در اواخر اوت 2019، مروتیانا Uyinene Mrwetyana، دانشجوی 19 ساله دانشگاه کیپ تاون آفریقای جنوبی، به طرز وحشیانه ای مورد تجاوز قرار گرفت و به قتل رسید. با وجود داشتن یکی از بالاترین نرخ های تجاوز جنسی و زن کشی در جهان (یا شاید به خاطر این رخداد)، خشم گسترده ای بالا گرفت و هزاران فعال و معترض، جنبش «آیا من نفر بعدی هستم؟» را راه اندازی کردند. در عرض چند ماه، دولت، خشونت مبتنی بر جنسیت را یک بحران ملی اعلام و برنامه‌هایی را برای مقابله با این موضوع مشخص کرد.
این حادثه برای هنرمند چند رشته‌ای آفریقای جنوبی، گابریل گولیات مهم جلوه کرد. او سال گذشته اولین اینستالیشن خود با نام Chorus را به نمایش گذاشت،-یک نمایش ویدیویی و صوتی دو بخشی به عنوان مرثیه‌ای برای مروتیانا- این چیدمان 23 دقیقه‌ای، گروه کر دانشگاه کیپ تاون را به تصویر می‌کشد که در یک مانیتور برای دوست و هم دانشگاهی فقید خود مرثیه می‌خواند، در حالی که در مانیتور دیگر با تصویری خالی روبروییم که نشانه قربانیان خشونت جنسیتی در آفریقای جنوبی است.
آثار گابریل گولیات در مجموعه‌های متعددی از جمله تیت مدرن لندن، Kunsthalle زوریخ، گالری ملی آفریقای جنوبی و … وجود دارد. گولیات همچنین جوایز متعددی از جمله Institut Français، Afrique en Créations Prize در بینال باماکو در سال 2017 و جایزه Standard Bank Young Artist در سال 2019 را دریافت کرده است.
این چیدمان هم اکنون در Dallas Contemporary به عنوان اولین نمایش سازمانی گولیات در ایالات متحده در حال نمایش است. گولیات در مصاحبه اخیر خود گفت که علیرغم زمینه این چیدمان در مورد آفریقای جنوبی، او انتظار دارد که مخاطبان آمریکایی «طنین های بومی و شخصی» را نیز در اثر بیابند.
او گفت: «این واقعاً اثری است که ظرفیت آن را دارد تا به لایه های عمیق تر برود. «شما کاری مانند این چیدمان را تجربه می کنید که در آن اثر به صورت صوتی به شما منتقل می‌شود. در واقع اثر به همان اندازه که شما در آن ماوا می گزینید، در شما ساکن می شود.»
نمایشگاه گابریل گولیات در آمریکا
این پروژه بسیار متفاوت از اولین پروژه ای است که گولیات در آن به قربانیان خشونت جنسیتی پرداخته و فرصت هایی برای تأمل و گفتگو ایجاد کرده بود. در سال 2015، گولیات پرفورمنس بلند Elegy «مرثیه» را آغاز کرد، که در آن به طور مشابه به بحران بومی زن کشی در آفریقای جنوبی می پرداخت. برای این پروژه، اجراهایی در آفریقای جنوبی، برزیل، اروپا و ایالات متحده برگزار شد که در آن هفت خواننده زن اپرا در طول یک ساعت مرثیه ای می خواندند-در حالیکه یکی پس از دیگری روی سکو می رفتند و یک نت را در پی یکدیگر به اجرا درمی آوردند.
نمایشگاه گابریل گولیات در آمریکا
هر اجرا به یاد یک زن خاص یا فردی از جامعه LGBTQIAبود که در معرض اعمال مرگبار جنسیتی یا خشونت جنسی قرار گرفته بود. همراه با هر اجرا متنی ستایش آمیز بود که توسط یکی از دوستان یا اعضای خانواده فرد موردنظر نوشته شده بود.
چیدمان Chorus که گولیات آن را «نوعی نقطه اوج» کار پرفورمنس Elegy -مرثیه- می داند، به طور مشابه تلاش می کند تا نوعی نزدیکی را به قربانی ایجاد کند.
پس از مرگ مروتیانا ، انبوهی از سازمان ها و افراد در آفریقای جنوبی از نام او بدون اجازه برای درخواست کمک های مالی اهداف و پروژه های خود استفاده کردند. این مساله آنقدر فراگیر شد که خانواده او مجبور شدند برای توقف این عمل، دست به اقدام قانونی بزنند. این موضوع رویکرد گولیات به چیدمان Chorus را شکل داد.
به گفته گولیات: «بنابراین برای من دوچندان مهم بود که خیلی صادقانه به آنها نزدیک شوم و به دنبال جلب رضایت آنها باشم، چیزی که بدون آن، کار به شدت به خطر می افتاد.»
