در موزه لئوپولد وین، ۱۷۰ اثر از مجموعه هایدی هورتن Heidi) Horten) با آثاری از بیش از ۱۰۰ سال تاریخ هنر به نمایش گذاشته شد؛ آثاری که سبک‌هایی همچون اکسپرسیونیسم آلمانی و هنر پاپ آمریکایی دستهٔ اصلی آن را تشکیل می‌دهند. مجموعهٔ هایدی هورتن اکنون یکی از مهم‌ترین‌ها در اروپا است. هایدی گوس هورتن و همسرش اشتیاق خود را به هنر در دههٔ ۱۹۷۰ کشف کردند. در طول بیش از دو دهه، او کارهای تراز اول را از حراج‌های متعدد در سراسر جهان خریداری کرده است.
به گفتهٔ او مجموعه‌اش در سال ۱۹۹۶ یک شبه به سطح کاملاً جدیدی رسید. همچنین او در تابستان ۲۰۱۹ با خرید یک عمارت ۱۵۵ ساله به مساحت ۲۲۰۰۰ فوت مربع در مرکز شهر وین برای نگهداری از مجموعهٔ خود، اعلام کرد که قصد افتتاح یک موزهٔ خصوصی را دارد و انتظار می‌رود که در اوایل سال ۲۰۲۲ آن را به روی عموم باز کند.
در این مصاحبه او در مورد اینکه چرا اخیراً یک polaroid وارهول را خریداری کرده است، به چه دلیلی آثار مربوط به حیوانات مورد علاقهٔ او هستند و همچنین مهمترین قوانین جمع‌آوری آثار هنری از نظر او، گفت و گو کرده است:
- چگونه شروع به جمع‌آوری آثار هنری کردید؟ انگیزهٔ اصلی شما برای جمع‌آوری آنها چیست؟
در دههٔ ۱۹۷۰، من و همسرم اشتیاق خود را به هنر کشف کردیم. قبل از آن زمان، چند شاهکار هنری در خانه‌مان داشتیم؛ مانند نقاشی فوق‌العاده‌ای از آثار اولیه پابلو پیکاسو یا یک کار گواش زیبا از مارک شاگال؛ اما در آن زمان بیشتر روی اشیاء هنری و مبلمان تمرکز می‌کردیم. از آنجا که زیاد در سفر بودیم، بازدید از استودیوهای هنرمندان برایمان لذت‌بخش بود و فضای خلاقانهٔ صحنه‌های هنری محلی را تحسین می‌کردیم. گه‌گاهی هم پیش می‌آمد که سفارش پرتره می‌دادیم. البته آن قطعات از بالاترین کیفیت برخوردار نبودند، اما من همچنان دوست داشتم خود را با آنها احاطه کنم، زیرا برایم ارزش احساسی داشتند. پس از مرگ شوهرم در سال ۱۹۸۷، با فاصلهٔ چند سال دوباره تصمیم گرفتم با اشتیاق ادامه دهم و مجموعه‌ای را جمع‌آوری کنم که واقعاً سلیقهٔ شخصی من را منعکس کند.
درنظر گرفتن این موضوع که چیزی منحصر به فرد به‌وجود آورده‌ام، یعنی مجموعه‌ای که شامل ۱۰۰ سال تاریخ هنر و دربردارندهٔ آثاری خارق‌العاده است، مرا به ادامهٔ راه تشویق می‌کند. امروزه تنها زمانی یک اثر را می‌خرم که واقعاً با کلکسیون من مطابقت داشته باشد. همانطور که خرید اخیرم نشان می‌دهد: یک polaroid از اندی وارهول که پس از آن او پرترهٔ فرح دیبا را نقاشی کرد.
–شما مالک چند اثر هنری هستید؟ مجموعهٔ خود را کجا به نمایش می‌گذارید؟
می‌توانم بگویم که مجموعهٔ من شامل حدوداً ۵۰۰ نقاشی، آثار روی کاغذ و مجسمه است. علاوه بر این، من عاشق جمع‌آوری قطعات مبلمان و اشیاء هنری، به خصوص Fabergé هستم. اما صادقانه بگویم، هرگز آنها را شمارش نکرده‌ام. به نظر من هنر برای قرار دادن در انبارها ساخته نشده است. من با هنرم زندگی می‌کنم و جایی نیست که آن را نمایش نداده باشم.
-آیا نوع خاصی از هنر وجود دارد که شما را همیشه به خود جذب کرده باشد، یا هر چیزی که نقطهٔ مشترک تمام آثاری باشد که خریداری کرده‌اید؟
اخیراً قطعاتی را خریدم که کاملاً با مجموعهٔ من مطابقت دارد. در ۳۰ سال گذشته، یک قانون مهم برای من وجود داشت که همیشه از آن پیروی کرده‌ام. ابتدا داستان پشت یک اثر هنری باید من را متقاعد کند. همهٔ آثار هنری من قطعات استثنایی هستند که نقطه عطفی در آثار یک هنرمند را نشان می‌دهند؛ برای مثال Les Amoureux اثر مارک شاگال، RE1 از ایو کلاین یا گروه پنج قوطی سوپ کمپبل از اندی وارهول در سال ۱۹۶۲.
