انتخاب بهترین آثار عکاسی ریچارد اودون عکاس مد،توسط سلبریتی ها

فلسفه و نقد هنر

ریچارد اودون از پیشگامان عکاسی مد که باعث تغییرات بزرگی در زمینه عکاسی مد گردید. این عکاس مشهور، سرمقاله‌های مد و کارهای پرتره را با چشم تکرار نشدنی خود برای ارتباط عاطفی، حضور و نمایش متحول کرد و نسل‌هایی از هنرمندان را تحت تأثیر قرار داد. برای جشن صدمین سالگرد او در ماه مه 2023، تقریباً دو دهه پس از مرگ او در سال 2004، بیش از 150 هنرمند، موسیقی‌دان، فیلمساز، نمادهای مد و سایر چهره‌های عمومی برجسته، تصاویر مورد علاقه خود را از مجموعه گسترده او انتخاب کرده‌اند تا در نمایشگاه و کتاب جدید و گسترده به نمایش درآیند “Avedon 100.” این نمایش در گالری گاگوسیان در نیویورک در حال نمایش است.

دارا آلن، مدیر مد مجله Interview، درباره عکس سورئال آودون از آدری هپبورن که در سال 1967 گرفته شده است، گفت: برای من بهترین عکاسی مد فراتر از حد واقعیت است تا جوهر یک موضوع، سبک یا حالت را به تصویر بکشد.

ریچارد اودون

ریچارد اودون در سال 1923 در نیویورک دیده به جهان گشود. ریشه علاقه مندی او به مد را می توان در فرهنگ خانوادگی او جستجو کرد، چرا که، پدر او یک مهاجر روس تبار یهویی بود که کارش فروش لباس و مادرش نیز در زمینه‌ی طراحی لباس فعالیت می کرد. او عکاسی را در دوران نوجوانی آغاز نمود اما برخلاف علاقه‌اش در دانشگاه مشغول به تحصیل در زمینه شعر و فلسفه بود. ولی علاقه او به عکاسی باعث شد که درسش را نیمه تمام رها کند. درسال 1944 در یک شرکت به‌عنوان عکاس تبلیغاتی مشغول به کار شد و بعد از چندی، برودویچ او را به‌عنوان مدیر هنری مجله‌ی مد هایپر انتخاب نمود. ریچارد اودون باعث تغییرات بزرگی در زمینه عکاسی مد گردید.

عکاسی مد

در دنیای مد انتقال بصری فرم و شکل، همانند گونه های دیگر عکاسی از طریق تصویر، که یکی از پایه‌های مهم ارتباطی با بیننده‌ی اثر می باشد؛ برقرار می شود.

از این رو می توان در دنیای رسانه‌ای مد، هنر عکاسی مد را پلی برای تماس با مخاطبان و طرفداران دنیای وسیع مد مطرح نمود. با توجه به گسترش عکاسی صنعت مد می توان آن را به دسته های زیر تقسیم کرد:

عکاسی مد خیابانیعکاسی مد کاتالوگعکاسی مد با سلبریتی هاعکاسی مد ادیتورال

عکاسی مد خیابانی آثار عکاسی ریچارد اودون 7

عکاسی مد با سلبریتی ها

انتخاب بهترین آثار عکاسی ریچارد اودون، توسط سلبریتی ها

فرهنگ بصری معاصر بدون ریچارد اودون چه خواهد بود؟ این عکاس مشهور، سرمقاله‌های مد و کارهای پرتره را با چشم تکرار نشدنی خود برای ارتباط عاطفی، حضور و نمایش متحول کرد و نسل‌هایی از هنرمندان را تحت تأثیر قرار داد. برای جشن صدمین سالگرد او در ماه مه، تقریباً دو دهه پس از مرگ او در سال 2004، بیش از 150 هنرمند، موسیقی‌دان، فیلمساز، نمادهای مد و سایر چهره‌های عمومی برجسته، تصاویر مورد علاقه خود را از مجموعه گسترده او انتخاب کرده‌اند تا در نمایشگاه و کتاب جدید و گسترده به نمایش درآیند “Avedon 100.” این نمایش در گالری گاگوسیان در نیویورک در حال نمایش است. لری گاگوسیان، فروشنده و صاحب آثار هنری، در این کتاب می‌نویسد: «به سختی می‌توان کلیت کار ریچارد اودون را به‌دست آورد و روند تأثیرگذاری او چقدر زیاد بوده است». «زیبایی‌شناسی صریح و سرسختانه آودون به قدری بخشی از قراردادهای عکاسی شده است که به راحتی می‌توان فراموش کرد که او آن را ابداع کرده است.

