در این مقاله به معرفی ۵ نمایشگاه مهم هنری در سال ۲۰۲۲ می پردازیم:
This Must Be the Place: هنرمندان آمریکای لاتین در نیویورک، ۱۹۶۵-۱۹۷۵در جامعه آمریکا، نیویورک
طی دو نمایشگاه گروهی که در طول شش ماه برگزار شد، این نمایش دو قسمتی -که در سال ۲۰۲۱ شروع به کار کرد،- به بررسی و گفتگوی بین آثار ۴۰ هنرمند تجربی و گروه های آمریکای لاتین که شهر نیویورک را در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ خانه-وطن- می‌نامیدند، پرداخت. این هنرمندان با درگیر شدن با مفاهیم جامعه و هویت از طریق شیوه‌های تجربی؛ از جمله مینیمالیسم، هنر اجرا و مفهوم‌گرایی توانستند در برابر کلیشه‌های فراگیر که در فرهنگ آمریکایی رایج است، با قدرت ظاهر شوند. این نمایش که توسط ایمه ایگلسیاس لوکین کیوریت شده بود، شامل چهره هایی مانند آنا ماریا مایولینو، کارلوس ایریزاری، سیلویا پالاسیوس ویتمن و بسیاری دیگر بود.
Carnegie International، پیتسبورگ، پنسیلوانیا
بسیار ناراحت کننده بود که کارنگی اینترنشنال، نسبتاً در اواخر سال باز شد، زیرا مناقشات در مجموعه ای از نمایشگاه های هنری در سراسر جهان، تلاطماتی ایجاد کرده و مشکلاتی در مورد امور دوسالانه ها به وجود آورده بود. این موضوع به خصوص در مورد کارنگی بدتر بود، زیرا این رویداد بهترین نمونه در میان این نمایش ها به حساب می آمد. این نمایش که بر تاریخ‌های شگفت‌انگیز انتزاع سیاسی متمرکز بود و هنرمندان کمتر شناخته شده بی‌شماری را به نمایش گذاشت، کارهایی را که امسال اکثر موزه ها نتوانستند ارائه دهند، نشان داد: آثاری که به طرز هوشمندانه‌ای در مورد مسائل مهم زمان ما صحبت می‌کرد و در عین حال در مورد هدف هنر، محدودیت‌ها، بازنمودها، فرم‌ها و تاریخچه‌ها نیز مصمم بود.
خصیصه این نمایش در اثر رنگ‌های ممنوعه ۱۹۸۸ ، از فلیکس گونزالس تورس ترسیم شده است؛ چهار بوم تک رنگ قرمز، سبز، سیاه و سفید که پرچم فلسطین را تداعی می‌کنند اما به وضوح آن را نشان نمی‌دهند. این اثر مربوط به زمانی است که اشغالگران اسرائیل به نمایش گذاشتن پرچم در آن قلمرو را غیرقانونی اعلام کردند. این مساله از قدرت استراتژیک پرواز زیر رادار و مفهوم ناخوانا بودن- مثال تابلو- به عنوان یک استراتژی صحبت می کند.
Moon Shin: Towards the Universe در موزه ملی هنر مدرن و معاصر، کره در شعبه Deoksugung
تصاحب کل شعبه Deoksugung از موزه هنر مدرن و معاصر سئول در پاییز امسال، یک نمایش فوق العاده با محوریت مرور آثار هنرمند کمتر شناخته شده مون شین بود. این نمایشگاه که به مناسبت صدمین سالگرد تولد او برگزار شد، یک رویداد عالی بود و دقیقاً استادی این هنرمند را برجسته ساخت که شروع کاری او از نقاشی تا تغییر متدش به مجسمه‌سازی و بعداً اینستالیشن‌های بزرگ و سپس معماری را نشان می‌داد. مجسمه‌های او واقعاً خیره‌کننده بودند – اشکالی شبیه به اندام‌های انسان و گاهی با چیزی تقریباً بیگانه هم مرز-. او آنها را در انواع مدیوم ها؛ از برنز و فولاد ضد زنگ گرفته تا چوب های صیقلی و سنگ های رنگی مختلف اجرا می کرد. یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار مون، سفارش عظیمی است که او برای بازی‌های المپیک ۱۹۸۸ سئول ساخت، که در آن یک جفت برج ساخته شده از نیم‌دایره‌های پیچ‌خورده به سمت آسمان بالا می روند.
این مساله در نهایت باعث شد که او به فکر خلق مجسمه های عظیم هنری عمومی بیفتد تا هنرش بیشتر در دسترس همگان باشد. بسیاری از افراد هرگز متوجه نشدند، اما یک دستگاه AR در موزه به شما این امکان را می داد تا آنها را جستجو کنید و باعث می شد شما بیشتر مشتاق پارک طراحی شده ای توسط او شوید که به زودی ساخته خواهد شد.
عارف الریس در موزه هنر شارجه
هیچ چیز مانند دیدن یک نمایش جامع با محوریت مرور آثار یک نقاش، که ارزش او کمتر درک شده، نیست – وارد شدن به دنیایی که ساخته است و دیدن روند کارهای او_. بنیاد هنر شارجه تابحال و به طور مداوم نمایش های عالی را در این زمینه برگزار کرده است. جدیدترین آنها نمایش به یاد ماندنی از بررسی آثار عارف الرایس (۱۹۲۸-۲۰۰۵) بود که در موزه هنر شارجه اجرا شد.
این هنرمند لبنانی که یکی از چهره‌های مهم مدرنیسم عربی است، در هنر فیگوراتیو، انتزاع و منظره پردازی فعالیت داشته، اما بهترین آثار او ترکیبی از هر سه اینها بوده است. برای مثال در چندین صحنه مه آلود بیابانی چشمگیر از دهه ۱۹۸۰، خطوط افق با ظهور رنگ ها و اشکال محو می شوند و گاهاً به نظر می رسد که شکل اعضای بدن را دارند و بدین ترتیب صحنه های مسحور کننده ای را ایجاد می کنند.
روزا بونهور؛ در موزه هنرهای زیبا، بوردو و موزه اورسی پاریس
روزا بونهور بیشتر به خاطر شخصیت عجیب و غریبش شناخته می شود: طراحی از حیوانات اهلی فرانسوی قرن نوزدهم حرکت پیشگامی برای زنان در هنر بود، او در پرورشگاهی پر از شیر و غزال زندگی می کرد که نمادی عجیب و غریب بود. این شانس نادر برای دیدن نزدیک به ۲۰۰ اثر او، استعداد و مهارت او را غیرقابل انکار می کند، اما همچنین به تلاش‌هایی که او را به‌عنوان یک نماد پیشرو اکوفمینیستی در نظر می گیرد، ریزه کاری هایی را نیز اضافه خواهد کرد.
