هنرمندان بازنشسته نمی‌شوند، آنها می‌میرند.
«زیبایی، علم و هنر همیشه پیروز خواهند بود.» این جمله را کریستو در سال ۱۹۵۸ در نامه‌ای به کارگزارش نوشته بود.
او چند روز پس از آن، در ۳۱ ماه می در سن ۸۴ سالگی در خانه‌اش درنیویورک درگذشت. کریستو که هنرمندی اصالتاً بلغارستانی بود، عمر خود را همراه با همسرش ژان کلود صرف خلق هنر مفهومی و به طور خاص، هنر زمین و هنر محیطی کرد. آنها به کمک آثارشان بر ضرورت فعالیت هنرمند در جامعهٔ معاصر برای آفرینش پدیده‌های زیبایی‌شناختی تأکید می‌ورزیدند و آثارشان به عمد همیشه نیازمند مشارکت جمعی بود.
آثار این دو به مردم کمک می‌کرد تا در یک تجربهٔ گروهی هنری گرد هم آیند. از پروژه‌های بسته‌بندی گرفته تا اجراهای بزرگ در دل طبیعت، آثار هنری آنها فراتر از مرزهای نقاشی، مجسمه‌سازی و معماری می‌روند. کریستو و ژان کلود توانستند به شکلی موقت و فانی، با حفظ نوعی زیبایی‌شناسی منحصر به فرد، اشیاء و محیط را به تصرف خود درآورند؛ البته در این راه تکنولوژی به آنها کمک فراوانی کرد. کریستو و ژان کلود ساختمان‌های عمومی و مناظر طبیعی را با هویتی متفاوت و غریب از نو ارائه می‌کردند و با این کار نه تنها تصور همیشگی از آن منظرهٔ خاص را به چالش می‌کشیدند، بلکه تن به محدودیت‌های ارائهٔ اثر در گالری‌های هنری هم نمی‌دادند. به گفتهٔ خودشان، هنر آنها فریاد آزادی بود.
برخی از آثار مشهور آنها عبارتند از:
از ساحل بسته‌بندی‌شده در استرالیا ( ۱۹۶۸-۶۹)
پرده درهٔ در کلرادو (۱۹۷۰-۷۲)
حصار ممتد کالیفرنیا (۱۹۷۲-۷۶)
جزایر احاطه‌شده در میامی (۱۹۸۰-۸۳)
چترها در ژاپن و کالیفرنیا (۱۹۸۴-۹۱)
بسته‌بندی ساختمان پارلمان مرکزی آلمان در برلین ( ۱۹۷۲-۹۵)
دروازه‌ها در سنترال پارک نیویورک ( ۱۹۷۹-۲۰۰۵)
مصطبهٔ لندن در دریاچه هایدپارک لندن (۲۰۱۶-۲۰۱۸)
این پروژه‌های بزرگ هر کدام ویژگی‌های منحصر به فرد خود را داشتند. مثلاً مصطبهٔ لندن، سازه‌ای هنری بود که با ۷ هزار و ۵۰۶ بشکهٔ پلاستیکی ۲۵۰ لیتری به رنگ‌های سفید و ارغوانی ساخته شد و با ۲۰ متر ارتفاع، تداعی‌گر مقبره‌های مصریان باستان و زیگورات‌های بین‌النهرین بود. این اثر که فرایند ساخت آن دوسال طول کشید، تقریباً به مدت سه ماه بر روی دریاچهٔ هایدپارک لندن شناور بود. آثار او بر این نکته تأکید داشت که زیبایی میراست.
کریستو در مورد خلق آثار عظیم در مکان‌های عمومی می‌گفت ما می‌خواستیم بر این واقعیت که بشر از چیزهای جدید می‌ترسد، غلبه کنیم. کار ما این بود که آنها را متقاعد کنیم از آن لذت ببرند؛ اما قانع کردن مسئولان منطقه یا مدیران محلی برای آغاز پروژهٔ جدید بسیار سخت بود. اینجا بود که طراحی‌های آنها از پروژه به یاریشان می‌آمد و به دیگران کمک می‌کرد تصوری از آنچه قرار است در نهایت دیده شود، داشته باشند. با این حال، همیشه اوضاع خوب پیش نمی‌رفت؛ کریستو حدود ۲۰ سال برای گرفتن مجوز پوشاندن یک رودخانه با الیاف مصنوعی در ایالت کلرادوی آمریکا تلاش کرد.
در سال ۲۰۰۹ همسرش ژان کلود درگذشت. وقتی از او دربارهٔ بازنشستگی‌اش پرسیدند با اشاره به غم از دست دادن او گفت: «هنرمندان باز نشسته نمی شوند، آنها می میرند.» به گفتهٔ کارگزار او، آخرین پروژهٔ کریستو بعد از مرگش اجرا خواهد شد. این پروژه قرار است بر روی یک بنای یادبود جنگ جهانی در پاریس، از ۱۸ سپتامبر تا ۳ اکتبر ۲۰۲۱، به اجرا درآید.
