19 کیوریتور مشهور معاصر

در دهه های اخیر، با گسترش آرت فرها و دوسالانه ها، شبکه بین المللی کیوریتورها نیز گسترش یافته است. این افراد، که بسیاری از آنها در دهه‌های 1990 و 2000 ظهور کردند، با تکیه بر میراثی که توسط کار چهره‌هایی مانند هارالد زیمن، جرمانو سلانت، و اوکویی انوزور خلق شد، نمایشگاه ها و دوسالانه‌های پیشرویی را سازماندهی کردند و ابتکاراتی را با هدف برانگیختن تفکر خلاق در میان افراد بنیان نهادند.

این فهرست 19 کیوریتور مشهور معاصر را نشان می دهد که دنیای هنر امروز را شکل داده اند. آنها که بر اساس چندین قاره و تمرکز بر تعدادی موضوع مختلف انتخاب شده اند، به فراگیرتر شدن تاریخ هنر کمک کرده اند و در بسیاری از موارد، دوسالانه ها و مؤسساتی را که با آنها در تعامل بودند، متحول کرده اند. از نمایش‌های هنری فمینیستیت و بررسی آثار جهانی گرفته تا پنج سالانه‌های جاه‌طلبانه، آثار آن‌ها دامنه وسیعی داشته و به تعریف این حرفه کمک کرده است. این کیوریتورها عبارتند از:

ریتا گونزالس، رزلی گلدبرگ، کندیس هاپکینز، مامی کاتائوکا، سونجونگ کیم، کاسپر کونیگ، کویو کوو، لوسی آر لیپارد، باربارا لاندن، کامیل مورینو، گابی نگکوبو، تلما گولدن، سیمون نجامی، هانس اولریش اوبریست، آدریانو پدروسا، هور القسیمی، ماری کارمن رامیرز، لوری استوکس سیمز، زوئی ویتلی

1- ریتا گونزالس

در سال 2019، ریتا گونزالس رئیس بخش هنرهای معاصر موزه هنر لس آنجلس شد. او از زمان پیوستن به موزه در سال 2006 به عنوان کیوریتور موزه، کار هنرمندان لاتین و آمریکای لاتین را که به رسمیت شناخته نشده اند، در سازماندهی نمایشگاه ها متمرکز کرده و همواره در تلاش برای تنوع بخشیدن به مجموعه موسسه بوده است. گونزالس همچنین بخشی از تیم‌های کیوریتوری برای دوسالانه گوانگجو در سال 2018، دوره 2014 Prospect نیو اورلئان و پروژه‌های فریز در لس آنجلس در سال 2020 بوده است. او در مصاحبه ای گفته بود: این مساله نمی تواند فقط محدود به هیوستون، میامی و لس آنجلس باشد، زیرا حقیقت موضوع این است که لاتین تبارها در هر ایالت و هر منطقه هستند.

2- رزلی گلدبرگ

رزلی گلدبرگ فقید در پایان نسخه 2011 کتاب خود هنر پرفورمنس: آینده نگری تا امروز، نوشته است: پرفورمنس ممکن است به خوبی دهه های آینده قرن بیست و یکم را به ژرفای قرن بیستم شکل دهد، شاید حتی آشکارتر از قبل. این کتاب اولین بار در سال 1979 منتشر شد.

گلدبرگ که یکی از مدافعان سرسخت این رسانه بود، به خاطر ارتباط مداوم هنر پرفورمنس و گسترش دید عمومی – و احترام – به آن به عنوان یک شکل هنری، به مبارزه پرداخت. در سال 2005، گلدبرگ دوسالانه پرفورما را در نیویورک راه اندازی کرد. این دوسالانه که به عنوان پرمخاطره ترین نمایش هنر پرفورمنس شهرت پیدا کرده است، عمدتاً به این دلیل بود که هنرمندانی را که معمولاً در این رسانه کار نمی کنند – از جولی مهرتو گرفته تا وایت کان – برای تولید قطعات مبتنی بر زمان برای آن به خدمت گرفته بود. گلدبرگ، که در دهه 70 به عنوان کیوریتور Kitchen در نیویورک شروع به کار کرد، در مورد پرفورما گفت: «این کار در مورد بازنویسی تاریخ هنر از دیدگاه هنر اجراست.»

3- کندیس هاپکینز

کندیس هاپکینز در سال‌های اخیر با نمایشگاه‌هایی که به گستردگی هنر هنرمندان بومی در سراسر جهان، از کانادا و ایالات متحده گرفته تا استرالیا، آمریکای لاتین و فنلاند می‌پردازد، نشان خود را در دنیای هنر به جا گذاشته است .هاپکینز روی دوسالانه های بین المللی متعددی کار کرده است، از جمله؛ سه دوره SITElines  در SITE Santa Fe، Document 14 در کاسل، آلمان و آتن، دوسالانه هنر تورنتو و کیوریتور غرفه کانادا در دوسالانه ونیز 2019  با نمایش آثار گروهی هنرمندان اینویت و شرکت تولید فیلم ایسوما.

