پیت موندریان (برادوی بوگی-ووگی ۱۹۴۳)

پیت موندریان کار هنری خود را به آرامی آغاز کرد و در دههٔ ۱۹۲۰ به اوج رساند. او از لحاظ نمایش آثار برای مخاطبانش همیشه در محدودیت بود. نوارهای عمودی و افقی در آثار موندریان، با تنالیته‌های متفاوت از رنگ‌های اصلی، بوم‌های مستطیل که بعضاً از کنجی آویخته شده‌اند، کمپوزیسیون نامتقارن، رنگ‌های خنثی (نه شاد و نه غمگین) اما با وقار و مسلط به محیط، مشهود است.

کارهای او دارای بیشترین مخاطب‌ در حیطهٔ هنر انتزاعی است. در دههٔ ۱۹۴۰،  آثار وی به مجموعه‌های کلکسیونرها راه یافت. نیویورک با تمام شلوغی‌ها و آشفتگی‌هایش توانست موندریان پیر را به وجد آورد (وی همیشه تحت تأثیر محیط اطرافش بود). بوگی-ووگی در برادوی (تصویر۳-۴) از منظر معیارهای موندریان، تابلوی بزرگی است که با سبک قبلی وی مغایرت دارد. اشکال متعدد کوچک و رنگی با ساختار نئوپلاستیسیسمی [۱] قوام یافته، باعث تحرک اثر نسبت به آثار چند دههٔ اخیرش است.

تمایل به گسترش از دو پهلو در اثر مشهود است؛ زیرا تراکم در چپ و راست اثر بسیار و قسمت میانی آرام و کم‌تحرک است. این اثر بازتابی از توسعهٔ آمریکا و تب و تاب زمانه در نیویورک است و ریتم موسیقیایی دارد. در مواجهه با اثر زیر، خصوصیات فردی کمتری از نظر روحی و روانی (حتی تا حدی فیزیکی و عینی) می‌بینیم که از آثار قبلی موندریان فاصلهٔ بسیار دارد. بوگی-ووگی در برادوی جهش به سوی تحولات بصری در نیویورک را نشان می‌دهد.

تصویر ۳-۴- پیت موندریان، بوگی-ووگی در برادوی، ۴۲-۱۹۴۳، رنگ و روغن روی بوم، ۱۲۷×۱۲۷ سانتیمتر، موزه هنر مدرن، نیویورک.

Neoplasticism: که از آن با اسم هنرهای زیبای جدید یا نوشکل‌آفرینی نیز یاد می‌کنند، نظریه‌ای زیباشناختی مبتنی بر هنر تجسمی ناب بود که توسط پیت موندریان از کوبیسم گرفته شده و در آن از زوایا و خطوط راست در موقعیت‌های افقی و عمودی و سه رنگ اصلی در کنار هم و در کنار سه غیر رنگ سیاه، سفید و خاکستری استفاده می‌شود. طرح نظر نئوپلاستیسیم توسط موندریان نتیجه ۵ سال تحقیق و تمرکز فعال او بود که از سال ۱۹۱۲- ۱۹۱۷ حاصل شد. اولین پیرو این نظریه، تئو ون دوزبورخ (۱۹۱۶) بود.