با برگزاری نمایشگاه آرت بازل در میامی از (۱ تا ۳ دسامبر ۲۰۲۲)، مجله Ocula مجموعه ای کلیدی از نمایشگاه‌های مهم برگزار شده در سراسر گالری‌ها و مؤسسات اصلی شهر را به انتخاب خود معرفی کرده است.

دیدیه ویلیام: Nou Kite Tout Sa Dèyè
موزه هنرهای معاصر، میامی شمالی
۲ نوامبر ۲۰۲۲ تا ۱۶ آوریل ۲۰۲۳

با نگاهی دقیق‌تر به بدن‌های پوشیده شده دیدیه ویلیام، نقاش اهل هائیتی، مشخص می شود که فرم‌های تیره آن‌ها از شبکه‌ای متراکم از چشم‌های ناظری تشکیل شده‌اند که پرسش هایی را در مورد هویت آنها بوجود می آورند.
پیکره های بی‌شکل آن‌ها اغلب روایت‌های زندگی‌نامه‌ای و اساطیری را دربرگرفته اند که از تاریخ آفریقایی-کارائیبی الهام گرفته‌ شده است. چنین تأثیراتی در خاطرات هنرمند، -که در شمال میامی بزرگ شده است- خود را در ترکیبش با فیگورهای اثر «استخر موزاییک، میامی (۲۰۲۱)» نشان می دهد، جایی که بدن های نیمه انتزاعی در آب های فیروزه ای حیاط پشتی آب تنی می کنند.

We’ve Left That All Behind بزرگ‌ترین نمایش مرور آثار این هنرمند تاکنون بوده است که «فضاهای روانشناختی» جوامع دیاسپورای میامی را در بیش از ۴۰ اثر نقاشی، چاپ، طراحی و اولین مجسمه‌ای که از ستون‌های مذهبی درآیین‌های عبادی هائیتی الهام گرفته شده است، به تصویر می‌کشد.

پائولا ویلسون: Be Wild. Bewilder
۲۷ نوامبر ۲۰۲۲–۲۱ ژانویه ۲۰۲۳

پائولا ویلسون، هنرمند ساکن نیومکزیکو، به‌خاطر آثار بازنگرانه تاریخی اش که با پیچیدگی‌های هویت معاصر سروکار دارد، شهره است، و اغلب خود یا نمادهای زنانه شناخته شده را در بستری از مناظر قدیمی و آثاری از تاریخ هنر در کارهایش وارد می‌کند.

نمایشگاه کنونی ویلسون، با آثاری از قطعات جمع آوری شده از نقاشی‌ها، بازنمایی های کوچک‌تر از اشیاء واقعی و دورریزهای روزمره تشکیل شده؛ بدین گونه به دور ریختنی ها اهمیت تازه ای داده‌است و نیز طرز تفکری را در مورد تکه خورده ها و بازآفرینی دوباره شان گسترش می‌دهد.

در نقاشی میکس مدیای Agora (2022)، دسته‌ای از پیکره ها با پوشیدن لباس‌های سنتی متفاوت که از تکه‌های چاپ‌های قدیمی هنرمند بر روی پارچه ساخته شده‌، به نظر می‌رسد روی تپه‌ها جمع شده اند، در حالی که تضاد بصری اثر نشان‌دهنده تعداد زیاد زاویه دید های هم زمان است.

میشل ماژروس: Progressive Aesthetics
موسسه هنرهای معاصر، میامی
۲۸ نوامبر ۲۰۲۲ – ۱۲ مارس ۲۰۲۳

در مواجهه با انتشار انبوه تصویر در دهه ۱۹۹۰، تفکرات هوشیارانه میشل ماژروس در مورد فرهنگ عامه و سنت مدرنیستی، منعکس کننده هجوم زیبایی شناسی معاصری بود که توسط جامعه مصرفی حمایت می شد. اولین نمایش موزه‌ای این هنرمند در ایالات متحده، آثاری که در طول زندگی کوتاه اما پربار او ساخته شده است، را برجسته می‌کند.

در میان آنها، شش اثر چاپی از همکاری‌های اندی وارهول و ژان میشل باسکیات (۱۹۸۴-۱۹۸۵) وجود دارد که هنرمند آن‌ها را دوباره از نو ساخته و به عنوان انعکاسی از پیشرفت فرهنگی، استادی، اصالت و نبوغ، خود را در تولید مشترک آن دخیل کرده است.

ماژروس پس از بازدیدهای فراوان خود از ایالات متحده به مصرف گرایی آمریکایی علاقه مند شد. با توجه به ماهیت همیشه در حال تغییر فرهنگ و سلیقه افراد، اثر WHAT LOOKS GOOD TODAY MAY NOT LOOK GOOD TOMORROW (۲۰۰۰)آنچه امروز خوب به نظر می رسد ممکن است فردا خوب به نظر نرسد (۲۰۰۰)، تأثیرات هنرمند را فراتر از هنرهای زیبا، از طراحی گرافیک گرفته تا تبلیغات و کمیک منعکس می کند، با متنی که به صورت کلی و در قطعات درون دایره ها به تصویر کشیده شده است. مثل یک پوستر کنار خیابان.

کلئون پترسون: No Place (Utopia)
گالری Mindy Solomon
۲۷ نوامبر ۲۰۲۲ تا ۲ ژانویه ۲۰۲۳

تصویرسازی های هوشمندانه کلئون پترسون از مردان و زنانی که در میانه خشونت و هرزگی گرفتار شده اند، تداعی کننده تصاویر جنگی در سفال های یونانی است و وضع طبیعی هابز را به یاد می آورد – همان کشت و کشتاری که ظاهراً از طریق تأسیس بدن های سیاسی بر آن غلبه می شود.

مطالعه بیشتر ⇐ برگزاری نمایشگاه Armory show در نیویورک

مشاهدات بصری پترسون از این باور که خوشبختی به بهای زیان رساندن به دیگران بدست می آید، نمایانگر آرمان‌شهرهایی است که بر روی خرابه ها بنا شده‌اند. در صحنه‌های عمدتاً بی‌رنگ هنرمند، پیکره های مسلح این روابط قدرت را به عنوان نقدی بر جامعه معاصر به نمایش می‌گذارند.

شاید به دلیل شباهت و انطباق آنها با پیامدهای سیاسی امروز در سراسر جهان، آخرین نمایشگاه این هنرمند به حالتی درون نگرانه تغییر کرده است، با فیگورهای نشسته ای مانند مرد ساکت Broken Man (۲۰۲۲) که ظاهراً در فکر فرو رفته و با یک دست سلاح اش را مانند عصا گرفته است    .

بخش دوم مقاله