در بهار وقتی کارناوال از راه می‌رسد، او گوشه‌ای می‌چرخد و خود را در آن آینه‌های کج و معوج بازمی‌یابد؛ گناهکار، بی‌گناه، کودک، مادر، غمگین، شاد…
این کارناوال دیوانه‌وار سرانجام به پایان می‌رسد و او نیمه هوشیار به خویش می‌نگرد؛ جستجویی بی‌فرجام در سرزمین ناخودآگاه خویشتن، آن چه سال‌ها و روزها در پی‌اش بود و نیافت؛ این آن، این لحظه، این وهم، این خیال، این کابوس، این احساس بودن و نبودن که اگر به تصویر نیاید با باد می‌رود و خود نیز به یادش نخواهد آورد.
نقاشی؛ کیمیاگری ناب؛ تنها چیزی که برایش مانده، تنها راه نجات، تنها پل میان این رویا و کابوس، آخرین ریسمانی که به آن می‌آویزد…