از بیرمنگام بی رحم تا تولد دوباره مارگیت تریسی امین؛ از مجموعه ای حیرت انگیز از سزات تا یک اسکیت پارک بی نقص در کنار دریا؛ منتقدان گاردین برترین و بهترین آثار هنری و معماری در سال ۲۰۲۲ را رتبه بندی می کنند.
به صورت ساعت گرد از بالا سمت چپ: نیو استریت سیگنال باکس، بیرمینگهام؛ سلف پورتریت وینسنت ونگوگ با کلاه حصیری؛ ۱۸ سپتامبر ویوین مایر، ۱۹۶۲؛ خانه آجری سیمون لی؛ ترقی هیو لاک.
بهترین نمایش های هنری آدرین سرل در سال ۲۰۲۲
۵. هیو لاک: ترقی
تیت بریتانیا، لندن، تا ۲۲ ژانویه
کمیسیون تیت بریتانیا ۲۰۲۲ لاک، کامل ترین، جاه طلبانه ترین و جذاب ترین اثری بود که از این هنرمند ۶۲ ساله مشاهده کردم. حدود ۱۵۰ چهره در طول گالری های دووین وجود دارند؛ بسیاری از آن ها پیاده، برخی سواره، برخی حمل شده، و یکی با ویلچیر، مردانی با کت و شلوار های شیک و شخصیت هایی بودند که انگار از نقاشی دربار اسپانیای ولاسکوئز بیرون آمده اند. بقیه شخصیت ها سر های حیوانی و صورت هایی شبیه به موجوداتی از مرداب سیاه پوشیده بودند. لاک، گالری دووین را به فضایی رویایی و کارنوالی برای رویارویی در طول زمان و مکان تبدیل کرد.
۴. ویوین مایر: مجموعه هنری
ام کی گالری، میلتون کینز
ویوین مایر در طول زندگی اش ناشناخته بود، ویوین مایر یک معما بود. او در خیابان ها در نیویورک و شیکاگو و فراتر از آن در خیابان ها پرسه می زد و به عنوان پرستار کودکان و عکاس خیابانی زندگی دو گانه اش را می گذراند. از اوایل دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰، مایر بیش از ۱۵۰۰۰ عکس از خود به جا گذاشت که بسیاری از آن ها در طول زندگانی وی دیده نشدند. او خود را جاسوس خطاب می کرد و مانند هر جاسوس خوب، اغلب املای نامش را تغییر می داد و داستان های متفاوتی از گذشته خودش تعریف می کرد. با بیش از ۱۴۰ تصویر سیاه و سفید و رنگی و همچنین تعدادی فیلم و صدای ضبط شده، اولین نمایش در مقیاس بزرگ از آثار وی در بریتانیا، در گالری میلتون کینز، بسیار لذت بخش بود.
۳.دوسالانه ونیز: شیر رویاها
این اولین دوسالانه ونیز بود که نمایشگاه اصلی آن عمدتا به زنان، تراجنسیتی ها و هنرمندان بی جنسیت اختصاص داشت. با این حال جنسیت به تنهایی باعث شکل گرفتن شیر رویاها نشد. این عنوان از لئونورا کارینگتون، یک سورئالیست بریتانیایی گرفته شده است که دنیایی را تصور می کرد که در آن مردم خود را به شخص یا چیز دیگری تبدیل می کنند. خواه انسان، حیوان یا ماشین و در این دنیا هویت قابل تغییر می شود. نقاشی های کارینگتون یکی از نمایش های موضوعی ترکیبی یا کپسول های زمانی در نمایشگاه سخاوتمندانه سیسیلیا آلمانی که متصدی این نمایشگاه بوده را اشغال کردند. ترکیبی از کنجکاوی و مقابله با بحران، امید و طنز تاریک و شگفتی های زیادی در این مکان وجود داشت.
۲.ون گوگ: سلف پورتریت
موسسه کورتالد، لندن
در طول سه سال و نیم قبل از مرگش در سال ۱۸۹۰، ون گوگ حدود ۳۵ پرتره از خود کشید. هنرمند با ریش یا تراشیده به نظر می رسد، موهایش کوتاه یا نامرتب است، بیمار یا رو به بهبود به نظر می رسد، اعتماد به نفس دارد، گوشه گیر است، مست یا در حال ترک به نظر می رسد. یا در حال بهبودی از مسمومیت با خوردن رنگ است؛ یا ممکن است گونه هایش فرو رفته باشد (در آنتورپ ۱۰ دندانش برداشته شد که باعث می شود از یک مرد ۳۰ ساله پیرتر به نظر برسد)، یا از پروتزهای لاستیکی ولکانیزه خود استفاده کند. این یک رژه دلخراش و تزلزل ناپذیر از تصاویر است که شاخصی از رشد هنری و سلامت جسمانی و وضعیت روانی او ارائه می‌کند.
مغشوش کننده… کمد لباس سورئالیستی اثر مارسل ژان، ۱۹۴۱. عکس: یویی مک/پی ای
۱. سورئالیسم بدون مرض
مدرن تیت، لندن
سوررئالیسم فراسوی مرزها مملو از پیوندهای بعید و اشیا نا آرام، رویاهای فرویدی، کابوس ها و خیالات بود. تفاوت این نمایشگاه – و فهرست عظیم آن – با نظرسنجی های قبلی، در نشان دادن میزان گستردگی و متنوع یک جنبش سوررئالیسم بود و شامل موسیقی دانان و شاعران جاز، لئون تروتسکی و یک کشیش وودو، هم سفران سوررئالیسم و افراد تنهای عجیب و غریب ، فمینیست ها، انقلابیون و رویاگرایان بود. جلسات عجیب و غریب درون نمایشگاه به خودی خود تقریبا سورئال بود. نمایشگاه سورئالیسم بدون مرز یک کار علمی عظیم و پر از اکتشافات بود.