قبل از کار بر روی جریان دوسالانه، هاپکینز، که شهروند قبیله کارکراس/تاگیش است، نمایشگاه‌های بزرگی از هنر بومی معاصر مانند «برخورد نزدیک: 500 سال آینده» را در سال 2011 در مکان‌های مختلف در وینیپگ و «هنر بومی بین المللی: Sakahàn » را در سال 2013 در گالری ملی کانادا برپزار کرد. نمایشگاه‌های موضوعی دیگر نیز شامل نمایشگاه‌های سیار «هنر برای درک جدید: صداهای بومی، دهه 1950 تا کنون» (2018) و «صداها: نمایشگاهی در پنج قسمت» (2019) بوده است.

 تعهد هاپکینز برای گوش دادن به هنرمندانی است که با آنها کار می کند. او می گوید:«در هنر، ما تمایلات بسیار بدی برای بازنمایی «دیگری» داریم.» «ما هنوز می‌توانیم بحث‌های پیچیده‌تری درباره هویت داشته باشیم، اما برای داشتن آنها، باید با آن مواجه شویم. یک سوال عمیق تر این است که چه کسی بازنمایی چه کسی است و چه کسی برای چه کسی صحبت می کند.»

4- مامی کاتائوکا

مامی کاتائوکا، متخصص هنر معاصر آسیایی، در سال 2003 به عنوان سرپرست و معاون ریاست به موزه هنر موری در توکیو پیوست و از سال 2019 مدیر موزه است. او همچنین رئیس کمیته بین‌المللی موزه‌ها و مجموعه‌های مدرن ژاپن و نیز مدیر هنری تریینال آی چی2022 در ژاپن (بوده)است.

از جمله نمایش هایی که او در موزه ترتیب داده است، نمایش های انفرادی برای آی وی وی، آیدا ماکوتو و شیوتا چیهارو است. او به عنوان مدیر هنری نهمین بینال گوانگجو در سال 2012 و مدیر هنری بیست و یکمین دوسالانه سیدنی در سال 2018 خدمت کرده است. او به سازماندهی نمایشگاه های بزرگ خارج از موزه هنر موری، از جمله «اشباح آسیا: دوره معاصر، گذشته را بیدار می کند» موزه هنر آسیایی در سانفرانسیسکو و« آی وی وی: بر اساس چه؟» در هیرشهورن در واشنگتن دی سی کمک کرده است.

کاتائوکا یکی از معدود مدیران زن موزه در ژاپن است و می گوید که امیدوار است کارش در راس موزه هنر موری بتواند به مسائل سیاسی و اجتماعی در داخل و خارج از کشور بپردازد. «می‌خواهم وقتم را در این موزه به این موضوع اختصاص دهم که چگونه هنر معاصر می‌تواند بخشی از گفتمان جهانی باشد. این یک چالش بزرگ و بی صدا است.»

5- سونجونگ کیم

صحنه هنری کره جنوبی همچنان در سطح بین المللی در حال پیشرفت است و در این میان فردی همچون سونجونگ کیم نیز به عنوان یکی از کیوریتورهای ارشد این کشور ظاهر میشود. کیم به خاطر خدمت به عنوان رئیس بنیاد بینال گوانگجو، که نظارت بر نمایشگاه مستمر کره جنوبی را بر عهده دارد، _که اکنون یکی از دوسالانه های برتر جهان محسوب می شود،_ شناخته می شود. (در بحبوحه همه‌گیری کرونا، کیم کمک کرد دوسالانه با تاخیرهای متعدد سرپا بماند – و حتی موفق شد یک دوره حضوری را در سال 2021 برگزار کند.)

اما کار کیم بسیار جاه طلبانه تر از یک دوسالانه صرف بوده است. در طول دهه 90 و اوایل 2000، او به عنوان سرپرست مرکز Artsonje در سئول و بعداً از سال 2016 تا 2017 به عنوان مدیر آن خدمت کرد. او روی پروژه Real DMZ کار کرده است، کار ابتکاری که در سال 2012 آغاز شد و شرایط اجتماعی پرتنش منطقه غیرنظامی بین کره شمالی و جنوبی را از طریق آثار هنری و تحقیقات بررسی می کرد. او قصد دارد نمایشگاهی را در کره شمالی کیوریت کند – که یک گام بزرگ رو به جلو در کشوری که آزادی هنری به شدت محدود شده است را نشان می دهد.