گاگوسیان با املاک عکاس، بنیاد آودون، همکاری کرد تا شش دهه از کار خود را به نمایش بگذارد. تصاویر «آودون 100» توسط چهره هایی انتخاب شده اند که طیف وسیعی از فرهنگ و رسانه را اداره می کنند. آنها شامل سوپرمدل های سیندی کرافورد، کارلی کلوس، ایمان و نائومی کمپبل هستند. طراحان Calvin Klein و Donatella Versace; ستارگان سینما و تلویزیون جولیان مور، کلوئه سوینی، اما واتسون و کیم کارداشیان. هنرمندان تایلر میچل و جنی ساویل و شخصیت های سیاسی هیلاری کلینتون و باربارا بوش. پرتره پیشگامانه او از مدل ها، ستاره های هالیوود، سیاستمداران، فعالان اجتماعی و آمریکایی های روزمره به طور یکسان با هم دامنه کامل حرفه آودون را پوشش می دهند.

در سرتاسر سوژه های آودون بیان کننده آن هستند، که او چقدر در صحنه فیلمبرداری به آنها احساس راحتی می کرده. پت کلیولند، مدل پیشگام آفریقایی-آمریکایی، به گرمی به یاد می آورد که تصاویر را در تاریکخانه با او غربال می کرد، در حالی که بروک شیلدز عکسبرداری او را «تبادل بدون قضاوت خلاقیت و کاوش در موارد غیرمنتظره» نامید. در حالی که بسیاری از هنرمندان در کتاب در مورد تأثیر بصری او صحبت کردند – عکاسان مد، اینز و وینود توضیح می دهند که چگونه آودون هر فرد را «با شکوه ترین و بالاترین آگاهی خود» جذب می کند. دیگران مانند واتسون به تعهد او به برابری در صنعتی اشاره کردند که هنوز با میراث نژادپرستی و تبعیض جنسی مبارزه می کند.

واتسون در این کتاب گفت: آودون پیشگام اتحاد برای تنوع در دنیای مد بود. ما بارها آن را می بینیم، از جمله با اصرار او بر اینکه مجلات مد از تصاویر زنان رنگین پوست استفاده می کنند، مانند زمانی که او تهدید کرد که در صورت عدم انتشار تصویری نمادین از چین ماچادو در سال 1958، کار برای هارپرز بازار را رها خواهد کرد. در زیر به برخی از تصاویر تاثیرگذار آودون را در طول سال‌ها، با بینش افرادی که آنها را انتخاب کرده‌اند، همانطور که در “Avedon 100” گفته شده است، می توان مشاهده کرد.

وقتی هیلاری کلینتون، سناتور آن زمان ایالات متحده، در سال 2003 برای عکسبرداری پیش آودون آمد، به یاد آورد که اودون به او نگاه می کرد و گفت: “من قبلاً این تصویر را دیده بودم.” او توضیح داد: “من یک کت شلوار پوشیده بودم که در سال های سنا تبدیل به لباس من شده بود. درست زمانی که او می خواست عکاسی را شروع کند، از من خواست کت و شلوارم را در بیاورم و به جای آن ژاکتش را بپوشم که گرم و راحت بود. درست مثل ریچارد، نمی‌توانستم جلوی خنده‌ام را بگیرم و عکسی که او گرفت یکی از عکس‌های مورد علاقه من است.

کیم کارداشیان در مورد این عکس از ستاره هالیوود الیزابت تیلور، در سال 1964 گفت: «در این تصویر، او ثابت می‌کند که چرا او هنوز نماد دوران خود بوده. این تصویر مظهر زیبایی جاودانه است در عین حال به طور کامل از آن فراتر رفت.

طراح مد میوچیا پرادا این تصویر را از بوید فورتین، یک جوان پوست مار زنگی از تگزاس، که در سال 1979 گرفته شده بود، انتخاب کرد. “قدرت کار ریچارد آودون برای من همیشه در مطالعه انسانیت، نقاط قوت و شکنندگی آن است، گاهی اوقات خام اما همیشه صادقانه، پرادا گفت: کار آودون به افرادی که اغلب نادیده گرفته می شدند قدرت و ارزش می بخشید. او زیبایی های غیر منتظره را جشن می گرفت.

