قاب‌های این مجموعه در مرزی میان تصویرسازی و نقاشی شکل گرفته است. تلاش شد تا کلیت کار به نوعی ترجمه تصویری باشد از احوالات و احساسات شخصی من در طول یکی از پرهیاهوترین مقاطع زندگی فردی و اجتماعی‌ام. سده‌ی اخیر را درحالی به پایان می‌بریم که گسترش بیماری، قرنطینه، تغییر در سبک زندگی و روابط اجتماعی، بشرِ امروز را به نوعی در قاب تنهایی خویش قرار داده است. تحولات سیاسی و اقتصادی و تبعات ناشی از آن نیز از سوی دیگر بر زندگی و کیفیت زیستِ ما سایه افکنده است. تاثیرات این وقایع بر وجود و روانِ هر فردی غیرقابل اجتناب می‌نماید. سوژه‌های این مجموعه نیز حاصل زیستِ خالق اثر در همین دوره است. قربانیانی دستخوشِ ناملایمات و سختی‌ها که در جبر زمان گرفتار آمده و به وضعیتی خارج از اراده و اختیار خود مبتلا گردیده‌اند. این مخلوقاتِ محبوس در قاب تصویر، گاهی از هیبت و تجسم انسانی فاصله می‌گیرند، تغییر شکل می‌دهند و به ماهیتی خیالی مبدل می‌گردند. موضوعی که در کلیت این مجموعه بصورت ناخودآگاه محوریت کار قرار گرفت شامل صبر، ترس، آسیب پذیری، دگرگونی، تنهایی و انزوا است.