6- کاسپر کونیگ

کاسپر کونیگ با سرپرستی نمایشگاه‌های مهم اختصاص داده شده به  اولدنبورگ و اندی وارهول در موزه مدرنا در استکهلم در سال 1987، سالن هنر معاصر پورتیکوس را در فرانکفورت تأسیس کرد. او به مدت 12 سال در Städelschuleو همچنین در فرانکفورت، تدریس کرد و حتی در مقطعی به عنوان رئیس آن مشغول به کار شد. همچنین به عنوان مدیر موزه لودویگ در کلن از سال 2000 تا 2012 خدمت کرد.

اما برای بسیاری، موفقیت مهم او تاسیس Skulptur Projekte Münster، باقی مانده است: یک نمایشگاه مجسمه سازی در فضای باز آلمان که هر 10 سال یک بار برگزار می شود. در اولین دوره، در سال 1977، کونیگ یک گروه عمدتاً آمریکایی از هنرمندان، از جمله کارل آندره، بروس نائومان و ریچارد سرا را گرد هم آورد. مردم محلی از این نمایش راضی نبودند و برخی حتی مجسمه غول پیکر اولدنبورگ را که  شبیه به دو توپ بیلیارد بود خراب کردند. اما از آن زمان، ساکنان شهر به این نمایش دلبستگی پیدا کردند و برخی پروژه‌ها – از جمله فواره محبوب نیکول آیزنمن – به منبع افتخار این مکان تبدیل شدند. امروزه این مکان متنوع آثار زیادی پیدا کرده است و هنرمندانی از نیری باقرامیان-مجسمه ساز ایرانی- گرفته تا هیتو استایرل در میان شرکت کنندگان دوره 2017 آن بوده اند. ممکن است Münster هنوز به اندازه برلین، مونیخ، کلن یا فرانکفورت نباشد، اما کونیگ شهر را به قطبی در مدار دوسالانه تبدیل کرده است و هر دوره آن، اکنون صدها هزار بازدید کننده را به خود جذب می کند.

7- کویو کوو

کویو کوه معتقد است: «ناآگاهی کیوریتوریال» و «کوته بینی»بر  شیوه هایی که هنر آفریقایی به نمایش گذاشته می شود، سایه افکنده است. هدف او تا حدی این بوده است که با نمایشگاه‌های متفکرانه هنر آفریقایی که اغلب با ابزارهای مشارکتی ایجاد می‌شوند، پاسخی به این کمبود ارائه کند. « ما اکنون با خودمان صحبت می کنیم، جایی که بحث های واقعی آغاز می شود.» در اوایل دهه 2000، با نارضایتی از صحنه اروپا، این کیوریتور که متولد کامرون بود، به داکار- سنگال نقل مکان کرد و به سرعت به عضوی جدایی ناپذیر از صحنه هنری غرب آفریقا تبدیل شد. او با سایمون نجامی دو دوره از دوسالانه عکاسی برجسته آفریقایی باماکو Encounters را در سال‌های 2001 و 2003 سرپرستی کرد. پنج سال بعد، در سال 2008، او شرکت مواد خام را تشکیل داد، فضایی هنری در داکار که قصد داشت شکاف محسوس در گفتمان انتقادی را در کشور پر کند. که به طور تاریخی توسط زنان مدیریت می شد.

در طول پانزده سال گذشته، عملکرد کیوریتوری کوو، مخاطبانی فراتر از آفریقا پیدا کرده است. او در دو دوره از Documenta (در سال‌های 2007 و 2012) به عنوان مشاور کیوریتوری خدمت کرد، در سال 2016 دوسالانه بین‌المللی EVA را در لیمریک، ایرلند، سرپرستی کرد، و یک نمایش تحسین‌شده از مرور آثار هنرمند سنگالی عیسا سامب را برای دفتر معاصر هنر در نروژ در سال 2013 سازمان داد. با این حال او در آفریقا نیز کار کرده است، و اکنون یکی از مؤسسات برتر این کشور، موزه هنر معاصر آفریقای Zeitz در کیپ تاون را مدیریت می‌کند، جایی که نمایشگاه‌هایی با آثار تریسی رز، اوتوبونگ انکانگا، و … را برگزار می نماید.

8- لوسی آر لیپارد

لوسی لیپارد به معنای واقعی کلمه تاریخ مفهوم گرایی را با کتاب خود در سال 1973 نوشت؛ شش سال: ماده زدایی از شیء هنری از سال 1966 تا 1972، که چرخشی به سمت ایده ها را نسبت به زیبایی شناسی در آثار هنرمندانی مانند رابرت موریس، لی لوزانو و ویتو آکونچی را دنبال کرد. این کتاب به قدری تأثیرگذار بود که در سال 2012 موضوع نمایشگاهی («مادی‌سازی «شش سال: لوسی آر. لیپارد و ظهور هنر مفهومی») در موزه بروکلین شد. این کتاب ریشه در نمایشگاهی داشت: «557087»، نمایشی که لیپارد در موزه هنر سیاتل در سال 1969 ترتیب داد و اولین بررسی آثار هنر مفهومی محسوب می‌شد.

