در جلوی دیوار دو قاب نصب شده است که قسمت دوم اثر؛ خانه های ژاپنی، باغ سنگی امپریالیسم (۲۰۲۲) را تشکیل می دهد. این المان‌های خانه‌های چوبی سنتی ژاپنی، به شکل پایه ساخته شده‌اند و دو عکس روی آنها قرار دارد، همچنین دو نمایشگر نیز در بیرون آنها تعبیه شده است.

یکی از این آثار عکاسی،متشکل از سه طرحِ در کنار هم از خانه‌های ژاپنی است که دو مورد اول به ترتیب برای آزمایش‌های بمب‌های آتش‌زای آمریکایی و آزمایش‌های ضد آتش‌سوزی آنها در یوتا و توکیو ساخته شده‌اند. سومین مورد نیز توسط آنتونین ریموند طراحی شده است، که یک خانه ژاپنی را برای آزمایش های آتش زا به رهبری ایالات متحده در سال ۱۹۴۳ ایده پردازی کرد.

مطالعه قسمت اول

در سمت دیگر قاب، مانیتور یک ویدیوی کوتاه را نشان می دهد که در آن پیرمردی در حال کوک کردن پیانو است، و زیرنویس‌ها داستان یک معمار آمریکایی به نامA   را روایت می‌کنند که به او مأموریت داده شده تا یک دهکده ژاپنی را برای آزمایش قدرت بمب‌های آتش‌زای تولید شده توسط نیروی هوایی ایالات متحده در سال ۱۹۴۳ طراحی کند. در طول نمایش متوجه می شویم که A  در سال ۱۹۵۱ با طراحی یک پیانو برای پروژه ساختمان یاماها گینزا در آن مشارکت داشته است.

اثر هیرا نبی با نام All That Perishes at Edge of Land 2019یک ویدیوی واقع در انبار قدیمی در اسکله ۱ بندر بوسان، شاهد دیگری را برای تاریخ فرا می خواند. فیلم نبی حول محور Ocean Master، یک کشتی کانتینری بزرگ است که در سال ۱۹۹۵ ساخته و سپس در پاکستان متلاشی شد.
این کشتی در طول تصاویر طولانی از آن و اقیانوس، از رویاهای رها شده خود مانند سفر به دور دنیا و شنا کردن با ماهی ها صحبت می کند، آرزویی که نشان می دهد زندگی آن عمیقاً تحت تأثیر جهانی شدن قرار گرفته است. کارگران مهاجر نیز شرایط زندگی نامناسب، مبارزه با مرگ و شرایط خطرناک کار با دستمزد ناچیز را توصیف می کنند. آنها خشونت ساختاری در صنعت کشتی های شکسته و از کار افتاده را آشکار می کنند که به محیط زیست محلی نیز آسیب رسانده است.

برای بازتاب مشابهی از موضوع «نیروی کار و ارتباطات انسانی»، چیدمان ویدیویی با نام Custom  (۲۰۲۲)  از سانگ مین جونگ نیز در دو مکان نمایش داده می‌شود؛ یک انبار قدیمی در اسکله و یک خانه کوچک در چوریانگ، که روایتی غیرخطی را توسط شش تلفن همراه روایت می‌کند.

این اثر داستان خیالی دو کارگر زن یک کارخانه را روایت می‌کند؛ هاروکو، به معنای «متولد بهار» در ژاپنی، و چونجا، «فرزند بهار» در کره‌ای، که به نظر می‌رسد درونیات یکدیگر را منعکس می‌کنند.

در انبار قدیمی، یکی از صفحه‌های تلفن تصاویری از دریا را نشان می‌دهد، دیگری نیز یک ویدیوی روایت محور از چونجا را نشان می‌دهد که پیام‌هایی را برای هاروکو ارسال می‌کند و می‌خواند: «مانند رویاهای دیشب، ممکن است از مدت‌ها قبل برای هم مرده باشیم.»

این داستان پراکنده، در چوریانگ بیشتر انتزاعی می‌شود، جایی که یکی از موبایل ها، دستی را نشان می‌دهد که یک تلفن همراه را با پس‌زمینه دریا در دست دارد، در حالی که همان تصویر از روی صفحه گوشی دیگری در حال پخش است.

موضوع زنان کارگر و مهاجرت نیز در منطقه یئونگدو روایت می شود؛ جایی که پناهندگان را در طول جنگ کره؛ مانند کارگران زن کشتی‌سازی و غواصان زن جزیره ججو در دهه ۱۹۸۰، -که انواع صدف‌ها را برداشت می‌کردند- در خود جای داده بود.
یئونگدو، به معنای جزیره سایه، همچنین کارزاری برای کارگران در مورد مساله اخراج های دسته جمعی بود؛ افرادی مانند کیم جین سوک، اولین زن جوشکار کره ای که در سال ۱۹۸۶ توسط صنایع سنگین هانجین ناعادلانه اخراج شد و امسال پس از یک اعتراض ۳۷ ساله که باعث شد از جرثقیل شماره ۸۵ در کارخانه کشتی سازی یئونگدو در سال ۲۰۱۱ بالا برود و ۳۰۹ روز در آنجا بماند، بازنشسته شد.

در یئونگدو ، کارخانه متروکه صنایع سنگین Song Kang  وجود دارد که سقف و دیوارهای آن در طی طوفان سال ۲۰۲۰ منفجر شد، و مانند بدنه ای اسکلتی میزبان چیدمان عظیم میره لی، اثری با نام Landscape with Many Holes: Skins of Yeongdo Sea (۲۰۲۲) شده است.

چیدمان لی که ترکیبی از داربست-که به عنوان امتداد چارچوب ساختمان به نظر می رسد- و پارچه حصارمانند آغشته به روغن پسماند است، تجربه حسی را برای مخاطب شکل می دهد. به نظر می رسد این اثر که توسط پارچه های متخلخل و صدفی احاطه شده، توسط کارخانه بلعیده شده است – گویی موجی است که «ما» در این نمایش روی آن قرار گرفته ایم تا به پا خیزد.