در این مقاله که در ادامه مقاله پیشین تهیه شده است، نگاهی به تعدادی دیگر از مهم ترین نمایشگاه‌های هنری سال ۲۰۲۲ می اندازیم:
When We See Us: A Century of Black Figuration in Painting
در موزه هنر معاصر Zeitz آفریقا، کیپ تاون، آفریقای جنوبی
تجربیات هنرمندان آفریقا و دیاسپورای آن در صدر نمایشگاه When We See Us است، رویدادی که بیش از ۲۰۰ اثر نقاشی فیگوراتیو از سیاهپوستان را در قرن گذشته گرد هم می آورد. این نمایش که حول شش موضوع سازماندهی شده است – روزمرگی، شادی و عیاشی، آرامش، احساسات، معنویت، پیروزی و رهایی _ به یک سبک بسنده نکرده و در عوض شیوه های متعددی را انتخاب می کند. در حالی که هنرمندان از مکان‌ها و دوره‌های زمانی متفاوتی بودند، از جیکوب لارنس تا امی شرالد، این نمایش پیوندهای عمیق‌تری را بین آنها نشان می‌دهد که در ابتدا تصور نمی‌شد. « When We See Us » یکی از نمونه‌های اصلی پیشرفت در اقدامات اخیر موزه‌ها برای برجسته کردن اهمیت و مشارکت تاریخی هنرمندان BIPOC – سیاه پوست، بومی و رنگین پوست- است.
The Milk of Dreams در بینال ونیز، ایتالیا
تقریباً تمام نمایشگاه‌های اصلی دوسالانه ونیز تا کنون به نمایش بیش از حد آثار هنرمندان مرد اختصاص یافته است. اما «The Milk of Dreams»، نمایش خاص سسیلیا آلمانی در این دوره، با اختصاص دادن حدود ۹۰ درصد از تعداد ۲۱۳ نفره هنرمندان، به زنان یا هنرمندانی با جنسیت متفاوت، به این روند تن نداد. این نمایش که نام خود را از نوشته هنرمند سورئالیست لئونورا کارینگتون برگرفته است، طیف گسترده‌ای از هنرمندان را مورد بررسی قرار می‌دهد. آنها جهان‌های خارق‌العاده‌ای را تجسم می کنند که ارتباط نزدیک‌تری بین بشریت و دنیای طبیعی ایجاد می‌کند. همچنین در نمایش این جهان های جایگزین، جوامع کوئیر موفق عمل کردند و اعتراضات استعماری نیز در اولویت قرار گرفت.
این نمایشی بود که به نظر می رسید در هر لحظه شگفتی دلپذیری را ارائه می دهد: چیدمان هزارتویی از خاک معطر دلسی مورلوس، مجسمه های باتلاق مانند میرلی با سیلیکون مایع، فیلم ژنگ بو از عشق ورزی آدم ها با درختان و مجموعه‌ای از نقاشی پیکره هایی با شاخه های جوانه زده در حال رشد از اندامشان اثر فیلیپه بائزا.
آلمانی این نمایش های معاصر را با چندین نمایش کوچک؛ شامل تعداد زیادی از سوررئالیست‌های زن که توجه بسیار بیشتری نسبت به آنها حس می شد، همراه کرد و نشان داد که ما نمی‌توانیم آینده را بدون در نظر گرفتن تصور هنرمندان گذشته از آن متصور شویم. در انبوهی از دوسالانه‌های مشابه، رویداد ونیز به واقع برجسته بود. به‌علاوه، این نمایش پیچیده، جالب و واقعاً عجیب بود، بطوریکه نمی‌توان این گفته را برای بسیاری از نمایش‌هایی که این روزها در جاهای دیگر روی صحنه می‌رود، عنوان کرد.
در کاسل، آلمان Documenta 15
این دوره از Documenta که توسط رانگروپا برگزار شد، با جنجال هایی دست به گریبان بود که همچنان نیز تهدیداتی را مبنی بر تحت الشعاع قرار دادن اقدامات مهم این نمایش بر آن وارد می کند. اساساً، Documenta 15 تفاوت های ذاتی را در تلاش برای جای دادن تولیدات فرهنگی از جنوب جهانی در چارچوب‌های غربی از «هنر زیبا» و «موزه» -به جای حل کردن- آشکار می کند. صرف «مشارکت داشتن» راه حلی کافی برای مساله اروپا محوری نیست و ما نیاز به دگرگونی داریم. سوالات مطرح شده توسط این نمایش مطمئنا در سال های آینده نیز طنین انداز خواهد شد.
No existe un mundo poshuracán : هنر پورتوریکویی ناشی از طوفان ماریا در موزه ویتنی، نیویورک
این نمایشگاه پیشگامانه که عنوان خود را از یک سطر در مجموعه شعر راکل سالاس ریورا با نام؛ در حالی که آنها می خوابند (زیر تخت یک کشور دیگر است) گرفته است، به آثار هنری هنرمندان پورتوریکویی، چه کسانی که در جزیره و یا در خارج از آن زندگی می کنند،- پنج سال بعد از زمانی که طوفان ماریا، پورتوریکو را درنوردید- می پردازد. اما طوفان ماریا صرفاً یک نقطه عطف است، نقطه‌ای که دیگر مسائل هم گرا را نیز تشدید می‌کند؛ از فساد دولتی و خرابی زیرساخت‌ها گرفته تا سرمایه‌گذاری خارجی و صنعت گردشگری، که مدت‌هاست قدیمی‌ترین مستعمره جهان را تحت تأثیر قرار داده است. این نمایشگاه بیانیه ای تکان دهنده و قدرتمند در مورد چگونگی تاب آوری و مقاومت هنرمندان پورتوریکویی در فرآیند ایجاد اشکال جدیدی از اجتماع، اعتراض و هنر با خود دارد.
Black Melancholia در موزه هنر CCS Bard Hessel نیویورک
دیدن یک نمایش گروهی حقیقتاً اثرگذار در موسسه ها، عموماً امری نادر است، و از این رو وقتی با نمایشی خاص و درخشان مانند «مالیخولیای سیاه» از مورخ هنر نانا آدوسی-پوکو روبرو می‌شوید، این مساله لذت‌بخش‌تر نیز می‌گردد، رویدادی که به بررسی میزان غم و اندوه افراد جامعه سیاه پوست در دو قرن گذشته می پردازد. برای تأمل در چنین موضوعی، آدوسی-پوکو فقط ۳۸ اثر را فهرست کرد که تقریباً هیچ یک از آنها نیز مشهور نبودند. این آثار شامل نقاشی از یک اقیانوس مهتابی توسط ادوارد میچل بانیستر در سال ۱۸۸۵ تا آثار شیشه ای جدید و عکس های مجسمه ساز جوان خوش آتیه چریس وستون بود. همچنین هیچ دستورالعمل زیبایی‌شناختی در اینجا حاکم نبود که نکته بسیار مهمی است. از این گذشته، تروما خود را فقط به یک شکل نشان نمی دهد.
