نمایش آثار باربارا کروگر در موسسه هنری شیکاگو

نمایشگاه آثار باربارا کروگر در موسسه هنری شیکاگو با نام ” Thinking of You. I Mean Me. I Mean You “از لحاظ ابعاد اثر برجسته ای است. این چیدمان تمام سالن وسیع رگنشتاین و تالار گریفین کورت و همچنین بسیاری از مکان های دیگر موزه، اطراف محوطه آن و سراسر  شهر را در بر گرفته است. درباره محتوای آثار کروگر و تفسیر اجتماعی آن بسیار نوشته شده و خواهد شد. بنابراین بهتر است تا بر جنبه های فرمی چیدمان متن های بلند او که به صورت چاپ دیجیتالی سیاه و سفید روی وینیل-نوعی پلاستیک- تولید می شوند ، تمرکز کنیم.

آثار قبلی کروگر نیز در مقیاس بزرگ هستند. مانند؛  (Griffin Court) ، 2020 ؛ (برای همیشه) ، 2017 ؛ تبلیغات برای خودم (پروژه برای نیویورک تایمز) ، 2014/2020 ؛  (بازیگران شخصیت ها) ، 2016/2020 ، که کل دیوارها و کفها را به تنهایی یا همزمان با یکدیگر می پوشانند. در حقیقت نوعی استراتژی چیدمانی است که کروگر سالهاست که از آن استفاده می کند. بدین معنی که از طریق ابعاد بزرگ اثر، ویژگی های گرافیکی  در کارهای او تبدیل به نوعی صدای بلند می شود. از نظر بصری به نظر می رسد که گویی مفهوم از طریق یک بلندگو بیان می شود. کروگر صدا را بالا می برد تا توجه عمومی را جلب کند و دسترسی پیام خود را به کل جوامع افزایش دهد. از طریق مقیاس، هنرمند اقتدار صدا و فوریت پیام خود را نشان می دهد.

بسیاری از متون این چیدمان از نمایشگاه های دیگر تکرار گردیده و برای محل نمایش جدید در موسسه هنر شیکاگو ویرایش و طراحی مجدد شده اند. با توجه به ابعاد فضایی و موضوع متن ها که ثابت هستند، بیشترین تغییرات را می توان در تایپوگرافی آنها مشاهده کرد؛ آنها به صورت افقی و عمودی کشیده شده اند، با استفاده از فونت Futura Bold که امضای شخصی کروگر و شبیه به سبکی از فونت English Gothic است، پر شده یا در فضاهای مربوطه فشرده شده اند. همچنین بعضی از فونت ها درشت و بعضی نیز ظریف هستند، اما در هر دو حال بدون سریف هستند. در حقیقت فرم های بدون تزئین آنها به دنبال انتقال پیام از طریق قدرت کلمات هستند ، نه سبک حروف. در این راستا و بنا به سبک هنرمند،کروگر همواره بر حروف تایپی متداول و اصیل که با لحن بدون اضافه گویی در پیام هایش نیز مطابقت دارد ، اصرار داشته است.

در این چیدمان و در سراسر فضای موزه ، هر اثر به صورت فکر شده ای در طول مسیرهای بازدید قرار گرفته است که ارتباط طبیعی را ایجاد کند و به همین علت به نظر می رسد که منطق فضایی را محقق کرده است. آثار از نما و شکل ساختمان و نمایشگاه نیز بهره می برند.

اثر  (برای همیشه)، یک چیدمان در ابعاد یک اتاق است که چهار طرف دیوار و کف را دربر گرفته است ، در ورودی  سالن رگنشتاین  به نوعی از بینندگان استقبال می کند و با دو کلمهYOU بزرگ به آنها هشدار می دهد که به این امر توجه داشته باشند: «آنها درگیر چیزی که دنبال می کنند هستند.» موقعیت این اثر در قسمت جلویی آن را از نظر روانشناسی پرنفوذتر می کند.

 اثر  (Griffin Court) ، نیز یک متن عظیم در کف راهرو است که روی آن نوشته شده: ایدئالیزم کور، مرتجعانه، وحشتناک و ترسناک است. (که دو کلمه مرتجعانه و ترسناک با X بزرگ سبز رنگ خط خورده) و هر دو طبقه موزه را در بر می گیرد، که باید از بالکن طبقه دوم خوانده شود. در طبقه همکف نیز یک فرم انتزاعی از حروف باریک سیاه ، سفید و سبز به صورت منحنی ها و زاویه های زیبا وجود دارد.

می توان مشاهده کرد که متن ها در مقیاس و تنوع بارزشان با مخاطبان در ارتباط هستند: اثر (برای همیشه) بیننده را از پنج طرف در متن غوطه ور می کند، اثر(Griffin Court) بیننده را از بالا به وسیله متن در حالتی از تعلیق نگه می دارد، و آثار  (بازیگران شخصیت ها) و (تبلیغات برای خودم) به صورت رودررو با بیننده مواجه می شوند. این باعث می شود که به نظر آید آثار کروگر وقتی در معرض دید گسترده نصب می گردند در مقایسه با وقتی که در مقیاس نزدیک تری ارائه می شوند ، چه معانی متفاوتی دارند.

در آخر می توان به این امر اشاره کرد که پویایی و تغییر پذیری سبک کروگر در متریال مورد استفاده اش نیز مشهود است؛ به این معنی که وقتی این نمایشگاه برای MoMA PS1 در نیویورک و موزه هنر لس آنجلس در سال آینده بازسازی شود ، این مقدار زیاد وینیل-پلاستیک- دوباره مورد استفاده قرار می گیرد. این مساله با توجه به نقشی که پلاستیک در شرایط محیطی امروز ایفا می کند اهمیت دوچندان می یابد.