این منظره ای بود که جان کانستبل ده ها بار طراحی و نقاشی کرد. از بالای همپستد هیث، بلندترین نقطه لندن با ۱۳۴ متر (۴۴۰ فوت)، هنرمند به سمت غرب و شمال به سمت حومه‌ های Willesden، Edgware و Harrow  امروزی می‌نگریست. حدود ۱۰۰ متر دورتر، پایین تر، یک برکه طبیعی زیبا بود.

اما در سال ۱۸۸۰، برکه هیل برانچ خشک شد. اکنون، نزدیک به دو قرن پس از اینکه جان کانستبل، منظره مورد علاقه خود را در پایتخت روی بوم جاودانه کرد، این برکه دوباره بازسازی شده است.

به تازگی یک گودال با پوششی از خاک رس، برای نگهداری آب باران که پس از خشکسالی تابستان آمده، حفر شده است. در بهار آینده با معرفی دوزیستان، البته نه ماهی، و همچنین گیاهانی مانند گل همیشه بهار و نیزارهایی که در داخل و اطراف برکه قرار دارند؛ تکمیل خواهد شد. امید می رود حشراتی مانند سنجاقک ها جذب این محیط شوند. در حالی که زیستگاه احیا شده باید جوجه تیغی ها، گونه های در حال مرگ در لندن، را تشویق کنند تا به مسیر و منطقه ای که زمانی رفت و آمد می کردند، بازگردند.

جف وایج، رئیس انجمن هیث و همپستد، می‌گوید: «بازآفرینی برکه به ما این امکان را می‌دهد تا یک بار دیگر منظره‌ای را که کانستبل، ۲۰۰ سال پیش نقاشی کرده بود، تجسم کنیم. «این برای محیط محلی نیز حائز اهمیت است. این برای حیات وحش، از همه نوع، در منطقه ای که در نهایت تنوع زیستی زمین لندن است؛ حیاتیست.»

کانستبل برای اولین بار به عنوان دانشجو در اواخر قرن نوزدهم، وارد آکادمی سلطنتی شد. او چندین طرح کشید. اما زمانی که در سال ۱۸۱۹ به همپستد نقل مکان کرد، عمدتاً به این دلیل که همسرش ماریا از سل رنج می برد، این منطقه تبدیل به پر رفت و آمدترین مکان برای او شد. حوزه همپستد که در آن زمان، عمدتا روستایی بود با اسب‌هایی که از برکه آب می‌نوشیدند و گاوهایی که در حال جویدن گل بودند، کانستبل را به یاد دوران جوانی‌اش در سافولک با مزارع آن و آب‌های رودخانه استور انداخت.

بسیاری گمان می‌کنند که کانستبل بوم و رنگ روغن‌ خود را برای نقاشی در هوای آزاد، به مانند کلود مونه یا پیر آگوست رنوار که بعده ها این شیوه را  عملی کردند، به محیط آزاد برد. استل لوات، که تورهای هفتگی ای در منطقه هامپستد که دیگر به هامپستد کانستبل معروف شده بود؛ برگزار می کند، گفت:” هنوز این منطقه خیلی مثل گذشته نیست.”

Constable’s Hampstead، جایی که نقاش، در طول ۱۸ سال آخر زندگی خود تا زمان مرگش در سال ۱۸۳۷ در شش آدرس مختلف در آن زندگی می کرد.

“پاسبان فقط یک دفترچه نقاشی یا یک تکه کاغذ به همراه مداد، زغال چوب یا آبرنگ با خود حمل می کرد و تنها زمانی که به استودیوی خود باز می گشت، از طرح‌ ها برای تبدیل آن‌ ها به یک نقاشی رنگ روغن استفاده می کرد.»

این طرح ‌ها هرگز قرار نبود به نمایش دربیایند. اما، پس از مرگ او، دخترش ایزابل، تعداد زیادی را به آکادمی سلطنتی، موزه بریتانیا و موزه ویکتوریا و آلبرت اهدا کرد. چندین اثر رنگ روغن، مانند برانچ هیل پاند و همپستد هیث، با پسری نشسته روی بانک و همچنین برانچ هیل پاند و همپستد هیث، با گاری و سواران آن، متعلق به موزه تیت بریتانیا هستند.