لیپارد که علاوه بر کیوریتور یک کنشگر نیز بود، تقریباً در همان زمان برای اهداف ضدجنگ و فمینیستی سخت مبارزه کرده و در گروه‌هایی مانند ائتلاف کارگران هنر، هنرمندان زن Ad Hoc ، جمع بدعت‌گذارها و ائتلاف هنر زنان شرکت می کرد. از آن زمان، او در دانشکده هنرهای تجسمی در نیویورک، کالج ویلیامز، دانشگاه کوئینزلند استرالیا و سایر موسسات تدریس کرد. او در سال 1976، Printed Matter  را که یک سازمان مستقر در نیویورک و مختص به انتشار آثار هنرمندان بود، تأسیس کرد. او همچنین به کیوریتوری ادامه داد و بررسی آثار می استیونز را در موزه SITE سانتافه در سال 2021 ترتیب داد.

9- باربارا لاندن

تعداد افراد کمی به اندازه باربارا لاندن _که 40 سال کار در موزه هنر مدرن نیویورک به او اجازه داد تا تاریخ این رسانه را بنویسد،_ برای اهمیت ویدیو آرت تلاش کرده اند. در طول دهه 70، زمانی که تعداد انگشت شماری از مردم ویدیو را به عنوان یک رسانه هنری تصور می کردند، او دست به کار شد و آثار کلیدی نام جون پیک، بیل ویولا و شیگکو کوبوتا را به نمایش گذاشت. سپس، در سال 1983، «ویدئو آرت: یک تاریخ» را سرپرستی هنری کرد، که در آن مجموعه‌ای از چهره‌ها، از جون جوناس گرفته تا تونی اورسلر، که پیشگام این رسانه بودند، گردآوری شد، و در واقع اولین سند جامع از چنین تباری را تهیه کرد. (در سال 2020، لاندن این تاریخ را در کتابی به نام ویدئو/هنر: 50 سال اول گردآوری کرد.)

و هنر صدا نیز بخشی کلیدی از عملکرد کیوریتوری او بوده است. در سال 2013، او اولین بررسی بزرگ موما از آثار ساخته شده در این رسانه، را با نام « Soundings: A Contemporary Score»سرپرستی کرد.

10- کامیل مورینو

در سال 2009، مرکز پمپیدو پاریس با نمایشگاه«elles@pompidou» که دیوارهایش را با آثار بیش از 200 زن هنرمند، از فریدا کالو تا آنت مسیجر، پر کرده بود، دنیای هنر را شوکه کرد. تا آن زمان نمایش هایی مانند آن در جاهای دیگر در غرب وجود داشت، اما به ندرت در چنین مقیاسی بود. منتقدان نمایشگاه پمپیدو را به‌عنوان بازشناسایی بسیار دیرهنگام از نقش مهم زنان در تاریخ هنر می‌دانستند.

اما کیوریتور نمایش، کامیل مورینو، قاطعانه معتقد بود که این نمایشگاه تنها شروع یک پروژه بزرگتر است. او به گاردین گفت: «پمپیدو، مانند بسیاری از موزه‌های دیگر، به دلیل نمایش کم‌ از زنان هنرمند شناخته شده است. اکنون، یک سال است که آنها این هنرمندان را نشان می دهند. آیا این همه سال های تبعیض را جبران می کند؟ نه.»

پس از آن مؤسسات به سخنان او توجه کردند و موزه هنرهای مدرن، موزه هنرهای زیبا بوستون، موزه هنر بالتیمور، موزه هنر سائوپائولو، و موارد دیگر زنان را در مجموعه دائمی خود جای دادند. در همین حال، در سال 2014، مورینو ابتکار خود را با تشکیل آرشیو زنان هنرمند، پژوهش و نمایشگاه (AWARE) ادامه داد که باعث تشکیل پایگاه داده آنلاین هنرمندان قرن 19 و 20 شد. او از سال 2016 تا 2019، برنامه هنری La Monnaie de Paris را مدیریت کرد.

11- گابی نگکوبو

تنها در هشت سال گذشته، گابی نگکوبو نه تنها یک، بلکه دو دوسالانه بزرگ بین‌المللی را کیوریت کرده است – بینال سائوپائولو در سال 2016 و دوسالانه برلین در سال 2018. اما قبل از اینکه انگکوبو این دوسالانه‌ها را مدیریت کند، در جنوب آفریقا، کشورش به شهرت رسیده بود. پس از سرپرستی دوسالانه کیپ تاون در سال 2007، او دو طرح اولیه را سازماندهی کرد: هیچ چیز سازماندهی نمی‌شود (NGO)، پروژه‌ای با تفکر سیاسی که توسط او و هنرمندان دینئو سهی بوپاپ و سینتمبا توالو اجرا می‌شد، و مرکز بازسازی‌های تاریخی، که نگکوبو با سهراب محبی شکل داد و به دنبال درک این موضوع بود که چگونه میراث تاریخی به آثار هنری جدید کمک می کند.

