استیتمنت:

دغدغه معیشت یک نیاز طبیعی بشری است؛ اما کشمکش بر سر تصاحب حریصانه آن از یک طرف و طلب معیشتی برای یک زندگی انسانی از طرف دیگر، تصویری نمایان در تاریخ بشری بوده است.                                                                              

 شیوه های تولید و معیشت و نیز چگونگی تسلط قدرتمندانه برای غصب نابرابرانه سهم معیشت، دوره های متعددی داشته اند و نهایتأ در نظام سرمایه داری، استثمار و بیگانگی از کار- همزاد متناقض نمای تمامی پیشرفت های فکری و بعضا متعالی بشر- به پیچیده ترین شکل خود رسیده اند. اما در شرایط تاریخی کنونی و در عصر سرمایه داری متأخر، تمامیت انسانی به مؤلفه های مصرف – لذت و سوداگری-منفعت فروکاهیده شده است.

  در چنین عصری، نقش های مصرف کننده و سوداگر- که نقش هایی طبیعی در کنار سایر نقش ها در طول تاریخ حیات بشری بوده اند- بدل به فیگورهایی سفت و سخت شده اند که انسان امروزی را در خود قالب ریزی کرده اند و انسان این عصر، با رضایتی بطئی تن به استثمار و بیگانگی از کار، بیگانگی از هستی و بیگانگی از خود داده است. انسان امروز، پریشان در عصر سیطره اقتصاد است و در این شرایط عینی، دمادم خود را در مصرف فزاینده و چسبندگی به سطح زمان حال و یا سوداگری لجام گسیخته و طلب آینده ای لزج واگذارده است و داستان امکان های انسانی خود را در بطری بی نام و نشانی به امواج سهمگین تمامیت خواهی سرمایه داری متأخر پرتاپ کرده است.                                                    

  بازنمایی این شرایط عینی از یک طرف و البته امکان های انسانیِ به پرسش گرفتنِ فیگورهای مصرف کننده و سوداگر از طرف دیگر، هنررا به ضرورتی انسانی در این عصر بدل می کند؛ ضرورتی انسانی در زمانه ای که شعر زندگی در سیطره عصر اقتصادِ متأخر است.    

نادر امیری