بخش دوم
۱: محقق شدن رویای کریستو برای پوشاندن Arc de Triomphe:
نماد نئوکلاسیک ژان چالگرین با نام Arc de Triomphe در پاریس، بعد از پوشانده شدن توسط پروژه کریستو و بعد از مرگ او، اکنون شبیه شی مومیایی شده یا ضایعه‌ای اضافی است. کریستو برای چندین دهه روی این پروژه کار کرده بود اما در انتها و پس از مرگش این امر محقق شد و احتمالاً پربارترین و خارق‌العاده‌ترین کار این هنرمند از زمان پروژه رایشستاگ در سال ۱۹۹۵ است، این قطعه با اجرای کریستو بر روی آن و در سال ۲۰۲۱ قدرتی را بدست آورده است که شاید در سال‌های دیگر نداشت: خاموش کردن نمادی از شکوه فرانسه با تأکید بر استعمار زدایی و این تمام چیزی است که در حال حاضر احساس می‌شود.
برای مطالعه بخش اول اینجا را کلیک کنید
۲: طوفانی شدن دنیای هنر با رشد عجیب NFT ها:
در ماه‌های آخر سال ۲۰۲۰ شاهد افزایش ارزش بیت‌کوین و اتریوم بودیم و در ماه‌های ابتدایی سال ۲۰۲۱، عبارتی که تا آن زمان کمتر شناخته شده بود وارد واژگان اصلی بازار سرمایه شد: «توکن غیرقابل تعویض». اگرچه NFT ها از سال ۲۰۱۰ وجود داشته‌‌اند، اما تنها علاقمندان به بلاک چین تا همین اواخر می‌دانستند که این اصطلاح در حقیقت معرف چه چیزی است. با این حال، پس از جهش قیمت ارزهای دیجیتال، مردم به سرعت متوجه شدند که از فروش آثار هنری دیجیتال به افرادی که به تازگی در اتریوم شروع به کار کرده‌اند، چقدر پول می‌توان به دست آورد.
دنیای هنر نیز زمانی که اثر Beeple Everydays: The First 5000 Days (2021) به قیمت ۶۹ میلیون دلار در کریستی به فروش رفت، NFT ها را جدی گرفت. برای هنرمندان دیجیتال، این انقلاب یک رویا بود و هنرمندان سنتی نیز به سرعت جذب این مساله شدند. اما در این بین منتقدان ادعا کرده‌اند که بیشتر NFT ها اثر هنری با کیفیت بالا نیستند و همچنین این فضا هنوز در تسلط سفیدپوستان است و کلاهبرداری و دزدی نیز در آن رواج دارد. با این وجود باید پذیرفت که این صنعت بیلیون دلاری هنوز در مراحل ابتدایی خود به سر می‌برد، و تماشای چگونگی توسعه آن در سال‌های آینده امر جذابی است.
۳: انتصاب اولین مدیر زن در موزه لوور:
این یک واقعیت شناخته شده است که اکثر موزه‌های برتر جهان توسط مردان سفیدپوست هدایت می‌شوند و تا به امروز نیز به همین منوال بوده است. زمانی که موزه لوور خانم Laurence des Cars را به عنوان رئیس بعدی خود معرفی کرد، در حقیقت اولین بار در تاریخ ۲۲۸ ساله این موزه پاریسی بود که یک زن سکان هدایت آن را به دست می‌گرفت.
انتصاب Laurence Des Cars با توجه به شهرتی که او در موزه اورسی و موزه اورانجری به دست آورده بود، که به ترتیب از سال ۲۰۱۷ و ۲۰۱۴ رهبری آن‌ها را بر عهده داشت، به طور کلی مورد تحسین قرار گرفت زیرا او در آنجا مجموعه نمایش‌های مهمی را برگزار کرد که می‌توان به نسخه توسعه یافته «مدل‌های سیاه»، نمایش دنیس مورل، کیوریتور نمایشگاه، درباره موضوعات سیاه‌پوستان در آثار معروف ادوارد مانه و هنرمندان دیگر درموزه Orsay اشاره کرد. اما این‌که آیا او این دید رادیکال را به موزه لوور هم می‌آورد یا نه، هنوز مشخص نیست، زیرا تنها چند ماه پیش شروع به کار کرده است. انتصاب او نشان‌دهنده یک گام بزرگ رو به جلو برای موسسه‌ای است که تاکنون تغییر در آن -هم در گالری‌ها و هم در پشت صحنه- امری نادر و کند بوده است. او اعتقاد دارد: مسائل واقعاً برای زنان در فضای موزه‌ها درحال تغییر است.
۴: انتصاب زنان سیاه‌پوست در سمت‌های مختلف مدیریت موزه در ایالات متحده:
در ماه آوریل، دنیس گاردنر زمانی که به عنوان رئیس بعدی مؤسسه هنری شیکاگو انتخاب شد، تبدیل به سرفصل اخبار و در واقع تاریخ هنر گشت. هنگامی که او در نوامبر این سمت را بر عهده گرفت، اولین زن و اولین آمریکایی آفریقایی تبار بود که تا به حال این موسسه را رهبری می‌کرد. انتصاب او به زودی با موجی از اخبار در مورد مسائل موزه‌ها همراه شد، که اغلب به کندی تغییر می‌کردند. در سپتامبر نیز، سینا هاجز رئیس مرکز هنری واکر در مینیاپولیس شد و سوزان مک‌فایدن به سمت مدیریت موزه هنر بلانتون در دانشگاه تگزاس در آستین رسید. همچنین کنستانس رایس ریاست موزه هنر سیاتل را بر عهده گرفت. انتخاب این چهار زن سیاه‌پوست این امر را نشان می‌دهد که دیگر موزه‌های بزرگ این کشور نیز به زودی از این روند پیروی خواهند کرد.
۵: برگزاری تازه رویدادهای بازار هنر به صورت حضوری:
پس از تقریباً دو سال وقفه به علت همه‌گیری ویروس کرونا، نمایشگاه‌های هنری بین‌المللی و خانه‌های حراج بزرگ، میزبانی رویدادهای حضوری هنر را از سر گرفتند. برای نمایشگاه‌ها، انجام این کار بدون مانع نیز نبود؛ پاییز امسال، بزرگترین نمایشگاه جهان، Art Basel، به شهر سوئیس بازگشت، همانطور که نمایشگاه Armory در نیویورک برگزار شد و هردو با ورود کنترل شده جمعیت و محدودیت‌های مرتبط با ویروس کرونا همراه بودند و همین امر باعث شده بود تا حال و هوای نمایشگاه‌ها نسبت به سال‌های گذشته آرام‌تر باشد. با این حال، سه خانه حراج بزرگ -کریستیز، ساتبی و فیلیپس- در بازگرداندن مخاطبان به مراکز فروش در نیویورک، اروپا و دفتر مرکزی هنگ کنگ موفق بودند. مانند شوک خوش آیند و بزرگ بخش حراج، در احیای دوباره فروش بالای تک مالکان این عرصه، مانند مجموعه لیندا و هری مکلو در ساتبیز، که صدها نفر آن را تماشا کردند و ۶۷۶ میلیون دلار درآمد داشت. می‌توان گفت از زمان شروع همه‌گیری کرونا، چنین مزایده پر شور و قیمت بزرگی دیده نشده بود.
