ولید رعد هنرمند معاصر لبنانی است که در آثارش با استفاده از مستندهای تاریخی -واقعی- و ساخته شده توسط خود-خیالی-، مدیاهایی همچون عکس، ویدئو، چیدمان و … را در ترکیبی مابین خیال و واقعیت بکار می گیرد تا روایت های تاریخی را به چالش بکشد.
برای مثال در یک روایت خیالی گروهی از مورخان لبنانی را نشان می دهد که به میدان اسب سواری بیروت می روند تا در طول جنگ داخلی در مسابقات اسب سواری بر روی اسب ها قمار کنند، شخصیت او دکتر فدل فخوری فردی آکادمیک است که حاشیه نویسی هایی را بر تصویر اسبها در خط پایان انجام می دهد؛ “فاصله مسابقه و زمان مسابقه، زمان برنده شدن اسب برنده، محاسبات میانگین ها، اولین شرط بندی مورخان، [و] اختلاف زمان پیش بینی شده توسط مورخ برنده.”
این مجموعه آثار با نام «دفترچه جلد ۷۲ ؛ جنگ های فراموش شده لبنان (۱۹۸۹/۱۹۹۸)،»است و نشان می دهد که مستند سازی وقایع تاریخی، خواه یک رقابت اسب دوانی یا یک جنگ سه دهه ای باشد، از دیدگاه های مختلف همیشه نوعی فریب و عدم شفافیت بوجود می آورد. آثار رعد غالباً تاریخ را به عنوان یک فضای بحث برانگیز و پرمناقشه نشان می دهد. او رویدادها را از لحاظ اینکه چه زمانی، توسط چه کسی و برای چه منظور مستند شده اند مورد پرسش قرار می دهد. نظریه او این است که تلاش برای مستند کردن تاریخ بیهوده و ناقص است و باید آنها را مورد سوال و بازبینی قرار داد.
رعد که در سال ۱۹۶۷ در چبانیه لبنان متولد شد، جنگ لبنان را به طور دقیق بازگو نمی کند بلکه به طور صریحی حواشی خود را از آن توصیف می کند؛ آنهم با استفاده از دنیای واقعی، زیرساخت های عجیب و غریب و ابزارهایش. بیشتر کارهای وی بخشی از «گروه اطلس» یا مربوط به آن است، یک آرشیو خیالی که وی در سال ۱۹۸۹ آن را آغاز کرد و شامل عکس، فیلم های ویدئویی، دفترچه و رسانه های ترکیبی است.
پروژه گذشته گروه اطلس با نام؛ I might die before I get a rifle (۱۹۹۳/۲۰۰۲)، مجموعه ای گردآوری شده از عکس هایی است که ظاهراً توسط یک کمونیست لبنانی هنگام خدمت در بخش مهمات و مواد منفجره ارتش لبنان گرفته شده است. مجموعه Let’s be honest, the weather helped (۱۹۹۸/۲۰۰۶) نیز تحقیقاتی در مورد چگونگی پیامدهای جنگ است که در آن جای گلوله ها را بر ساختمان ها، با مجموعه ای از ترکیب های انتزاعی از رنگ ها و خطوط که از آن قسمت مورد ضربات توپخانه ها قرار گرفته بودند به فرمی هنری تبدیل می کند.
بخش عمده ای از آخرین آثر او با نام “We have never been so populated” در گالری پائولا کوپر نیویورک، مساله جدی را به اشتراک می گذارند. مجموعه ای از عکس ها، فنجان های طلا و نقره نفیسی را ظاهراً در یک موزه نشان می دهد. مجموعه دیگر نیز شبیه به آلبومی چاپی از تصاویر پرندگان و گل ها است. و یک دسته از تصاویر بزرگتر هم افق هایی را به تصویر می کشد که گویی در قسمت پشت بوم ها نقاشی شده و بخشی از آن توسط نوارهای چوبی پنهان شده است. در نهایت نیز، سه ویدیو اینستالیشن از آبشاری عظیم با برش های کاغذی از عکس کوچک رهبران بین المللی در پایین آن.
این دسته آخر از اشخاص- شکل دهندگان مرگ و هجران در دنیا-اغلب در هنر رعد ظاهر می شوند. به عنوان مثال در نمایش Better be watching the clouds (again)_Hussein (1993/2021)، شاخه گلهایی را به تصویر می کشد که در آن با عکس های دوتایی از صدام به جای گل ها استفاده کرده و آنها را در برابر یک پس زمینه آبی رنگ بکار برده است.
ادامه مقاله
