده است. ویدئو اینستالیشنی که دیدگاه‌های هنجاری چالش برانگیز از روابط، بدن‌ها و صمیمیت را به چالش می‌کشد. ویدئو او با نام «You Are Another Me – Cathedral of the Body» ما را به ارتباط برقرار کردن دوباره با بدن‌ها و زیبایی‌های مختلف دعوت می‌کند.
Simone Leigh
زنان سیاه پوست نیز مانند Simone Leigh، مجسمه ساز از ایالات متحده، Sonia Boyce از بریتانیا و Zineb Sedira الجزایری تبار از فرانسه، برخی از برجسته‌ترین غرفه‌های ملی را اشغال کردهاند که جایزه شیر طلایی ونیز هم به Simone Leigh و Sonia Boyce تعلق گرفت. Sedira که نمایشگاه او بر تاریخ فیلم الجزایر، فرانسه و ایتالیای متمرکز است می‌گوید: «من یک هنرمند زن هستم که در یک جهان تحت سلطه مردانه کار می‌کند. دنیای فیلم دهه 1960 و 70 قطعا جهان مردان بود. من واقعا می‌خواستم این فضا را به عنوان یک زن، یک الجزایزی، یک مسلمان و فردی فرانسوی تغییر دهم.»
نمایش Sedira به شدت بر ایده‌های دوستی تعبیه شده است. همین امر در مورد نمایشگاه هنرمند دیگر سیاه پوست، آلبرتا ویتل، از اسکاتلند نیز صادق است؛ که اثرش منعکس کننده تاریخ آسیب‌زای تجارت برده‌ها و استعمار بین آفریقا، اسکاتلند و باربادوس -جایی که وی به دنیا آمد- می‌باشد. آلبرتا ویتل می‌گوید :«برای من جالب این است که بسیاری از ما -مانند Sonia Boyce وSimone Leigh – عضو دیاسپورای غربی هند هستیم. این چشم اندازی است که مدت‌ها نادیده گرفته شده است.» او همچنین اضافه می‌کند که این موقعیت طاقت فرسایی است که به عنوان اولین زن سیاه پوست به همراه بویز، لی و سدیرا کشورش را بازنمایی می‌کند اما با این وجود احساس افتخار می‌کند و با وجود همه چیز کار خود را انجام می‌دهد، به تعبیری از طریق روح امید و خشم.
این رویداد که با عنوان «عصاره رویاها» نامگذاری شده، بازبینی مرکزیت انسان است و برای نگهداشت رابطه متفاوتی که با سیاره زمین، طبیعت و گونه‌های مختلف آن می‌تواند داشته باشد، است. نوعی بازبینی برای تمرکز زدایی از نقطه نظر انسان؛ اویی که تا بحال یک مرد غربی سفید پوست بوده است.
به مناسبت روز جهانی گرافیک دیزاین
چگونه مانند یک متخصص مجموعه آثار هنری جمع آوری کنید (1)