کریستاپس آنکانز؛ پروپاگاندای امروز – قسمت اول

هنرمند بریتانیایی-لتونی، کریستاپس آنکانز، رابطه بین انسان، طبیعت و ماشین‌ها را از طریق یک بازی مفهومی تکاملی بررسی می‌کند، رویکردی که هنرمند در این گفتگو با نظریه‌پرداز بوریس گرویس و کیوریتور کورینا ال. آپوستول با آن به بحث نشسته است.به طور خاص در این مصاحبه، آنکانز، در مورد اثر what can’t we just create (2021–2022) توضیحاتی می‌دهد؛ یک چیدمان خاص مکان-محور که متشکل از متن‌های بزرگ، بنرهای عکاسی، و مجسمه‌ای در مقیاس بزرگ است، و پیش‌نمایش آن در مرکز هنری مارک روتکو در داوگاوپیلس لتونی بوده است.این پروژه در ساختمان زرادخانه قلعه داوگاوپیلس اجرا شد، اولین باری که این مرکز در خارج از محوطه خود رویدادی اینچنین را به نمایش می گذاشت و کریستاپس آنکانز به طرز ماهرانه ای از ساختمان متروک دوران شوروی که با توری سبز پوشانده شده بود استفاده کرد. با زمین یخ زده از برف و دو درخت زیرفون برهنه در نزدیکی آن، یک قاب خشک و سرد، نگاه بینندگان را در سراسر صحنه هدایت می کرد. بر روی دیوارهای خارجی ساختمان، دو بنر بزرگ کمی بالاتر از سطح زمین معلق بود. متن چیدمان، با حروف سیاه و سفید، به زبان های لتونی، روسی و انگلیسی تکرار و بر روی یک بنر سفید چاپ شده بود. بر روی بنر، هنرمند به تدریج عنوان را تکه تکه کرد تا شعری غنایی بیافریند و پیوندهای جدیدی بین عمل خلق، امکانات کنش و الگوهای تفکر شکل دهد. 

 یک بنر سه‌ تایی، پرتره‌ای در لحظه و بدون صحنه سازی عکاسانه، از زن جوانی به نام نستیا را نشان می‌دهد که در حال به هم چسباندن قطعات یک سگ اسباب‌بازی از تخم مرغ شانسی کیندر است. روبه روی بنر، یک مجسمه درخت نخل واژگون شده و ساخته شده از چوب صنوبر، -یک چوب محلی- بین درختان زیرفون قرار گرفته است که در برابر محیط خشن زمستانی، شکننده و خشک به نظر می رسد. آسیب‌پذیری، بازیگوشی و تضادهای شدید در این چیدمان به چشم می خوردند؛ از بنرها، متن‌ها و تصاویر آن‌ها گرفته تا مجسمه‌، نشان‌دهنده برتری بدن انسان و چگونگی تأثیر ساختار زبان بر تجربه فیزیکی است. به عنوان یک نقاش کلاسیک آموزش دیده، آنکانز با «خود بافتار و شرایط» کار می کند تا یک چیدمان مکان محور را به عنوان یک تجربه پایان باز خلق کند. پروژه‌های او از متریال چیدمانی غیر معمول استفاده می‌کنند و رویکردی آزادانه را نشان می‌دهند، و بدین وسیله آگاهی دقیقی از ویژگی‌های هر مکان در جزئیات هر قطعه منعکس می‌شود.برای بینندگان، این پروژه‌ها آگاهی بیشتری از ساختمان‌ها و مکان‌های به ظاهر عادی و معمول ایجاد می‌کنند. در میان آنها، چیدمان Have we all learned how to be human at home? (2021) که بر روی آستانه گالری دوموبال لندن نصب شده است، یک اینستالیشن مجسمه‌ای، متشکل از یک قوس فولادی برش لیزری خورده می باشد که متن سوال روی فلز زنگ‌زده آن حک شده است. با کاهش محدودیت‌های قرنطینه همه‌گیر در سراسر بریتانیا در مارس 2021، این چیدمان در معرض دید عابران در مرکز لندن نصب شد. با طنزی سیاه، سؤال آن به عنوان یک هشدار عمل کرد؛ وضعیت از قبل بحرانی در شرف بدتر شدن بود. از نظر مفهومی، این اثر به مجسمه‌ای ناپایدار تبدیل شد و موجی از واکنش‌ها را از سوی مخاطبان برانگیخت.  اثر How do you help a butterfly with wet wings? (2021)چگونه به پروانه ای با بال های خیس کمک می کنید؟ (2021)، نیز یک چیدمان مکان-محور برای نمایشگاه فضای باز Publiek Park در Citadelpark در گنت، بلژیک (2021) بود که شامل یک بنر سفید با حروف درشت و بزرگ نوشته شده، در بالای دروازه و مانند یک بیلبورد باریک بود. در متن جمله آن، کلمه how با یک خط قرمز شبیه به گرافیتی خط زده شده بود تا یک قرائت دوگانه را نشان دهد. برای هنرمند، این پرسش(ها) فرهنگ پارک را به عنوان یک منطقه همجنس گرا فرا می خواند، در حالی که در مورد شکنندگی و انعطاف پذیری فرهنگ ال.جی.بی.تی نیز نظر می داد. این استفاده عمدی از معنای دوگانه نیز از دنیای تبلیغات و نشانه‌ها وام گرفته شده و به شکل پذیری زبان و ویژگی بافتار آن اشاره می‌کند. چنین تأثیر متقابل و تعاملی بین هنر و زندگی، و تأثیر زبان بر واقعیت‌های ادارک شده، در مرکز کار آنکانز قرار دارد. برای مطالعه قسمت دوم اینجا را کلیک کنید