زنان آفریقایی- آمریکایی، نسل ها از دوخت لحاف به عنوان ابزاری قدرتمند برای بقا، مقاومت و بیان هنری استفاده کرده‌اند.
Nettie Pettway Young
گروه‌های هنری دوخت لحاف در حوزه جنوب، از جمله Gee’s Bend و Freedom Quilting Bee، هر دو در آلاباما، تبار این هنر را حفظ کرده و در عین حال بستری اقتصادی برای خوداتکایی و مشارکت سیاسی اعضای شان ایجاد کرده اند. با الهام از بازدید سال ۱۹۶۵ مارتین لوتر کینگ جونیور، که زنان Gee’s Bend را به شرکت در جنبش حقوق مدنی تشویق کرد، در سال ۱۹۶۶گروه Freedom Quilting Bee تشکیل شد. این گروه با فروش لحاف های دست ساز خود، سرمایه های مالی مهمی را جمع آوری کرد که در اختیار گروهشان قرار داده شد و همچنین در فعالیت های حقوق مدنی نیز سرمایه گذاری می کرد. تکنیک‌هایی که این افراد به کار می‌بردند – بریدن لباس‌ها و سایر الیاف به صورت نوار و استفاده از آنها برای ایجاد الگوهای هندسی پیچیده بود-امری که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده بود. در حالی که بسیاری از نقوش تا حد زیادی بداهه بودند، برخی دیگر الگوهای شناخته شده ای به شمار می رفتند که در لحاف کاری آشنا بودند. گروهی نیز تکه های کاغذ روزنامه را که به طور تصادفی کلاژ شده و به عنوان عایق در دیوارهای خانه های قدیمی منطقه استفاده می شدند، الگو قرار می دادند.
مربع های متحدالمرکز که یک الگوی آشنا در دوخت لحاف به نام «Housetop» را شکل می دهند در ۱۹۷۰ توسط Nettie Pettway Young دوخته شده و نمونه ای از سبک انتزاعی است که لحاف Gee’s Bend را از دیگران متمایز می کند. این لحاف در حال حاضر در مجموعه موزه هنر Nasher در دانشگاه دوک در دورهام، کارولینای شمالی نگهداری می شود، مرکزی که این کار را به عنوان بخشی از نمایشگاه گروهی « Beyond the Surface » (که تا ۱۴ مه ۲۰۲۳ ادامه دارد) به نمایش گذاشته است. این نمایشگاه بر کارهای کلاژ، میکس مدیا و آثار پارچه ای تمرکز دارد و با سرپرستی هنری لورن هاینز، که اخیراً این مکان را به مقصد موزه کوئینز ترک کرده، از فعالیت‌های یانگ که الهام‌بخش نسل‌های بعدی دوزندگان لحاف، Gee’s Bend و هنرمندان معاصر می باشد، قدردانی کرده است.
یانگ که یکی از اعضای مؤسس Freedom Quilting Bee بود، در هفت سالگی، با اعضای خانواده هنر دوخت لحاف را آغاز کرد. هاینز-یکی از فعالان این حوزه- معتقد است: «کار او بی زمان است.» «تأثیر یانگ و دیگر هنرمندان Gee’s Bend بر نسل فعلی هنرمندان یکی از مواردی بود که من علاقه مند به بررسی آن در نمایشگاه موزه Nasher بودم.» گروه Freedom Quilting Bee نشان دهنده احساس قوی همبستگی، استقلال اقتصادی و اتکا به نفسی بودند که بعدتر مبدل به راه نجات پراهمیتی برای اعضای خود شدند. یانگ در سال ۲۰۰۲ به نیویورک تایمز گفته بود: «گروه Bee اولین کسب‌وکاری بود که سیاه‌پوستان مالکیت آن را در ویلکاکس برعهده داشتند. این اولین باری بود که می‌دانستم خاص هستم، اولین شغلی که داشتم، آنهم به بهانه چیدن پنبه.»
