کیوریتور برجسته صحنه هنری ترکیه که نمایشگاه‌هایش توجه بسیاری را در داخل و خارج به خود جلب کرده بود، درگذشت. یکی از اعضای دوسالانه استانبول، جایی که فولیا اردمچی از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۰ به عنوان مدیر در آن کار کرده بود، گفت که اردمچی بر اثر سرطان درگذشته است.
دوسالانه استانبول در بیانیه‌ای که روز چهارشنبه در رسانه‌های اجتماعی منتشر کرد، نوشت: «ما بی‌نهایت دلتنگ اردمچی و روح مهربانش خواهیم شد و همچنان از کارهای او که زندگی بسیاری از همراهانش را تحت تأثیر قرار داد، قدردانی می‌کنیم.»
بیشتر معروفیت های حوزه کیوریتوری اردمچی مانند دوسالانه استانبول در سال ۲۰۱۳ است، که موضوع آن را حول محور قدرت مردم برای تغییر بحث ها و ایجاد گفتمان های جدید بود. با این حال، بیشتر نمایش‌های دیگر او در حوزه عمومی برگزار می‌شد و او این نوع کیوریتوری را تخصص خود می‌دانست.
او متولد ۱۹۶۲ بود و یک سال پس از دریافت مدرک کارشناسی ارشد در رشته تاریخ هنر از دانشگاه کلمبیا در نیویورک، در سال ۱۹۹۴ مدیر دوسالانه استانبول شد. در بیشتر دوران حرفه‌ای خود، او در استانبول ماندگار شد، اگرچه به حضور خود در دوسالانه های بین‌المللی نیز ادامه داد.
او کیوریتور مشترک دوسالانه سائوپائولو در سال ۲۰۰۲ ، دوسالانه مسکو در سال ۲۰۰۷ و دوسالانه هنر در فضای عمومی کرایست چرچ نیوزلند در سال ۲۰۰۸ بود. در سال ۲۰۱۱، او پاویون ترکیه را در دوسالانه ونیز ترتیب داد که به عایشه ارکمن، -که یک چیدمان بزرگ با تمرکز بر سیستم های تصفیه آب شهر ایتالیا ساخته بود،- اختصاص داده شده بود.
اما این دوسالانه ۲۰۱۳ استانبول او با نام «مامان، آیا من بربر هستم؟» بود که بیشترین توجه را به سمت اش جلب کرد. این نمایشگاه به عنوان یکی از نقاط آغازین خود، اعتراضات «پارک گزی» را در نظر گرفت؛ قیام گسترده ای به رهبری ترک ها که در سال ۲۰۱۳ آغاز شد و سعی داشت به موضوعاتی مانند سانسور در رسانه ها و نقض حقوق شهروندان توسط دولت توجه کند. برای ادای احترام به این واقعیت که بسیاری از معترضان در آن پارک مشهور تجمع کرده بودند، اردمچی سعی کرده بود بسیاری از آثار هنری را در فضاهای عمومی قرار دهد، اما در میان جو سیاسی پرتنش ترکیه در آن زمان این امر غیرممکن شد.
دانیل برنبام کیوریتور نمایشگاه، در نقدی درخشان نوشت: «این یک نمایشگاه سازش ناپذیر درباره جهانی بود که در آن حوزه های مشترک آزادی جمعی ما به سرعت در حال کوچک شدن است.» «صمیمیت های خوشایند و امیدهای جزیی ساده در ارتباطات زیبایی شناختی از بین رفته بود. در عوض، فضای غم انگیزتر و شاید واقع گرایانه تری در آثاری حاکم بود که بی امان ما را با موانع و مرزهای غیرقابل عبور مواجه می کرد.»
فراتر از حوزه دوسالانه، او همچنین در محیط های سازمانی نیز کار می کرد. او برای مدت کوتاهی مدیریت Proje 4L و مجموعه‌داری موزه خصوصی استانبول با نام Can Elgiz را بر عهده داشت و از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۴ آن را هدایت کرد و یک سال پس از آن به عنوان کیوریتور در استانبول مدرن خدمت کرد. از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲، او مدیر SKOR مستقر در آمستردام -بنیاد هنر و حوزه عمومی- بود. در سال ۲۰۲۰، او به عنوان مدیر KØS، موزه ای در Køge، دانمارک، که تمرکز آن بر هنر در فضاهای عمومی بود، منصوب شد.
ویژگی حرفه ای اردمچی بر این باور واقعی بود که هنر می تواند باعث تغییرات عمیق شود. او در مورد دوسالانه خود در استانبول سال ۲۰۱۳ گفت: «همانطور که من می بینم، هنر می تواند فضایی را برای یک تجربه دگرگون کننده بگشاید و ظرفیت پرورش ساختار سوبژکتیویته های جدید را دارد. «هنر می‌تواند تجربه انعکاسی ایجاد کند که برای فهم عاطفی ما جذاب باشد. این ما را تشویق می‌کند که در میان چنین آشفتگی‌هایی (با افزایش خشونت‌های دولتی، حبس ها و دستگیری‌ها) و دیگر دگرگونی‌های قدرتمند، درنگ کنیم و در مورد آنچه واقعاً به آن نیاز داریم فکر کنیم.»