سپس، در سال 2015، به همراه ایوت موتومبا، یکی از بزرگترین بررسی های هنر آفریقای جنوبی را با عنوان «کار عشق» در موزه Weltkulturen در فرانکفورت، آلمان ترتیب داد. در نمایش‌ها و پروژه‌هایی مانند این، نگکوبو با قدرت نشان داده است که هنر و سیاست جدایی ناپذیر هستند. این نقطه نظر در دوسالانه 2018 برلین، که آثار هنری فایرلی بائز، تونی کوکس، لاس نیتا د نونو و ماریو فایفر را به نمایش می گذاشت و بر تأثیرات نژادپرستی و استعماری متمرکز بود، خلق شد.

12- تلما گولدن

تلما گلدن، مدیر و سرپرست موزه استودیو در هارلم، کار خود را به عنوان کارآموز در موزه ای که روزی رهبری اش کرد آغاز نمود. او سپس در سال 1988 به عنوان کیوریتور موزه هنر آمریکایی ویتنی مشغول به کار شد. زمانی در آنجا عضوی از تیم کیوریتوری بود که در سال 1993 دوسالانه معروف ویتنی را سازماندهی کرد، که به تازگی برای هنر پیشگامانه ای که ارائه کرده، مورد ارزیابی مجدد قرار گرفته بود. همچنین نمایشگاه تحسین‌شده «مرد سیاه‌پوست: بازنمایی مردانگی در هنر معاصر آمریکا» را برپا کرد که آثار هنرمندانی مانند فرد ویلسون، دیوید هامونز، لایل اشتون هریس، آدریان پایپر و لورنا سیمپسون را به نمایش می‌گذاشت که در آن مردان سیاه پوست در رسانه های اصلی بازنمایی شده و معمولاً کلیشه ای بودند.

در سال 2000، لوری استوکس سیمز، که به تازگی به عنوان مدیر موزه استودیو انتخاب شده بود، از گلدن خواست تا به عنوان معاون نمایشگاه و برنامه به او در این موسسه بپیوندد. سپس در سال 2005، گلدن مدیر و سرپرست اصلی آن شد. تحت رهبری او، موزه بررسی آثار مهمی از هنرمندانی مانند آلما توماس، استنلی ویتنی، مارک بردفورد، و گروه اسپیرال و همچنین نمایشگاه مهم «Freestyle» را که مجموعه‌ای از نمایش‌های «F» را به نمایش می گذاشت، برگزار کرد. شیوه های مختلف خلق هنر معاصر توسط هنرمندان آفریقایی آمریکایی، سیاه پوست و آفریقایی دیاسپورا. یکی از اساسی ترین پروژه‌هایی که گلدن برای موزه استودیو انجام داده است، ساختمان طراحی شده توسط دیوید آجای است.

در تمام این مدت، برنامه اقامت هنری موزه، میزبان برخی از مهم ترین هنرمندانی بوده است که امروزه معروف هستند؛ از جمله سیمون لی، نجیدکا آکونییلی کراسبی، لزلی هویت و تیتوس کافر. او در مصاحبه ای می گوید، در موزه استودیو، هنرمندان و کیوریتوران «کار خود را [اینجا] آغاز می کنند و می توانند نه تنها تجربه حرفه ای واقعی کسب کنند، بلکه یک ماموریت تشکیل دهند و چشم اندازی از آثار واقعی موزه به دست آورند. من این را به عنوان کسی می گویم که حرفه اش نتیجه آن تجربیات اولیه در موزه استودیو است.»

13- سیمون نجامی

در طول دو دهه گذشته، سیمون نجامی به طور خستگی ناپذیری برای شکل دادن و همچنین تغییر شکل دادن به هنر آفریقایی کار کرده است. نجامی که کار خود را به عنوان نویسنده با انتشار چندین رمان در دهه 1980 آغاز کرد، در دهه 90 با تأسیس مجله Revue Noire، مجله مهم پاریس که عمدتاً به کارهای هنرمندان آفریقایی اختصاص داشت، تمرکز خود را به هنر تغییر داد. او در سال 2004 با نمایشگاه پرجاذبه «آفریقا ریمیکس» که درصدد بود تا داستان هنر معاصر آفریقا را از طریق کارهای افرادی مانند ایتو بارادا، ساموئل فوسو، مساک گابا، دیوید گلدبلات، عبدالله کاناته، وانگچی موتو، بارتلمی توگو و … بیان کند، پیشرفت فوق العاده ای کرد. زمانی که این نمایشگاه در موزه Kunstpalast در دوسلدورف افتتاح شد، به موفقیت دست یافت و بعداً به مکان‌هایی مانند موزه مدرنا در استکهلم، مرکز پمپیدو در پاریس و گالری هنری ژوهانسبورگ سفر کرد که طبق گزارش‌ها 28000 نفراز آن بازدید کردند.