–اولین و آخرین آثار هنری که خریداری کردید چه بود؟
L’Ané Vert از مارک شاگال که در حراجی سال ۱۹۹۴ در تل آویو خریده‌ام. اخیراً نیز مجسمهٔ یک بولداگ فرانسوی که توسط رامبراند بوگاتی ساخته شده را خریداری کرده‌ام.
-در هنگام جمع‌آوری مجموعه‌تان چه چیزی برای شما اهمیت دارد؟
با پیروی از سلیقهٔ خودم، هرگز تحت تأثیر هیچ روند یا تبلیغی قرار نگیرم و همیشه به احساس درونی خود اعتماد کنم.
-در هنگام خرید چه ملاحظاتی را در نظر می گیرید؟
علاوه بر تاریخچهٔ خود اثر، فقط باید عاشق آن بشوم!
-ارزشمندترین اثر هنری مجموعهٔ شما چیست؟
من عاشق حیوانات هستم و دستهٔ کوچکی از سگ‌ها و چند حیوان خانگی دیگر دارم؛ بنابراین کارهای مربوط به حیوانات جزو موارد مورد علاقهٔ من هستند. به عنوان مثال، مجسمه‌های فوق‌العادهٔ فرانسوا خاویر و کلود لالان. و البته تابلو منظرهٔ گوستاو کلیمت را نیز دوست دارم که در خانهٔ من جایگاه ویژه‌ای دارد.
-آشنایی با هنرمندانی که اثر هنری را خلق کرده‌اند چقدر برای شما مهم است؟
از اوایل سال ۲۰۰۰ من شروع به جمع‌آوری هنرهای معاصر کردم. در این زمینه با هنرمندان بسیار جالبی مانند جورج کاندو یا جولیان اشنابل شخصاً ملاقات کردم و کارهایی نیز به آنها سفارش دادم.
-شما مجموعهٔ خود را در موزه لئوپولد به نمایش گذاشته‌اید. راجع به این مسأله چه احساسی دارید؟ آیا برنامه‌ای برای نمایشگاه بعدی دارید؟
فکر می‌کنم به نقطه‌ای رسیده‌ام که می‌خواهم مجموعه‌ام را با افراد زیادی به اشتراک بگذارم؛ بنابراین سال گذشته، از دوست و مشاور دیرینه‌ام Agnes Husslein-Arco خواستم اولین نمایش عمومی مجموعهٔ من را مدیریت کند. او در مورد این پروژه هیجان‌زده بود تا زمانی که شرایط نمایش در موزه را به خوبی بررسی کرد. من واقعاً باید بگویم که او کار شگفت‌انگیزی انجام داد. مردم از سراسر جهان برای دیدن نمایشگاه به وین سفر کردند. من واقعاً از موفقیت نمایشگاه لذت می‌برم. بیایید ببینیم در آینده چه چیزی در انتظارم است.
–توصیه شما به مجموعه‌داران جوان و تازه‌کار چیست؟
منحصر به فرد باشید -نگاه خاص خود را داشه باشید-، بیش از حد خود را تحت فشار قرار ندهید و چشم خود را تمرین دهید. وقتی اثر وارهول را در دههٔ ۱۹۹۰ خریدم، هیچکس فکر نمی کرد که او به چنین سوپراستاری در دنیای هنر تبدیل شود .
دنیای هنر
-شادترین لحظهٔ حضور شما در عرصهٔ هنر چه زمانی بود؟
حراج تابستانی لندن در سال ۱۹۹۶، زمانی که توانستم حدود ۳۶ شاهکار از شاگال، باسکیا، وارهول، ریشتر، بازلیتز، کلاین و دیگران را به دست بیاورم و مجموعهٔ من یک شبه به سطح کاملاً جدیدی رسید.
-آزاردهنده‌ترین مسالهٔ برای شما در دنیای هنر چیست؟
این که بسیاری از آثار هنری بزرگ، خریداری شوند و پس از آن در انبارها ناپدید گردند …
-الهام‌بخش‌ترین فرد برای شما در دنیای هنر کیست؟
پگی گوگنهایم، به عنوان یک کلکسیونر شگفت‌انگیز.
– در سال پیش رو و در فضای هنر، هیجان دیدن چه آثاری را دارید؟
خب، من بیشتر مشتاق بازدید از نمایشگاه‌های هیجان‌انگیز هستم، به عنوان مثال نمایش سالگرد بروگل در موزهٔ Kunsthistorisches در وین، یا Die Brücke 1905 1914 در موزهٔ Frieder Burda در آلمان، من Burda را یک مجموعه‌دار شگفت‌انگیز می‌بینم که مجموعه‌اش را در سال ۲۰۰۴ به روی عموم باز کرده است. همچنین یک نمایشگاه عالی از آثار یکی از هنرمندان مورد علاقهٔ من، اندی وارهول و الهاماتی که از دیدن آثار ادوارد مونک دریافت کرده است نیز وجود دارد که در موزه مونک در اسلو به نمایش گذاشته خواهد شد. من فکر می‌کنم در چند ماه آینده باید منتظر چیزهای زیادی ماند.