نمایشگاه گابریل گولیات
زمانی که گولیات Chorus را طراحی می کرد، مراقب بود که ابتدا با خانواده مروتیانا صحبت کند. او با ارائه ایده اش به مادر مروتیانا با «جزئیات فراوان» شروع کرد. پس از اینکه مادر مروتیانا برای پیش بردن کار وقت گذاشت، او و بنیاد مروتیانا به طور جمعی موافقت کردند که گولیات اثر را بسازد.
اثر یادمانی گولیات از جایی عمیقا شخصی سرچشمه می گیرد. در شب کریسمس سال 1991، دوست دوران کودکی گولیات در خانه اش در کیمبرلی کیپ شمالی، در اتفاقی که به عنوان یک «حادثه خانوادگی» نامیده شد، هدف گلوله قرار گرفت. این تجربه برای او بسیار تروماتیک بود و عمیقاً روی کار او تأثیر گذاشت. در سال 2010 گولیات یک مجموعه عکس از 19 زن رنگین پوست را با عنوان «حضور جایگزین» برای دوستش برنیس خلق کرد. هر یک برای هر سال از زمان مرگ او. او امسال نیز با مجموعه‌ای از پرتره‌های جدید در سال‌های میانی دوباره به سراغ این کار رفت.
موضوع مشترک آثار گولیات، از اثر برنیس 10- 28، 2010 تا Chorus ، درخواستی از شرکت کنندگان است تا در عمل طولانی و متحول کننده سوگواری و همچنین امتناع جمعی از «نفی این زندگی ها» به عنوان قربانیان بی چهره،- به قول گولیات- مشارکت کنند.
برای مثال، چیدمان Chorus شامل یک طومار یادبود از زنان، کودکان و افراد LGBTQIA در فضای نمایشگاهی بود که از زمان مرگ مروتیانا در آفریقای جنوبی از خشونت جنسیتی رنج برده‌اند. این یک سند زنده است که ماهیت متداوم بحران را نشان می دهد – اجرای Chorus سال گذشته شامل بیش از 460 نام بود، در حالی که نسخه معاصر این چیدمان در موزه دالاس فهرستی به روز شده از بیش از 670 نام داشت.
گولیات گفت: « Chorus درباره اجتماع است، درباره دور هم گرد آمدن.» «این کار استثنایی گرایی نیست، بل، کاری است که این مساله را تبیین می کند؛ از بین بردن روال بحران خشونت جنسی، نژادی و مردسالارانه، و درک متفاوت جهان، مستلزم این است که هر یک از ما نقش و اثر خود را در دنیای دیگران بفهمیم، و همچنین در مورد تاب آوردن این نقش؛ – فراتر از تفاوت‌ها، مرزها و ظرفیت ما برای “درک یکدیگر”_ در واقع، در همه چیزهایی که ممکن است ما را از هم جدا (و “تبرئه”) کنند.»
اجرای ویدئویی Chorus چند روز قبل از اولین قرنطینه همه‌گیری کووید 19 در اواخر مارس 2020 فیلم‌برداری شد. به گفته گولیات، این زمان‌بندی نشانه این بود که او کار را در ژوهانسبورگ،- جایی که در آن اقامت دارد،- در موقعیتی «عجیب و قرنطینه شده» به پایان رساند.
بیماری همه گیر کرونا چیدمان Chorus را به روش های دیگری نیز تحت تأثیر قرار داد. این اثر در ابتدا قرار بود در بینال Kochi-Muziris -کوچی موزیریس-، بزرگترین نمایشگاه هنری هند، در دسامبر 2020 به نمایش درآید، اما به دلیل پاندمی به تعویق افتاد. در عوض، کار در کیپ تاون عرضه شد، که با توجه به وضعیت مروتیانا به عنوان دانشجوی آنجا و نقش اش در گروه کر دانشگاه، به گفته گولیات «بسیار معنادار» بود. این قطعه در دوسالانه کوچی نیز با تاخیر طولانی، دسامبر امسال نمایش داده خواهد شد.
به گفته گولیات، تصمیم برای نمایش Chorus در موزه Dallas Contemporary نتیجه «مکالمات بسیاری» است که با امیلی ادواردز، دستیار کیوریتور موزه داشته اند. ادواردز پس از شنیدن در مورد اثر Elegy در مورد آن ابراز علاقه کرد؛ به گفته گولیات:« این بیماری همه گیر در برنامه های اصلی نمایشگاه تداخل ایجاد کرد، اما همچنین «مکالمه عمیق تر و طولانی تری را امکان پذیر کرد.»
اثر Chorus از 25 سپتامبر تا 19 مارس 2023 در Dallas Contemporary در حال نمایش است.