بهترین نمایشگاه های هنری کیتی هسل در سال ۲۰۲۲
۵. آنتونیا شوورینگ: احساسات درهم آمیخته
تیموتی ، لندن
اولین نمایشگاه انفرادی آنتونیا شوورینگ در گالری تیموتی تیلور یک انفجار هنری بود. او در پالت رنگ های کهربایی خاص خودش –با رنگ های سبز و آبی کلاسیک آلیس نیل- احساس تلاش برای نگه داشتن خاطرات را برای همیشه نشان می دهد. نقاشی های او که در یک درخشش مه آلود پیچیده شده اند، می توانند به یکباره ترسناک و اثیری، غم انگیز و در عین حال محافظه کار به نظر برسند. نقاشی های آنتونیا با پالت رنگی اسیدی و تیره، با ضربه های قلم مو به صورت ضخیم و شوینده، به موضوعات جهانی در سطحی شخصی می پردازد.
۴.لوییز جیوانلی: انگار، تقریبا
وایت کیوب، لندن
نقاشی های لوییز جیوانلی، تاریخ هنر و روایت های فرهنگی عامه پسند را پیوند می دهند. این هنرمند جوان ساکن منچستر تنش های بین بازنمایی و انتزاع، داستان و واقعیت، تاریخی و معاصر، نقاشی و حوزه دیجیتال را بررسی می‌کند. با حفظ دقت نقاشی های رنسانس و ادغام آن با نماهنگ های دهه ۸۰ و ۹۰، پانورامای ظریف و درخشان جووانلی، زبانی را ارائه می دهد که ریشه در تاریخ دارد. نقاشی های او نیاز به نوع نگاه متفاوتی دارد. آن ها به آرامی خود را نشان می دهند، علامت به علامت، ما را از گالری بیرون و به دنیایی دیگر می برند.
۳. سهیلا سخنوری: شورشی شورشی
منحنی باربیکن، لندن، تا ۲۶ فوریه
نمایشگاه سهیلا سخنوری که در نور کم خیره کننده است، مملو از نگین های مسحورکننده زنان ایرانی است که با فضای داخلی کالیدوسکوپیک پشت سر گذاشته اند. مینیاتورهای او زندگی زنان واقعی را به تصویر می کشد که قهرمانان هنری پیش از انقلاب ایران بودند و در موسیقی، شعر، فیلم و تئاتر کار می کردند. همراه با آهنگی که توسط نوازندگان گوگوش و رامش خوانده شده است، به یاد سرپیچی این زنان می افتیم زیرا در ایران کنونی – از انقلاب ۱۹۷۹ – آواز خواندن زنان در ملاء عام غیرقانونی است. زنان سخنوری شکست ناپذیر به نظر می رسند و قدرت و شخصیت سرکش خود را از طریق قاب های یادگاری خود به نمایش می گذارند.
۲. مارلین دوماس: پایان باز
پالازو گراسی، ونیس، تا ۸ ژانویه
آثار دوما با تپش رنگ و تراوش حسی، زندگی، مرگ، میل، درد را بررسی می کند. او زندگی را در لحظه به تصویر می کشد، گویی که ما در میانه حرکت، وسط غرق شدن، وسط فوران گرفتار شده ایم. دوما با کاوش در موضوعات عمیقاً خام و آسیب پذیر مانند رابطه جنسی و اعتیاد، در گرفتن احساسات درونی استاد است. در بوم فرو می رود (او مستقیماً روی زمین نقاشی می کند، بنابراین می توانید رنگ های ریخته شده را ببینید)، رنگ‌های او در هم فرو می روند و در شگفتی شان سنگ مرمر می شوند. انگار خاطرات یا رویاها را نقاشی می کند؛ دنیاهایی که می توان آن ها را فقط از طریق خط و رنگ خلق کرد. چه در مقیاس کوچک و چه غول پیکر، تصاویر او دارای نوع خاصی از قدرت هستند که من هرگز نقاش دیگری را ندیده ام به آن دست یابد. نمایشگاهی پر انرژی که باید حضوری از آن بازدید کرد.
۱. تریسی امین: سفری به سوی مرگ
گالری کارل فریدمن، مارگیت
آثاری که در نمایشگاه امین نمایش داده می شود، ترسناک، روح انگیز، تسخیرکننده، محافظ و بدن های تک رنگی را به تصویر می‌کشند که در خطوط کبود خود فرو می روند. برخی از آن ها حسی از دنیای ماورایی را در خود جاری می کردند. برخی با هاله ها تاج گذاری می کردند، برخی دیگر تداعی کننده صورت فلکی ستاره ها بودند. در حالی که برخی دیگر ریشه در دنیای واقعی داشتند و واقعیت تلخ زندگی هنرمندان را در ۲ سال اخیر به تصویر می کشیدند. این نمایش با عنوانی مناسب، برای من درباره چرخه های زندگی، بدن انسان، حالات روانی ما، روابط با خود و دیگران بود. این در مورد زوال، بلکه تولد دوباره و نو شدن است.
