برای استفانی سیجوکو، سیاست یک تصویر در ارائه آن نهفته است. روشی که چه در استودیو، یا از طریق جلوه های کامپیوتری و یا به وسیله شیوه کادربندی یک هنرمند بکار می رود.

این مساله همچنین در چیدمان مکان محور استفانی سیجوکو در موزه هنر آمریکایی آمون کارتر، با نام Double Vision  مورد توجه قرار گرفت، که دیوارهایی با عرض ۵۰ و ارتفاعی ۱۵ فوت را اشغال کرده بود که در ورودی مجموعه قرن هنر نوزده آمریکایی این موسسه قرار داشت.

در این اثر سیجوکو با درگیر شدن انتقادی با اسطوره های پیرامون غرب آمریکا که در مجموعه موزه نشان داده شده است، مناظر Albert Bierstadt آلبرت بیرشتات را به صورت دیجیتالی تغییر داده و آنها را بر روی پانل های دیواری وینیل-نوعی پلاستیک- و پارچه چاپ کرده است. یکی از منظره‌ها، که به صورت آینه‌ای از اثر بیرستات، با نام طوفان در کوه‌های راکی ​​(حدود ۱۸۶۸) به روش کرومولیتوگرافی چاپ شده، با تصاویر مربعی از دست‌ها که از نقاشی‌های موزه عکس‌برداری شده‌اند، پر شده است.

اثر دوم نیز «کوه‌های راکی، قله لندر (۱۸۶۹)» بیرستات است که روی پانل‌های سبز رنگ چاپ شد که به عنوان قاب _عکس‌های آتلیه‌ای از مجسمه‌های برنزی فردریک رمینگتون به همراه ابزارهایی که برای ثبت آنها بکار برده شده بود مانند؛ کارت‌های تصحیح رنگ، برچسب‌های شناسایی، دستگاه‌های اندازه‌گیری و حتی دست کارمند موزه در نمای کامل اش_ عمل می‌کردند. افشاء تکنیک‌های استودیویی در کار سیجوکو نقطه مرکزی است تا به وسیله آن ساخت تصاویر – و به نوعی مساله هویت – را از طریق نقد بازنمایی تاریخی بررسی ‌کند.

در مرکز نمایشگاه او با نام  The Visible Invisible، که نمایش انفرادی اخیر این هنرمند در موزه هنر بلافر بود، چیدمان های طبیعت بی‌جان او در مقیاس یک اتاق بزرگ روی صحنه چیده شده بودند.

اثرNeutral Calibration Studies (Ornament + Crime) (۲۰۱۶) ملغمه‌ای از اشیا و تصاویر بود، از جمله تصویری از مدل پلی بوی سوئدی و یا تصویری از  Huey P. -Newton – فعال حقوق مدنی و سیاسی آفریقایی تبار در آمریکا- در صندلی خیزران فیلیپینی.

به همین ترتیب، اثر Dodge and Burn (Visible Storage) (۲۰۱۹)، تصاویری را گرد هم می‌آورد که به گسترش استعماری آمریکا در فیلیپین و سیاست‌های نژادی معاصر اشاره داشت. همچنین در میان عکس‌های بزرگ‌شده میوه‌های استوایی، پرینت‌های آثار باستانی فیلیپین از پایگاه‌داده آنلاین موزه هنر متروپولیتن و عکسی از زنان ژاپنی آمریکایی در اردوگاه اسارت جنگ جهانی دوم؛ یک نمودار بزرگ تنظیم رنگ معکوس ‌شده وجود داشت.

همانند عنوان چیدمان، که به عملکردهای فتوشاپ برای روشن یا تیره کردن تصاویر اشاره داشت، وجود نمودار رنگی نیزکه برای اطمینان از نمایش صحیح رنگ ها توسط مانیتورها استفاده می شد، خوانش سوجیکو از سیستم رمز رنگ حکومت ها را گسترش می داد.

