استیتمنت:

من تکه های چوب کوچک تراشیده شده را با ایجاد سایه روشن و استفاده از اسپری رنگ روغن کنار هم میچینم و تصاویر پرتره کسانی را میسازم که در واقعیت و یا دست کم در زمان ثبت تصویرشان غمگینند.من در آثارم به آنها لبخندی جعلی بخشیده ام ،چیزی که در دنیای واقعی شاید کمتر تجربه کرده اند.این آثار با نگاه معمول کمتر قابل تشخیص اند و با چشمان نیمه باز و یا نور خیلی کم وضوحشان نمایان تر میشود.این آثار بازخورد حالات روحی من اند که با دیدن انسانهای رنجور ،رنج کشیده ام.دو اثر از این آثار از بقیه آنها به مراتب مبهم تر هستند و برای دیدنشان دقت بیشتری نیاز دارند.این آثار به احترام یکی از قربانیان اسید پاشی اصفهان ،خانم سهیلا جورکش که تا حد زیادی بینایی خود را از دست داده اند ساخته ام تا مخاطبان با نگاه ایشان آنها را به نظاره بنشینند.