کارهای اساسی نجامی در زمینه هنر آفریقا در قالب دوسالانه ها و نمایش های مختلف مرتبط با آرت فرهای هنری ادامه یافته است. او بر دوره های Bamako Encounters در مالی، دوسالانه Dak’Art برای هنر معاصر آفریقا در سنگال، سه‌سالانه Luanda در آنگولا، سه‌سالانه Lubumbashi در جمهوری دموکراتیک کنگو، و Salon Urbain de Douala در کامرون، و همچنین اولین پاویون آفریقایی در بینال ونیز در سال 2007 نظارت داشته است. او در سال 2020 به مجله آپولو گفت: «آینده مطمئناً در آفریقا است.»

14- هانس اولریش اوبریست

هانس اولریش اوبریست که در دنیای هنر بین‌المللی فرد مطرحی است، کمک کرد تا نوع کیوریتوری لوکس را که امروزه بسیاری آرزوی آن را دارند، تعریف شود. او به عنوان مدیر هنری گالری سرپنتاین در لندن، از طریق مجموعه‌ای از نمایشگاه‌ها، کتاب‌ها و برنامه‌ها، شبکه وسیعی از هنرمندان را گردآوری کرده است که از اتل عدنان گرفته تا جردن ولفسون و لوچیتا هورتادو را شامل می‌شود. او اغلب در شبکه های اجتماعی خود پیام هایی زیادی که به او ارسال می شود را پست می کند و به دنبال کنندگانش اجازه می دهد پشت صحنه کاری او را ببینند.

اوبریست در طول زندگی حرفه‌ای خود بیش از 300 نمایشگاه را سرپرستی کرده است، اگرچه قبل از موفقیت در برپایی نمایشگاه، آنها را در خانه خود برگزار می کرد. او با اتصال خود به هنرمندان برتر روز، روابطی را ایجاد کرد که در طول زندگی حرفه ای اش دوام آورده است. در پایان دهه 90، او به عنوان کیوریتور موزه هنر مدرن د لا ویل پاریس خدمت می کرد و اولین دوره دوسالانه مانیفستای سیار (که در سال 1996 در روتردام برگزار شد) را سازماندهی کرد. بعدتر، اوبریست بر «ایستگاه اتوپیا» در دوسالانه ونیز در سال 2003 نظارت کرد و در سال 2005 به گالری‌های سرپنتاین رفت، جایی که با برگزاری رویدادهایی به سبک ماراتن، که برخی از آنها 24 ساعت به طول می انجامید، چشم‌انداز بلندپروازانه‌اش را پیش برد.

علاوه بر همه اینها، ابریست به عنوان مشاور ارشد برنامه در Shed در نیویورک خدمت کرده است. او همچنین به خاطر سخنرانی، مصاحبه و نویسندگی خود شناخته شده است. کتاب‌های او عبارتند از: راه‌های کیوریتوری (2014)، تاریخچه مختصر کیوریتینگ (2008)، و هر آنچه که همیشه می‌خواستید درباره کیوریتوری بدانید، اما می‌ترسیدید بپرسید (2015).

15- آدریانو پدروسا

جولیا برایان ویلسون، مورخ هنر، در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۲۰، موزه هنر سائوپائولو را که در آن به عنوان دستیار کیوریتوری فعالیت می‌کند، «پیشروترین و پویاترین موزه در حال حاضر جهان» نامید. بسیاری از اینها به لطف آدریانو پدروسا-کیوریتور ونیز امسال- بود که در سال 2014 مدیر هنری MASP شد. قبل از آن، او به خاطر دوسالانه های بین المللی جامع خود که در مناطقی مانند سائوپائولو، استانبول و سن خوان برگزار می شد، شهرت پیدا کرده بود. اما در MASP، او شروع به توجه بیشتر به نمایشگاه‌های «Histórias» خود کرد، که هدفشان تغییر موقعیت هر چیزی است که فکر می‌کنیم درباره تاریخ هنر می‌دانیم.

