ولید رعد از نشانه های ظریفی مانند عناصر موجود در طبیعت نیز استفاده می کند تا تغییرات سیاسی سرزمین اش را بهتر و ملموس تر نشان دهد. در نمایش Better be watching the clouds (again)_Hussein (1993/2021)، شاخه گلهایی را به تصویر می کشد که در آن با عکس های دوتایی از صدام به جای گل ها استفاده کرده و آنها را در برابر یک پس زمینه آبی رنگ بکار برده است. تصویر رونالد ریگان نیز به طور مشابه بر بالای یک گیاه خردل، حسنی مبارک بر روی اسطوخودوس و …. ظاهر شده اند که بخشی از این مجموعه دنباله دار در سال ۲۰۰۰-۲۰۱۵ با همان نام Better Beathing The Clouds هستند که شامل عکس های سیاه سفید از ژنرال ارتش لبنان «میشل آون» و «پیر گمایل» رهبر فالانژیست نیز می باشند. در این اثر گیاهان – با برچسب های چاپی لاتین رده بندی شده و مکان هایی که در آن رشد می کنند – نشانه گذاری شده اند که در خدمت به یک هدف ثانویه نیز هستند؛ هدایت توجهات از تغییرهای بزرگ سیاسی این سرزمین به سمت چیزهای سخت جانی-مانند گیاهان، نماد زندگی- که علی رغم تجاوزات و مدت ها پس از درام های انسانی که آنجا رخ داد باقی ماندند.
رعد همچنین از تجربیات خود در مورد «اسناد نمایشی» نیز در این مسیر استفاده می کند؛ آنچه را که وی از آن به عنوان «خیالات ساخته شده از خاطرات جمعی» یا آثار هنری که از مجموعه های بایگانی استخراج و خلق شده نام می برد. به عنوان مثال، آخرین مجموعه نقشه و نمودارهای او، خط سیر جمعیت گونه پرنده های مهاجم را به نقشه برداری های کشتارهای سیاسی لبنان از سال ۱۹۷۵ ارتباط می دهد. در این اثر هنرمند خیالی رعد، مولف شکاک فرضی آثارش،پرنده Streptopelia decaocto اسرائیلی -کبوتر اوراسیایی که یکی از گونه های بزرگ پرنده آفت زننده جهان است-را در کنار نقشه کشیده شده عملیات نظامی نشان می دهد. گویی جغرافیای سعیدا و سور است که با فضولات این پرندگان آلوده می شود.
این تعامل بین انسان و طبیعت در آثار او از لحاظ تاریخی-زمانی-به تصویر آبشار در اثرComrade leader, comrade leader, how nice to see you (۲۰۲۲) می رسد. ویدئو تکرار شونده ای از آبشار آب بلندی از ارتفاع چهارده پایی که بر روی تصاویر چاپی کوچک از چهره های سیاسی که روی زمین قرار گرفته اند می ریزد وبا ابعاد ناتجانسی که ایجاد می کند این شخصیت ها را بی اهمیت جلوه می دهد.
در حقیقت رعد با این کار, علاوه بر استفاده از طبیعت به مفهوم ظریف دیگری نیز توجه دارد و آن مساله «مقیاس و اندازه ها» در یک سرزمین است، امری که با تحولات سیاسی همواره تغییر کرده است. او با تغییر دادن پرشتاب ابعاد و مقیاس یک فاجعه، درکنار موضع انتقادی بازیگوشانه اش، اثر هنری آشفته ای خلق می کند که مخاطب را نیز آشفته می سازد. بعدتر برای او مفهوم «رهایی» به طرح یک پرسش از «مقیاس ها» تبدیل می شود: برای مثال تغییر اندازه های زمین توسط ناسیونالیست ها، با تغییر نقشه توپوگرافی های رودخانه ها و تپه ها- که یادآوری اتحاد پان عربی که قبل ازقرارداد Sykes-Picot وجود داشته است -نشان داده می شود. رعد پیشنهاد می کند که ما باید با بازپس گیری عاملیت خود از نیروهای شبه امپریالیستی- که باعث ایجاد تغییرات مفهومی در سیاست می شوند که خود را با تغییر در مقیاس ها و فشرده سازی ها در ابعاد واقعی یک سرزمین نشان می دهند- در برابر آنها مقاومت کنیم.
مساله مقیاس برای او در اثر Preface to the seventh edition (۲۰۱۲)،نیز وجود دارد. زمانیکه ظاهراً برخی از آثار گروه اطلس را پیدا می کند که توسط یک دلال کینه توز به یک صدم اندازه خود کوچک شده و باعث می شود که او یک میکرو گالری برای نگهداری آنها بسازد.
