رویاهای ما الهام گرفته از قوه تخیل و زندگی واقعی ما هستند، همه‌ی آن چیزهایی که هر هنرمندی برای خلق هنری به آن نیاز دارد. رویاها، این شجاعت را به ما می‌بخشند که نه فقط با دنیاهای بیگانه که با خودمان، خود واقعی‌مان هم آشنا شویم. ما همین آدم‌های ساده و عادی. ما، ما دیگر هویت را در جایی بیرون از خودمان دنبال نمی‌کنیم.

نقاشان فیگوراتیو معاصر، دیگر دنبال دنیای پیکره‌های تصنعی و غیرواقعی نیستند. آن‌ها پیکره‌هایی را به تصویر می‌کشند که از جنس خودمان‌اند، هر چند که گاه در قالب واقع‌گرایی و گاه در فرم‌های انتزاعی و حتی در بازنمایی‌های اکسپرسیو خودشان را نشان می‌دهند، اما آنچه اهمیت دارد دیدار مجدد ما با خودمان است، با خود واقعی‌مان، با همان دردها، سرخوشی‌ها، رنگ‌ها و بی‌رنگی‌ها.

«رویای نیمه تمام» درباره‌ی آدم‌هایی است که دارند خودشان را از نو می‌سازند و رویای نیمه تمامشان را تمام می‌کنند.

آرش سلطانعلی