اولین مورد از این مجموعه، “Histórias Mestiças”، بود که در موسسه Tomie Ohtake در سال 2014 برگزار شد و بر آمیزش نژادها در مستعمرات دنیای جدید اسپانیا و پرتغال به عنوان راهی برای پیچیده کردن تاریخ برزیل تمرکز داشت. «Histórias Afro-Atlanticas» که در سال 2018 در MASP به نمایش درآمد، مورد تمجید جهانی قرار گرفت – چه در برزیل و چه در خارج از آن – آنهم به دلیل نگاه به نقشی که تجارت برده فراتر از اقیانوس اطلس در خلق آثار هنری قرن های متمادی ایفا کرده، داشته است. (قرار بر این بود که آن نمایش در نهایت به موزه هنرهای زیبای هیوستون و گالری ملی هنر در واشنگتن دی سی برسد.) دیگر نمایش های “Histórias” بر فمینیسم، رقص، بومی بودن و جنسیت متمرکز بودند.

16- هور القسیمی

بنیانگذار و مدیر بنیاد هنر شارجه در امارات متحده عربی، هور القسیمی به طور گسترده ای در کمک به رشد صحنه هنر معاصر شارجه اعتبار دارد و آن را به نقطه مهمی برای دنیای هنر بین المللی تبدیل کرده است. در سال 2003، او در دوسالانه شارجه که توسط پدرش در سال 1993 تأسیس شد، به عنوان دستیار کیوریتور کار کرد. در سال‌های پس از آن، او سکان هدایت این نمایشگاه را در دست گرفت و آن را به یکی از پربیننده‌ترین نمایش‌ها در نوع خود برای آثار هنری پیشرویی که ارائه می کرد، تبدیل نمود. پانزدهمین دوره آن، که 2023 افتتاح و توسط اوکویی انوزور طراحی شد، 30 هنرمند را برای خلق آثار جدید دعوت کرد.

برخی دیگر از آثار کیوریتوری القسیمی عبارتند از: «حسن شریف: من هنرمند مجرد هستم» (2017)، «رشید آرائین: قبل و بعد از مینیمالیسم» (2014)، و «یایو کوساما: وسواس نقطه» (2016). در سال 2020، او سرپرست دومین دوسالانه لاهور در پاکستان بود، که عنوان «بین خورشید و ماه» را یدک می‌کشید و شامل آثار 80 هنرمند بود.

کریستین توهم، کیوریتور، از القسیمی می گوید: «هور بیش از هر چیز دیگری تعهدی تزلزل ناپذیر به بافتار محلی خود دارد. بنیاد هنری شارجه ممکن است جایگاه خود را در عرصه بین‌المللی تثبیت کرده باشد، اما عمیقاً ریشه‌دار و متعهد به مردم شارجه است.»

17- ماری کارمن رامیرز

ماری کارمن رامیرز در سال 2001 با هدف توسعه بخش و مجموعه هنر آمریکای لاتین خود به موزه هنرهای زیبای هیوستون پیوست که شامل آثاری از هلیو اوتیتیکا، خواکین تورس-گارسیا، لیجیا کلارک، کارلوس کروز-دیز و گگو، و همچنین هنرمندان مهم لاتین تبار ایالات متحده مانند دانیل جوزف مارتینز، لوئیس جیمنز، آمالیا مسا بینز و ترزا مارگولس بود. در حال حاضر، رامیرز کیوریتور هنر آمریکای لاتین و مدیر مرکز بین‌المللی هنرهای قاره آمریکا است.

رامیرز در مورد دوران کیوریتوری خود در MFAH در سال 2021 می گوید: «هنگامی که من شروع به کار کردم، هویت موزه هنوز به طور کامل تعریف نشده بود، بنابراین هنر آمریکای لاتین می‌تواند چیز خاصی را به این هویت اضافه کند. این واقعیت که ما توانسته‌ایم چنین مجموعه جاه‌طلبانه ای را در مدت زمان کوتاهی بسازیم، این آرمان را نشان می‌دهد که موزه را واقعاً در موقعیت استراتژیک رهبری قرار داده ایم.» رامیرز قبل از شروع به کار در MFAH، کیوریتور هنر آمریکای لاتین در موزه هنر بلانتون در دانشگاه تگزاس در آستین و مدیر موزه مردم‌شناسی در دانشگاه پورتوریکو در سن خوان بود.

یکی از مشهورترین نمایشگاه‌های او، «آرمان‌شهرهای وارونه: هنر آوانگارد در آمریکای لاتین» در سال 2004 در MFAH بود که با همکاری هکتور اولیا آن را برعهده داشت. آن نمایش موفق شد تاریخ هنر آمریکای لاتین را با توجه به هنرمندانی از برزیل، آرژانتین و ونزوئلا که کمتر در ایالات متحده شناخته شده بودند، تغییر دهد. اولگا ویسو، کیوریتور معتقد است:« لحظات پرعطفی در این نمایش وجود داشت، و برای من، «آرمان شهرهای وارونه» نشانگر تغییر در ادراکات در این زمینه بود.»

