آثار دوسادی هانتراکول از باستان شناسی تا امر معاصر
در دو دهه گذشته، هنرمند ساکن بانکوک، دوسادی هانتراکول Dusadee Huntrakul از سرامیک، طراحی، نقاشی، و متن استفاده کرده است تا به مواجهات روزمره اش در دنیای زنده موقعیت و ارزش ببخشد.
آثار دوسادی هانتراکول با ادراک خود از باستان شناسی، مردم شناسی، تاریخ و رشته های مرتبط با علوم انسانی، اغلب طرح هایی را برای فراتر رفتن از زیستی که امروزه به طور فزاینده ای با سختی، جهل و بی تفاوتی توصیف می شود، وسعت می دهد.
به عنوان مثال اثر، The Map for the Soul to Return to the Body (۲۰۱۹) که در دوسالانه سنگاپور ۲۰۱۹ نشان داده شد، دست ساخته های عصر برنز را در قالب ۱۶ ظرف سفالی ساخته شده از خاک رس قرمز کم حرارت دیده، که از سایت باستان شناسی بان چیانگ- سکونتگاه ماقبل تاریخی که به‌خاطر سفال‌های قرمز رنگ‌شده‌اش معروف است- در تایلند استخراج شده بودند، بازسازی کرد.
ظروف باستانی هانتراکول که در بالای قفسه‌های چوبی قرار دارند، با پلاکاردهایی که در مورد موضوعاتی مانند ناسیونالیسم جناح راست، تغییرات آب و هوایی و درآمد پایه جهانی هستند، به مشکلات معاصر می‌پردازند.
فرم‌های نیرومندی مانند Citizen united, we are the majority (۲۰۱۹) که به رویاهای هنرمند برای آینده و رویکردی دموکراتیک در خلق هنر اشاره می‌کنند؛ از مشترکات بین انسان ها شروع می‌شوند تا ارزش‌های خاصی را که برای اشیاء و موجودات مجزا قائلیم، مورد توجه قرار دهند.
Citizen united, we are the majority (۲۰۱۹). Ceramic, plywood pedestal, and brass plate.
ویژگی کار هانتراکول جذابیت زیاد و فصاحت ظریفی است که مرتباً موقعیت او را به عنوان یک انسان در جهان و ارتباط با دیگران یادآوری می کند. اخیراً، این هنرمند اثر A Lens to See the World Through را به عنوان بخشی از قسمت اکتشافات- Discoveries- نمایشگاه Art Basel Hong Kong 2022 به نمایش گذاشت که در آن شهر را به عنوان یک مکان همزیستی بررسی می کند.
درهم پیچیدگی‌های ذاتی زندگی معاصر در مجسمه‌های برنزی مانند Dreaming Together (۲۰۲۲) ، که به شکل دو مار درهم تنیده با چهره‌های انسانی، که به‌طور آشکاری به دام افتاده‌اند و در عین حال از حضور دیگری دلگرم‌اند، نمود پیدا می کند. در کنار سرامیک‌ها، چاپ‌های عکاسی و طراحی‌های فراواقع‌گرایانه، ساختار کار او، جهان را به‌عنوان شبکه‌ای به هم پیوسته نشان می‌دهد.
پس از فارغ التحصیلی از برنامه MFA در دانشگاه کالیفرنیا- برکلی در سال ۲۰۱۳-، تحصیلات هانترکول در ایالات متحده نقش مهمی در شکل دادن به رویکردهای او برای درک و کشف شرایط انسانی ایفا کرد.
آخرین نمایشگاه انفرادی این هنرمند با نام The Commoner’s House،که در گالری CITYCITY بانکوک، از ۶ اوت تا ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۲ برپا شد، در مورد این باور او، درباره ظرفیت هنر برای تغییر ارزش های اجتماعی به سوی باورهای بشر دوستانه صحبت می کند.
The Commoner’s House با عکس‌ها، مجسمه‌های برنجی و آثار سرامیکی که ایده‌های برابری، بودن و همزیستی را بازبینی می‌کنند، اعتقاد هنرمند به ایجاد راه‌های جدید برای دیدن، درک و ارزیابی ارتباط بین موجودات زنده را دوباره بازگو می‌کند.
این نمایشگاه با تمرکز بر فراگیرشدن و جزئیات زندگی شهری، پیوندهایی را بین اشیاء و تصاویر به ظاهر متفاوت – از معاصر و باستان، انسان‌شناسی و حشره‌شناسی – ایجاد می کند تا آگاهی تازه‌ای از چیزهایی که تابحال نادیده‌گرفته شده اند، ایجاد کند.
هشت مجسمه برنجی با الگوبرداری از نشانگرهای ترافیکی در بانکوک، با عنوان «سیارات کهکشان راه شیری»، خطی را تشکیل می دهند که از وسط گالری عبور می کند. این مجموعه شامل آثار «مجسمه‌های مردمی» (۲۰۲۲) هستند، و باعث می‌شوند تا در مورد آنچه که امر«مشترک» می‌دانیم تجدید نظر کنیم.
تجربیات شخصی هنرمند از طریق آثار جدیدی که در معرض دید گذاشته است، با تاکید بر بکاربردن نکات اولیه برای فهم موضوعات بزرگتر بیان می شود. «جهان در باغ» (۲۰۲۲) که در طول همه‌گیری گرفته شده است، شامل ۱۵۸ چاپ ژیکله است که تصاویر نزدیک و واضحی از حشرات و پوشش گیاهی را به تصویر می‌کشد و توجه مخاطب را به اعتقاد هنرمند در ارزش قائل شدن برابر، برای همه موجودات زنده جلب می‌کند.
مجموعه The Commoner’s House سیر تکاملی مادی و موضوعی را در عملکرد هانتراکول، از آخرین نمایشگاه انفرادی او در سال ۲۰۱۹ در خود ادغام کرده است. در اثر For They Talk ، این هنرمند راه هایی که طبیعت در طول زمان با انسان ها ارتباط برقرار می کرده است، را با استفاده از فیگورهای سرامیکی به عنوان واسطی برای برقراری ارتباط با صداهایی که ما دیگر نمی شنویم واکاوی می کند.
در مصاحبه زیر، ما و هانتراکول در مورد الهامات مجموعه The Commoner’s House ، آثار در حال تکمیل او، پویایی همزیستی انسان- حیوان در شهر و فراگیر بودن زیبایی مجسمه ها در خیابان‌های بانکوک صحبت می‌کنیم.
آنچه مشخص است، اولویت شیوه های دیدن به منظور شناخت و ایجاد داوری ارزشی، و همچنین نیاز به افزایش سواد بصری برای رویاپردازی یک آینده پایدارتر و انسانی‌تر است.
