کوبیسم یک رویکرد انقلابی جدید برای بازنمایی واقعیت بود که در حدود سالهای ۱۹۰۷ تا ۱۹۰۸ توسط هنرمندان پابلو پیکاسو و ژرژ براک ابداع شد. آنها دیدگاه‌های مختلف موضوعات (معمولاً اشیاء یا شکل‌ها) را در یک تصویر با هم جمع کردند و در نتیجه نقاشی‌هایی خلق می‌کردند که تکه تکه و انتزاعی به نظر می‌رسند.
کاسه میوه، ویولن و بطری ۱۹۱۴
توسط گالری ملی در سال ۱۹۹۷ مورد امانت قرار گرفت
© جانشینی پیکاسو/DACS 2021
کوبیسم یکی از تأثیرگذارترین سبک‌های قرن بیستم بود. این سبک در حدود سال ۱۹۰۷ با نقاشی مشهور پیکاسو با نام دوشیزگان آوینیون که شامل عناصر سبک کوبیستی بود، آغاز شده است. به نظر می‌رسد نام «کوبیسم» از اظهارنظر منتقد لوئیس واکسل گرفته شده است که با دیدن برخی از نقاشی‌های ژرژ براک در پاریس در سال ۱۹۰۸، آنها را توصیف کرد؛ در توصیف او همه چیز به «خطوط هندسی و به مکعب یا همان کیوب» تقلیل پیدا می‌کرد.
کوبیسم تقریباً امکانات جدید نامحدودی را برای مواجهه با واقعیت بصری در هنر باز کرد و نقطه شروع بسیاری از سبک‌های انتزاعی بعدی از جمله سازه گرایی (constructivism) و پلاستیک نو (neo-plasticism) بود.
هنرمندان با شکستن اشیاء و اشکال به مناطق متمایز – یا سطوح – قصد داشتند دیدگاه‌های متفاوتی را همزمان و در یک فضا نشان دهند و بنابراین شکل سه بعدی خود را پیشنهاد دادند. با این کار آنها به جای ایجاد توهم عمق بر سطوح دو بعدی بوم تأکید کردند. این یک شکست انقلابی در سنت اروپایی ایجاد توهم فضای واقعی از دیدگاه ثابت (پرسپکتیو) با استفاده از وسایلی مانند چشم انداز خطی بود که از دوران رنسانس به بعد بر بازنمایی بصری غلبه داشت.
کوبیسیم از چه سبک‌هایی الهام گرفته است؟
کوبیسم تا حدودی متأثر از آثار متأخر هنرمند پل سزان بود؛ آثاری که او در آنها در حال نقاشی اشیاء از نقطه نظرهای کمی متفاوت است. پابلو پیکاسو همچنین از ماسک‌های قبیله‌ای آفریقایی الهام گرفته است که بسیار بدیع و غیرطبیعی هستند، با این وجود تصویری زنده از انسان ارائه می‌دهند. پیکاسو بر این باور بود که «یک سر» یک چشم، بینی، دهان است که می‌تواند به هر شکلی که دوست دارید توزیع شود.
ژرژ براک، «ماندورا» ۱۹۰۹–۱۰
انواع کوبیسم: تحلیلی در مقابل مصنوعی
می‌توان دید که کوبیسم در دو مرحله متمایز توسعه یافته است: کوبیسم تحلیلی اولیه و دقیق، و مرحله بعدی کوبیسم که به کوبیسم مصنوعی معروف است.
کوبیسم تحلیلی بین سالهای ۱۹۰۸ تا ۱۹۱۲ شروع شد. آثار هنری آن شدیدتر به نظر می‌رسند و از در هم آمیختگی طرح‌ها و خطوط در رنگهای خاموش سیاهان، خاکستری و اخرایی تشکیل شده‌اند.
کوبیسم مصنوعی مرحله بعدی کوبیسم است که عموماً در حدود سالهای ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۴ رشد و توسعه یافت و با اشکال ساده‌تر و رنگهای روشن‌تر مشخص می‌شود. آثار کوبیستی مصنوعی نیز اغلب شامل عناصر کلاژ شده واقعی مانند روزنامه‌ها است. گنجاندن اشیاء واقعی به طور مستقیم در هنر آغاز یکی از مهمترین ایده‌ها در هنر مدرن بود. پیشوند «مصنوعی» به ایده ایجاد ترکیبی از قطعات از دنیای واقعی و جهان نقاشی اشاره داشت. این مرحله همچنین رنگهای بیشتری را وارد می کند و حالتی سبک تر و بازیگوشانه به سبک می بخشد.
در پایان جنگ جهانی اول ، کوبیسم خود را به عنوان زبان بصری جدید مدرنیته معرفی کرد. جنبش اولیه تا دهه ۱۹۲۰ ادامه داشت ، اما کوبیسم علیرغم کوتاه مدت بودن، تأثیر ماندگاری بر هنر قرن بیستم داشت و راه را برای بسیاری از جنبش های هنری مدرنیستی باز کرد.
تأثیر کوبیسم بر معماری قرن بیستم
کوبیسم اگرچه در درجه اول با نقاشی همراه بود، اما تأثیر عمیقی بر مجسمه‌سازی و معماری قرن بیستم گذاشت. بزرگترین مجسمه سازان کوبیسم الکساندر آرشیپنکو (Alexander Archipenko)، ریموند دوچمپ ویلون و ژاک لیپیتز (Jacques Lipchitz) بودند. معمار سوئیسی لوکروبوزیه (Le Corbusier) یکی از شاخص‌ترین افرادی بود که زیبایی‌شناسی کوبیستی را پذیرفت و از آن در طراحی خانه‌ها استفاده کرد.
اگر ارتباط مشخصی بین هنر کوبیسم و اثرات آن در معماری وجود ندارد اما هر دو از اشکال هندسی زیادی در آثار خود استفاده می‌کنند.
شاخص‌ترین هنرمندان سبک کوبیسم
اگرچه پیکاسو و براک به عنوان پایه‌گذاران سبک کوبیسم شناخته می‌شوند، چند هنرمند کوبیست دیگر نیز در این جنبش نقش داشتند که بخش مهمی از این افراد شامل افراد زیر هستند:
- فرناند لجر (Fernand Léger)
- رابرت و سونیا دلاونای (Robert and Sonia Delaunay)
- خوان گریس (Juan Gris)
- راجر دو لا فرنای (Roger de la Fresnaye)
- مارسل دوشان (Marcel Duchamp)
- آلبرت گلیز (Albert Gleizes)
- ژان متزینگر (Jean Metzinger)
یک پاسخ