لباس آمریکایی دوران استعمار قرن نوزدهم و لباس سنتی فیلیپینی قرن نوزدهم “ترنو” دست دوز سیجوکو که توسط مدل ها پوشیده شده بود، از همان پارچه‌هایی که برای پس‌زمینه تولید AV استفاده می‌شد، ساخته شده بود. اولی با پارچه صفحه سبز برای ایجاد جلوه های بصری در پست پروداکشن فیلم و دومی با طرح شطرنجی خاکستری و سفید که نشان دهنده یک لایه شفاف در فتوشاپ بود.

هر دو این متریال ها در سراسر آثار سیجوکو  ظاهر می‌شوند، از جمله مجموعه «Chromakey Aftermath» (۲۰۱۷): که ترکیب‌بندی‌های تک رنگ استودیویی عکاسی هستندکه وسایل تظاهرات را نشان می دهند که از پارچه سبز ساخته شده‌اند.

و یا در اثر Chromakey Aftermath (Standard Bearers) (2019)، که دو نفر در یک اتاق سبز رنگ پیچیده در پارچه سبز، پشت به دوربین نشسته‌اند و هر کدام یک پرچم سبز به دست دارند. این تصویر در میان آثار سیجوکو بود که به صورت نوبتی در اثر Low Visibility  در مرکز هنری واکر نشان داده شد، یک نمایشگاه گروهی که با مشارکت هنرمندانی مانند هیتو استایرل و ولید رعد در مورد موضوع؛ عصر نظارت و کنترل بود.

همچنین در اثر Total Transparency Filter (Portrait of N) (۲۰۱۷)  یک «dreamer» تحصیل‌کرده دانشگاهی نشان داده شده است که زیر پوشش پارچه ای شفاف از رنگ‌های خاکستری و سفید نشسته است.

Dreamer* قانون توسعه، امداد و آموزش برای خردسالان بیگانه، معروف به قانون DREAM، یک پیشنهاد قانونی ایالات متحده برای اعطای اقامت موقت مشروط، با حق کار، به مهاجران غیرقانونی است که به عنوان خردسال وارد ایالات متحده شده اند – و اگر آنها بعداً صلاحیت های بیشتری را برآورده می کنند، آنها به اقامت دائم می رسند.یک سیاست مهاجرتی که در دولت ترامپ بارها تهدید می‌شد.

این اثر برای اولین بار در CITIZENS به نمایش گذاشته شد، یک نمایشگاه انفرادی در سال ۲۰۱۷ در گالری RYAN LEE، جایی که سیجوکو درسال ۲۰۲۱  نیز یک نمایشگاه انفرادی را در آنجا به همراه استفاده از یک پرده سیاه چاپ شده با عنوان “I AM AN  AMERICAN” افتتاح کرد. این بیانیه به تابلویی اشاره می کند که یک مغازه دار ژاپنی در بیرون فروشگاه اوکلند قبل از بازداشت اجباری در ایالات متحده پس از بمباران پرل هاربر در دسامبر ۱۹۴۱ آویزان کرده بود.

داستان‌هایی مانند این‌ها باعث می‌شود که سیجوکو ارائه و بازنمایی آنها را با ماهیت «هویت ملی» به‌عنوان یک ساختار درهم آمیخته نشان دهد. ترکیبی از واقعیت و تخیل که سیجوکو در اثر Rogue States نیز به آن اشاره کرده است، چیدمانی از ۲۲ پرچم که از سقف موزه هنرهای معاصر سنت لوئیس در سال ۲۰۱۹ آویزان شد، و اکثریت آن بر اساس پرچم هایی بود که در فیلم های هالیوودی مانند Die Hard 2 (1990) – برای نشان دادن کشورهای دشمن خیالی و غیر غربی -استفاده شده بود.

آنچه اغلب در چنین روایت‌هایی حذف می‌شود، درهم تنیدگی‌های استعماری است که ایالات متحده را تعریف می‌کند، درهم تنیدگی هایی که ارجاعات به فیلیپین را در آثار سیجوکو بیشتر از ارجاع به میراث فیلیپینی او سوق می‌دهد.

در این گفتگو، سیجوکو در مورد آخرین چیدمان خود  صحبت می‌کند که بازتاب دهنده چگونگی تکامل آثارش در سال‌های اخیر؛ برای تمرکز بر مفهوم زیسته ملی‌گرایی در آمریکا است.

بخش دوم