18- لوری استوکس سیمز

از دهه 1970، لوری استوکس سیمز یکی از برجسته ترین کیوریتورها در ایالات متحده بوده است. در سال 1972، او به کارکنان موزه هنر متروپولیتن پیوست و در بخش برنامه‌های اجتماعی کار کرد و سپس در سال 1975 به عنوان کیوریتور به بخش هنری قرن بیستم موزه پیوست. در مت، او زمانی بر کار هنرمندان رنگین‌پوست تمرکز کرد که تعداد کمی از کیوریتورهای موزه‌های هنری بزرگ این کار را انجام می‌دادند، و با آوردن آثاری از رابرت کولسکات، فیث رینگ گلد، آدریان پایپر و … به مجموعه مت اعتبار دارد. او همچنین نمایشگاه هایی را در مورد آثار السورث کلی، استوارت دیویس، ریچارد پوزت-دارت، پل کادموس و هانس هافمن ترتیب داد.

پس از نزدیک به 30 سال کار در مت، سیمز این موسسه را ترک کرد و در سال 2000 مدیر موزه استودیو در هارلم شد، جایی که او تلما گلدن را به عنوان معاون مدیر نمایشگاه ها و برنامه ها استخدام کرد. زمانی که سیمز سکان هدایت موزه استودیو را به دست گرفت، در مصاحبه ای گفت: «زمانی بود که بسیاری از آن سازمان ها به سی، سی و پنج سالگی نزدیک می شدند. دنیای هنر از نظر تنوع به نوعی آنها را درگیر کرده بود، بنابراین مردم از ما می‌پرسیدند: «آیا هنوز به یک موزه استودیو نیاز دارید؟» و ما گفتیم: «بله.» ما به مؤسسه‌ای نیاز داشتیم که به جای اینکه فقط در فوریه که ماه تاریخ سیاه‌پوستان است، از جامعه ما مراقبت کند، کلا مسئول حمایت از ما باشد»

سیمز در سال 2005 از سمت مدیریت کنار رفت و از سال 2006 تا 2007 به عنوان رئیس موزه فعالیت کرد. در آن سال، او به عنوان کیوریتور به موزه هنر و طراحی پیوست و تا سال 2015 در آنجا کار کرد. سیمز در طول زندگی حرفه‌ای خود نمایشگاه‌هایی را در گالری ملی در کینگستون، جامائیکا، موزه هنر کلیولند، و انجمن تاریخی نیویورک و دیگر مکان‌ها ترتیب داده است. برخی از آثار متعدد او عبارتند از: هنر و مسائل نژادی: حرفه رابرت کولسکات (2019)، ثروت مشترک: هنر آمریکایی های آفریقایی تبار در موزه هنرهای زیبا، بوستون (2015)، و استوارت دیویس: نقاش آمریکایی (1991). پایان نامه او در مورد ویفردو لم در سال 2002 توسط انتشارات دانشگاه تگزاس منتشر شد.

19- زوئی ویتلی

در طول چند سال گذشته، زوئی ویتلی، کیوریتور آمریکایی، خود را به عنوان نیرویی فعال در دنیای هنر بریتانیا معرفی کرده است. در سال 2020، ویتلی به عنوان مدیر گالری Chisenhale، انتخاب شد، آنهم  پس از داشتن پست‌های کیوریتوری در چندین موسسه مهم دیگر در پایتخت بریتانیا، از جمله گالری هیوارد، تیت مدرن و تیت بریتانیا.

برجسته‌ترین نمایشگاه او تا به امروز، «روح یک ملت: هنر در عصر قدرت سیاه‌پوستان» با محوریت بررسی آثار بود که با همکاری مارک گادفری سازماندهی شد، که به جلب توجه مجدد به مشارکت‌های مهم هنرمندان سیاهپوست آمریکایی که در دهه‌های 1960 و 70 کار می‌کردند کمک کرد. از جمله بارکلی ال. هندریکس، فیث رینگ گلد، ویلیام تی ویلیامز، ملوین ادواردز، اما آموس و بسیاری دیگر. دیگر آثار قابل توجه کیوریتوری او شامل نمایشگاه 2013 «شکل گرفتن سایه ها» در موزه استودیو در هارلم و غرفه بریتانیا در دوسالانه ونیز 2019، که آثار هنرمند کتی ویلکس را به نمایش گذاشت، است.

ویتلی در مصاحبه ای با مجله Aesthetica در سال 2021 وظایف خود را در گالری Chisenhale توضیح داد: « هر روز، من تشویق کننده، مدافع، مترجم، جمع آوری کننده کمک های مالی، هدف گذار و همکار یک هنرمند هستم. نقش من، بسیار لذت بخش و شامل صحبت کردن با افراد بسیاری است.»