طراحان Rodarte، لورا و کیت مولوی، جذب پرتره 1981 زنبوردار کالیفرنیایی رونالد فیشرشدند، به دلیل تصویر انسانیت و طبیعت در چارچوب محدودیت های پرتره رسمی آنها گفتند: زنبورها احتمال خطر را با خود می آورند و آودون با ثبت لحظه کوتاه اما محاسبه شده در پرتره با دقت ساخته شده، این ترس را کنترل می کند.

طراح مد Calvin Klein ، این تصویر مبارزات انتخاباتی بدنام را از آرشیو لیبل خود انتخاب کرد. تبلیغ سال 1980 با بازی بروک شیلدز نوجوان، مربوط به شلوار جین آبی این برند بود. کلاین گفت: ریچارد آودون یکی از عکاسان بزرگ مد زمان ما بود. او همچنین یک نابغه واقعی بازاریابی بود. می دانستم که با دوست صمیمی او، نویسنده دون آربوس، می توانیم کمپینی ایجاد کنیم که جهان را به آتش بکشد. همه جنجال هایی که در زندگی حرفه ای ام با آنها روبرو بوده ام از زمانی شروع شد که یک بروک شیلدز بسیار جوان گفت: جمله نمادین، می‌دانی بین من و کالوین‌هایم چه می‌آید؟ هیچ چیز.

گالرییست و منتقد هنری، آنتوآن سارجنت، این پرتره خواننده پیشگام اپرا ماریان اندرسون را تصویر برونداد هنری سیاه نامید. او ادامه داد: ماریان اندرسون کنترالتو بزرگ آمریکایی، چشمان بسته، نت میانی. او لب هایش را که هدیه اپرایی اش از آن سرچشمه می گیرد، جدا می کند تا ترانه ای را برای دوربین آودون بخواند. من دوست دارم تصور کنم که انتشار یک نت واحد و بی نقص از آن است. سرود ایمانی غنی و عظیم.

کن برنز، مستندساز، گفت: عکس سال 1963 آودون از لو آلسیندور، مرکز ستاره آکادمی پاور مموریال در شهر نیویورک مدت ها قبل از اینکه نامش را به کریم عبدالجبار تغییر دهد – جشنی از شکل انسان است. و آرامش طبیعی در ترکیب، از سهولت در گرفتن توپ بسکتبال تا حالت ضربدری معمولی پاهایش قابل مشاهده می باشد.

سوفیا کاپولا، فیلمساز، این عکس نمادین مدل چینی ماچادو را در سال 1958 انتخاب کرد.کاپولا می گوید: در کودکی، دیدن تصاویر ریچارد اودون باعث شد که رویا ببینم. به خصوص پرتره های استودیویی او از زنان شیک را دوست داشتم، مانند پرتره چینی ماچادو، که بسیار پر از شخصیت و سبک است. او یک زن قابل توجه و پیشگام تنوع در سطوح بالای مد بود.

زمانی که کتاب ریچارد آودون «در غرب آمریکا» در سال 1985 منتشر شد، تأثیر آن بر من و دانشجویانم انقلابی بود. اینطور بگویم.” دایکسترا به طور خاص به این پرتره از خواهران کلرادو، لورتا، لودیلا و کی جانسون، روسای مشترک باشگاه هواداران لورتا لین اشاره می کند.آنها پیراهن های جین یکسان می پوشند و مدل موهای دهه 80 دارند. به نظر من، نکته استثنایی در مورد این عکس این است که به نظر می رسد تصویر به سه بخش تقسیم شده است. در چپ و راست، زنان شبیه یکدیگر هستند. یکنواختی آنها و وجه اشتراک آنها را می بینید. تفاوت ها در بخش میانی است، جایی که فردیت آنها در چهره آنها ظاهر می شود. آنها به نظر شکست خورده اند.می توانید بگویید که آنها چیزهای زیادی را پشت سر گذاشته اند. این مانند آهنگ های لورتا لین است که مبارزات و ناامیدی های زندگی را نیز توصیف می کند. من همیشه دوست دارم پرتره ها حاوی چیزی جهانی باشند اما شخصی و خاص باقی بمانند.