بوسان که زمانی یک دهکده ماهیگیری کوچک بود، اکنون به یک شهر صنعتی دریایی بزرگ در کره جنوبی تبدیل شده است و موجی از مردم امروزه در آن ساکن هستند، این بازه زمانی از افتتاح بندر بوسان در سال ۱۸۷۶ تا جنگ کره در اوایل دهه ۱۹۵۰ و صنعتی شدن دهه ۱۹۸۰ شکل گرفته است. بوسان امروزی از چندین لایه تشکیل شده؛ از دامنه‌های تپه مانندی که توسط آسمان‌خراش‌ها مسدود شده اند تا بزرگراه‌ها و پل‌های متقاطعی که از شهر گذر می‌کنند تا حمل‌ونقل عمومی و تجاری را بهینه کنند.
با نشان دادن این نقشه توپوگرافی که توسط دو مقوله مهاجرت و صنعت شکل گرفته است، دوسالانه بوسان ۲۰۲۲، با نام We, on the Rising Wave از تاریخ ۳ سپتامبر تا ۶ نوامبر با محوریت بررسی چگونگی انتقال و تغییر جوامع محلی توسط امواج تاریخی و محیطی برگزار می شود.
این نمایشگاه با مدیریت هنری Haeju Kim، آثار ۶۴ هنرمند و گروه هنری، از جمله PACK، Bassem Saad، و Megan Copeرا در چهار جریان با موضوعات؛ «مهاجرت»، «کار و زنان»، «اکوسیستم شهری» و «تغییر فناوری و مکانی» در چهار محل؛ موزه هنرهای معاصر بوسان (MOCA Busan)، اسکله ۱ بندر بوسان، یک کارخانه سابق در یئونگدو و یک خانه متروکه در چوریانگ به نمایش گذاشته است.
MOCA Busan که در جزیره Eulsukdo واقع شده، محل اصلی دوسالانه است که اکثر آثار در آن قرار دارند. این جزیره تا زمان شهرنشینی کره در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۹۰، کانون پرندگان مهاجر در آسیا بود و در سال ۲۰۱۲ نیز، به عنوان یک پارک زیست محیطی احیا شد. به نظر می رسد که این منطقه از تخریب صنعتی در امان مانده است. اما برای پرندگانی که تخم‌ها و لانه‌های خود را گم کرده‌اند نیز این پارک بازسازی‌شده می‌تواند چنین احساسی داشته باشد؟
در زیرزمین موکا بوسان ، ۲۷ نقاشی رنگ روغن از Oh U Am که بین سال‌های ۱۹۹۳ و ۲۰۱۴ کشیده شده‌اند، به این کابوس ویرانی تلنگر می زنند. او که در طول جنگ کره یتیم شده است، مناظر کره را که از خاطرات کودکی اش به یاد دارد با استفاده از صحنه‌های ترسناک سورئال تداعی می‌کند. برای مثال، اثر بازگشت به خانه (۱۹۹۳)، یک سرباز معلول را با عصا، یک مرد و یک زن با دو فرزند را در پس زمینه ای مایل به قهوه ای به تصویر می کشد. آنها در یک ردیف در کنار درختی بدون برگ ایستاده اند که یک زاغ روی آن نشسته است – در کره، این پرنده نماد خبر خوشحال کننده یا خوش آمدگویی به مهمان است.
تغییرات اکوسیستمی بوسان نیز در نقاشی های او منعکس شده است، برای مثال در اثر Untitled (2014)، که این هنرمند پس از نقل مکان به منطقه قدیمی مرکز شهر بوسان، پس از ۲۵ سال زندگی در یک صومعه آن را کشیده است، ارتفاعات کنونی شهر با ماشین ها و مردم در آن دیده می شود.
این تاریخچه پنهان از دست دادن و آوارگی ناشی از جنگ کره در چیدمان فیلم شمنیستی سارا سجین چانگ (سارا وان در هاید)، با نام چهار ماه، چهار میلیون سال نوری (۲۰۲۰) که در همان طبقه در موکا بوسان واقع شده ، واضح تر است.
فیلم چهار ماه، چهار میلیون سال نوری، به اقامت اجباری چهار ماهه در یک پرورشگاه کره ای برای یک کودک به منظور واجد شرایط شدن برای فرزندخواندگی اشاره دارد. این عنوان به صنعت پرسود فرزندخواندگی چند نژادی اشاره دارد که پس از جنگ کره رونق گرفت.
ویدیوی چان که در اطراف بنرهای پارچه‌ای با مضمون «پدر»، «مادر»، «اجداد»، «جهان» و «شما از غبار ستاره‌ای ساخته شده‌اید» به زبان کره‌ای نمایش داده می شود، ترکیبی از تصاویر آرشیوی، نقاشی‌ها و پرتره‌ای از هنرمند است -فرزندخوانده ای از کره که در هلند بزرگ شده است – و سفری برای شفاگرفتن و رهایی از تعارضات را نشان می دهد. روایت فیلم اشاره می کند که جنگ کره به یک تصویر انتزاعی تبدیل شده است؛ مادران نوزادان خود را به علت قاچاق کودکان از دست داده و اسناد جعلی نیز پاک شده اند، در حالی که سربازان آمریکایی پدر این کودکان یتیم هستند. این تاریخ با تاریخ استعمار هلند در کنار هم قرار گرفته است در حالیکه به اثر چاپی نیکلاس ویتسن، با نام Shaman or Devil’s Priest from the Tungus (۱۶۹۲) که تصویری پیچ خورده از یک شمن سیبریایی با عنوان «کشیش شیطان» است ارجاع می دهد. چنین نمایش‌هایی موجب فرافکنی های نژادپرستانه از مردم آسیا و تقویت تلاش‌های مبلغان مسیحی برای تغییر فرهنگ‌های شمنیست می شود. برای نشان دادن شفاخواهی، گهگاه در فیلم زن و مردی با لباس سنتی ظاهر می‌شوند و آهنگ‌های شمنی یا فولکلور کره‌ای را می‌خوانند.
در حالی که نقاشی‌های Oh U Am بازماندگان را به یاد مخاطب می‌آورد، ویدیوی چانگ کسانی را به تصویر می‌کشد که در گردبادی از تاریخ‌های چندملیتی از بین رفته‌اند؛ مفهومی که چیدمان یوسوکه کاماتا در طبقه دوم در موکا بوسان آن را گسترش می دهد و تاریخ‌های ژاپنی و کره‌ای را با استفاده از عناصر معماری به هم متصل می‌کند. در امتداد دیوارها، کاماتا قلعه‌های ژاپنی ساخته شده در کره را در طول تهاجمات قرن شانزدهم، به همراه عکس‌هایی سیاه و سفید از هر مکان که با نقشه توپوگرافی نقشه‌برداری از مکان‌های آنها به هم متصل شده است، ثبت کرده است. این قلعه‌ها که عمدتاً در بوسان و استان گیونگ‌سانگ جنوبی متمرکز شده‌اند، با قلعه‌هایی در ژاپن، مانند قلعه ناگویا، که در سال ۱۹۵۲ به عنوان پایگاه اعزامی برای حمله به کره ساخته شد، مرتبط هستند که در داخل دیوارهای سنگی ویرانه‌های کاراتسو، استان ساگا باقی مانده است.
