استیتمنت:

قتل کردیم! حیوان و آدم فرقی نداشت؛ با پیش داوری‌های نابجا و عدم دانش، روح دیگری را غارت کردیم، اما افتخار بود! کودکی که برای این زمانه، حکم چهارپا در میان چهارپایان را داشت، حواله‌ی فریب دادیم؛ اما جامعه شیرین‌تر شد!

داستان‌هایی از ”اشرف مخلوقات” بودن را بافتیم و با آن، تکیه‌گاهی بس محکم ساخته شد؛ اما خانه از درون خالی بود.

روزی عنصری به اسم خاک را هدیه دادند و گفتند با آن انسانی، زندگی کنید؛ و طبق گفته‌ها و شواهد موجود ما را از همین عنصر نیز پس انداختند.

ما، انسانی‌ترین حیوان بشر، در این سرزمین بی گناه، همچون اسبی سرکش تاختیم؛ اما آن را به باد لطیفه‌ای مسخره یا حتی گاهی فراموشش می‌کنیم.

این نمایشگاه، مروری است بر آنچه که در چند سطر پیشین گفته شد.

اما تو از همه بهتر می‌دانی که در این چند متری خلاصه نمی‌شود!