چشم انداز او از برکه برانچ هیل، منظره ای از هیث به علاوه آسمانی در بالای سر را به این نقاش ارائه می داد. او به طور غریزی محافظه‌کار بود. روستاهای دست نخورده را به خاطر بکر بودنشان دوست داشت و از همان آغاز، از صنعتی شدن بریتانیا بیزار بود. او حتی نقاشی مناظر را به عنوان وظیفه ای برای خودش می دانست و معتقد بود که “خداوند آن مناظر را کشیده است”.

مطالعه بیشتر ⇐ معرفی ۸ هنرمند هم جنسگرا

با این حال، در دهه ‌های ابتدایی قرن نوزدهم، هنر منظره سازی اغلب مورد بی‌اعتنایی قرار می‌گرفت، زیرا پرتره ‌سازی هنوز بسیار مرسوم‌ تر بود. در اوایل دهه ۱۸۲۰، سر توماس لارنس، رئیس آکادمی سلطنتی که خود یک نقاش پرتره بود؛ حتی با نارضایتی مناظر کانستبل را “چیزهای کوچک سبز ناخوشایند” نامید. تنها چند ماه قبل از مرگ لارنس در سال ۱۸۳۰ بود که کانستبل سرانجام در حالی که ۵۲ سال داشت به عنوان عضوی در آکادمی سلطنتی انتخاب شد.

لوات گفت: «به همان اندازه آسمان و ابرها نیز، او را مجذوب خود کرده بودند». کانستبل توسط پدری که تاجر ذرت بود؛ بزرگ شده، که همیشه مراقب آب و هوا برای محصولات و تجارت خود بود. و او هم به نوبه خود آموخته های خود را به پسرش انتقال داد.

کانستبل متون فراوانی در مورد آب و هوا، ابرها و سرعت باد در یادداشت های روزانه نوشته بود. در یکی از مدخل‌ها، او به یک زن محلی اشاره کرد که او را به منطقه هیت نزدیک کرد و به هنرمند گفت که «ابرهایی را که شما نقاشی می‌کنید را قبلا دیده‌ام». نقاش پاسخ داد: «این ها ابرهای من نیستند. آن ها مدت ها قبل از شروع من اینجا بودند.»

همچنین بسیار محتمل است، آسمانی که احتمالا مشهورترین نقاشی او به نام “The Hay Wain” است؛ آسمان مرز سافولک-اسکس و استور نبوده باشد، بلکه آسمان همپستد بوده که به بیرون از برکه اشاره می کند. به هر حال، تا سال ۱۸۲۱، این نقاشی تکمیل نشده بود. تا آن زمان کانستبل به مدت دو سال در همپستد زندگی می کرد.

بازآفرینی برکه برانچ هیل یک پروژه بلندمدت بود که بالاخره اکنون، توسط انجمن ردینگتون فروگنال محقق شده است. فروگنال منطقه ای محلی است که در قرن سیزدهم به دلیل وجود قورباغه های فراوان در منطقه باتلاقی به این نام خوانده شد. نزدیک به ۴۰۰۰۰ پوند توسط این انجمن از شرکت شهر لندن، دفتر شهردار و شورای کامدن جمع‌آوری شده است. این شرکت که مالک همپستد هیث است، ماشین آلات و نیروی انسانی را برای بازسازی این برکه فراهم کرده است.

آن ماری اوکانر، رئیس انجمن قورباغه سرخ، گفت: “اکنون، ما باید یک بار دیگر آن قورباغه ها را ببینیم.” «این یک معامله برد-برد است. حوضچه حیات وحشی مانند دو قرن پیش، به ویژه با وجود حوضچه های بسیار زیادی در بریتانیا که به دلیل خشک شدن یا ساخت و ساز از بین رفته اند. و آن منظره ای که کانستبل، که خود ساکن محلی آن بود، بسیار دوستش می داشت.»