جنبه هاي مختلف سنت ، چگونه بررسي مي شوند ؟
تاريخ نويسان به درستي ايتاليا را مهد رنسانس مي دانند : شهر فلورانس ، و سپس شهرهاي ونيز و رم در اين نوزايش فرهنگي و هنري اروپا پيشگام بودند . اين اثر از لحاظ تاريخ هنر بر حسب معمول به رنسانس پيشين ( 1420 تا 1500 ) ، رنسانس پيشرفته يا مرحله ي اوج رنسانس ( 1500تا 1520) و رنسانس پسين ( 1530 تا 1600 ) تقسيم مي شود . ( اين مرحله ي آخر را با اصطلاح شيوه گري يا ( منريسم ) نيز ذكر مي كنند كه درست تر به نظر مي آيد .به علاوه ، اغلب يك مرحله ي اوليه تحت عنوان رنسانس آغازين (1300تا 1420) بر مراحل مزبور مي افزايد ؛ و يا از سوي ديگر رنسانس را تا نيمه ي دوم سده ي هجدهم بسط مي دهند تا سابقه و دامنه اش را از لحاظ سبك ها هنري نشان دهند .تا قرني پيش ، رنسانس به منزله ي پديده ي تاريخي خاص ايتاليا در نظر گرفته مي شد و جريان هاي هنري پويايي كه در آن روزگار خارج از ايتاليا برقرار بود به مثابه ي نتيجه ي انتشار تدريجي ايتاليا به حساب مي آمد .امروزه كاملا روشن شده است كه چنين برداشتي صحيح نيست . پديده ي رنسانس بيشك در ايتاليا زودتر از ديگر سرزمين هاي اروپا رخ نمود و نيز در آن جا بود كه رنسانس با درخشش بسيار جلوه كرد ؛ اما ساير نواحي اروپا نيز در بسط و غناي دستاوردهاي آن سهمي مهم داشتند .به طور كلي ، رنسانس يك پديده ي تاريخي اروپايي بود . غالبا در اين نكته اتفاق راي وجود دارد كه عصر رنسانس آنگاه مي آغازد كه انسان اروپايي بر وجود خويشتن هوشيار مي شود و مي خواهد زمانه اش را آگاهانه تبيين كند ، و بدين طريق تمايزي مشخص بين دوران خود و دوران پيشين به وجود آورد .انسان عصر رنسانس بر خلاف انسان قرون وسطايي – از مفهوم تاريخ – دركي روشن تر و واقعي تر دارد ؛ و بر اساس ارزيابي فعاليت هاي بشري – و نه برپايه مفاهيم جزمي كه ( كليسا ) براي او ساخته است – ( گذشته ) را بررسي مي كند .او در بررسي خود به اين نتيجه مي رسد كه : عصر باستان ، روزگار اوج تمدن و فرهنگ بود كه با فروپاشي امپراطوري رم به دست مهاجمان ( وحشي ) پايان يافت و در پي آن ، دوران هزارساله ي ركود فرهنگي بر اروپا سايه گسترد . اما اينك با تجديد حيات هنر ها و علومي كه در عصر باستان رواج و اعتلا داشتند ، دوران تاريكي و كوته انديشي به سر آمده است و طليعه ي عصر جديد روشنايي رخ نموده است .اين طرز نگريستن بر تاريخ و چنين بذل توجهي مشتاقانه به عصر باستان نخست در نيمه ي سده ي چهار دهم توسط پترارك – شاعر و متفكر ايتاليايي مطرح شد .البته او تجديد حيات آثار فلسفي و ادبي عصر باستان و پالايش زبان هاي لاتيني را در نظر داشت ؛ ولي طي دو قرن پس از وي ، انديشه ي تجديد حيات به تمامي عرصه هاي فكري و فرهنگي از جمله در هنرهاي بصري نيز بسط يافت .
فلسفه نامگرايی تحت لوای رنسانس
رنسانس به سبب برخورد منفي متفكران سده ي پانزدهم با فرهنگ سده هاي ميانه – همچون يك عصر به كلي مغاير و جدا از قرون وسطي – و نه در ادامه آن – وانمود شد . اما در حقيقت ، آنچه را كه رنسانس در عرصه هاي انديشه و هنر و ادبيات به دست آورد ، بر زمينه هايي استوار بود كه از اواخر سده هاي ميانه فراهم شده بود .در اين مورد ، بحث درباره ي طبيعتگرايي حائز اهميت است . بي شك بينش طبيعتگرايانه و علمي وحصول رنسانس است ، ولي نبايد از نظر دور داشت كه فلسفه ي ( نامگرايي – نوميناليسم ) زمينه ساز چنين بينشي بوده است .فيلسوفاني كه از سده ي يازدهم تا چهاردهم مي كوشند امكان معرفت در طبيعت را اثبات كنند ، الهامبخش متفكران عصر رنسانس هستند . فلسفه ي نامگرايي ، طبيعت را در اجزاء مشخص و خاص به رسميت مي شناسد و براي هر چيز خاص سهمي در كلِ هستي قائل مي شود و بر اين حكم مي كند كه مفاهيم جهاني از نام هاي اشياء منفرد تشكيل يافته اند .مطالعه بیشتر ⇐ رومانتیک گرایی
رابرت پتینسون، هنرپیشه ای که در ساتبیز نیویورک مزایده آثار هنری برگزار می کند
لهستان خواستار بازپس فرستادن نقاشی‌هایی است که روسیه در دوران جنگ جهانی دوم مصادره کرده بود