هنرمندان بازنشسته نمی شوند، آنها می میرند.
زیبایی، علم و هنر همیشه پیروز خواهند بود. این جمله را کریستو در سال ۱۹۵۸ در نامه ای به کارگزارش نوشته بود.
او چند روز پیش در ۳۱ ماه می در سن ۸۴ سالگی در خانه اش درنیویورک درگذشت. کریستو که هنرمندی اصالتا بلغارستانی بود، عمر خود را همراه با همسرش ژان کلود صرف خلق هنر مفهومی و به طور خاص هنر زمین و هنر محیطی کرد. آنها به کمک آثارشان بر ضرورت فعالیت هنرمند در جامعه معاصر برای آفرینش پدیده های زیبایی شناختی تأکید می ورزیدند و آثارشان به عمد همیشه نیازمند مشارکت جمعی بود.
آثار این دو به مردم کمک می کرد تا در یک تجربه گروهی هنری گرد هم آیند. از پروژه های بسته بندی گرفته تا اجراهای بزرگ در دل طبیعت، آثار هنری آنها فراتر از مرزهای نقاشی، مجسمه و معماری می روند. کریستو و ژان کلود توانستند به شکلی موقتی و فانی با حفظ نوعی زیبایی شناسی منحصر به فرد، اشیا و محیط را به تصرف خود درآورند. البته در این راه تکنولوژی به آنها کمک فراوانی کرد. کریستو و ژان کلود ساختمان های عمومی و مناظر طبیعی را با هویتی متفاوت و غریب از نو ارائه می کردند و با این کار نه تنها تصور همیشگی از آن منظره خاص را به چالش می کشیدند بلکه تن به محدودیت های ارائه اثر در گالری های هنری هم نمی دادند. به گفته خودشان هنر آنها فریاد آزادی بود.
برخی از آثار مشهور آنها عبارتند :
از ساحل بسته بندی شده در استرالیا ( ۱۹۶۸-۶۹)
پرده دره در کلرادو (۱۹۷۰-۷۲)
حصار ممتد کالیفرنیا (۱۹۷۲-۷۶)
جزایر احاطه شده در میامی (۱۹۸۰-۸۳)
چترها در ژاپن و کالیفرنیا (۱۹۸۴-۹۱)
بسته بندی ساختمان پارلمان مرکزی آلمان در برلین ( ۱۹۷۲-۹۵)
دروازه ها در سنترال پارک نیویورک ( ۱۹۷۹-۲۰۰۵)
مصطبه لندن در دریاچه هایدپارک لندن (۲۰۱۶-۲۰۱۸)
این پروژه های بزرگ هر کدام ویژگی های منحصر به فرد خود را داشتند. مثلا مصطبه لندن، سازه هنری بود که با ۷ هزار و ۵۰۶ بشکه پلاستیکی ۲۵۰ لیتری به رنگ‌های سفید و ارغوانی ساخته شد و با ۲۰ متر ارتفاع تداعی‌گر مقبره‌های مصریان باستان و زیگورات‌های بین النهرین بود. این اثر که فرایند ساخت آن دوسال طول کشید، تقریبا به مدت سه ماه بر روی دریاچه هاید پارک لندن شناور بود. آثار او بر این نکته تأکید داشت که زیبایی میرا ست.
کریستو در مورد خلق آثار عظیم در مکان های عمومی می گفت ما میخواستیم بر این واقعیت که بشر از چیزهای جدید م یترسد، غلبه کنیم. کار ما این بود که آنها را متقاعد کنیم از آن لذت ببرند. اما قانع کردن مسئولان منطقه یا مدیران محلی برای آغاز پروژه جدید بسیار سخت بود. اینجا بود که طراحی های آنها از پروژه به یاریشان میآمد و به دیگران کمک میکرد تصوری از آنچه قرار است درنهایت دیده شود، داشته باشند. با این حال، همیشه اوضاع خوب پیش نمیرفت؛ کریستو حدود ۲۰ سال برای گرفتن مجوز پوشاندن یک رودخانه در ایالت کلرادوی آمریکا با الیاف مصنوعی تلاش کرد.
در سال ۲۰۰۹ همسرش ژان کلود درگذشت. وقتی از او درباره بازنشستگی اش پرسیدند با اشاره به غم از دست دادن او گفت: ” هنرمندان باز نشسته نمی شوند، آنها می میرند.” به گفته کارگزار او، آخرین پروژه کریستو بعد از مرگاش اجرا خواهد شد. این پروژه قرار است در پاریس بر روی یک بنای یادبود جنگ جهانی از ۱۸ سپتامبر تا ۳اکتبر ۲۰۲۱ به اجرا درآید.