Precious Lovell
پریش لاول، هنرمند مقیم کارولینای شمالی، پیش تر در صنعت پوشاک در نیویورک کار می کرد و رشته های مد، بافت و طراحی پارچه را قبل از اینکه فعالیت خود را به حوزه هنرهای تجسمی تغییر دهد، آموزش می داد. آثار او پتانسیل روایی لباس را بررسی می‌کند، همچنین لحظات مهم تاریخ را به تصویر کشیده و نقد های اجتماعی را نیز بیان می‌دارند. لاول در مصاحبه‌ای گفته است: «اگرچه دیگر این‌طور نیست، اما از نظر تاریخی هنر بافت کاری زنانه تلقی می‌شد. با این حال، حتی در مفهوم تاریخی، وسیله ای برای فعالیت، خاطره سازی و محافظت تاریخی بوده است.»
لاول در سال ۲۰۰۸ شروع به ساخت مجموعه «زنان جنگجوی دیاسپورای آفریقایی» کرد تا خاطره زنان مبارز آزادی که تاکنون در تاریخ نادیده گرفته شده اند را گرامی بدارد. او گفت: «این پیراهن های محافظ بر اساس پیراهن های سنتی جنگجو/شکارچی آفریقایی ساخته شده اند.» در سال ۲۰۱۹ او پیراهن جنگی آزادی خواهان را برای موزه تاریخ کارولینای شمالی در رالی خلق کرد که درکنار یک لحاف ناتمام از برتا بریجز متعلق به دهه ۱۹۴۰در نمایشگاهی با عنوان QuiltSpeak: Uncovering Women’s Voices Through Quilts نمایش داده شد.
پیراهن جنگی آزادی خواهان، یک لباس لحاف مانند است که از بریده کلاژ روزنامه‌ها ساخته شده و بازتاب روزنامه‌ای است که برتا بریجز از آن استفاده می‌کرد. همچنین دارای عناصر منسوجات آفریقایی است که در دوردوزی دقیق اطراف پیراهن یافت می شود. پیراهن جنگ لاول با اشاره به ارتباطات قوی ایالت با صنعت نساجی و در عین حال اذعان به نیروی کار برده ای که این صنعت را ساخته است، شامل بریده‌های روزنامه‌ای که او در بانک اطلاعاتی از آگهی‌های اشخاص«فراری» در کارولینای شمالی بدست آورده بود-برای ۴۵ زن که از ویک کانتی به بردگی گرفته شده بودند، و شامل منطقه رالی نیز بودند،-می شود. نام آنها با نخ قرمز روشن گلدوزی شده است که نماد خشونت، شجاعت، خشم، قدرت و عشق است. در کنار نام هر زن، لاول یک اشک کریستالی دوخته؛ که بیانی ظریف از فقدان و دردی که این زنان در جستجوی آزادی متحمل شده بودند، است.
Sonya Clark
«بیا، کنار من کوک بزن تا برایت داستانی تعریف می کنم.» در کودکی، این کلمات سونیا کلارک را به سوی مادربزرگ مادری اش که به او خیاطی یاد می داد جلب می کرد. کار کلارک کاوش عمیقی در معنای میراث و نمادهای مورد استفاده برای حفظ و تحریف هویت است.
کلارک با استفاده از منسوجات، نخ و الیاف مو واژگانی بصری ایجاد کرده است که مواد کار را با داستان سرایی ترکیب می کند. کلارک می گوید: «من معتقدم موهای ما یک متن است، طوماری از اصل و نسب ما که در فرهای محکم موهایمان پیچ خورده است و شبیه به پیچش DNA مان است. مو مانند دست‌نوشته‌های کیهانی است؛ در مورد اینکه ما چه کسی هستیم، چه چیزی را تحمل کرده‌ایم و امکان بی‌نهایت ما تا کجا است.» در طول سال‌ها، این هنرمند حروف منحصربه‌فردی ایجاد کرده است که سبک آن از کلاف، پیچ‌خوردگی و فر موهای سیاه طبیعی تقلید می‌کند. از طریق این واژگان، همانطور که در آثار مبتنی بر متن، که بخشی از مجموعه «پیچش» او هستند، دیده می شود، کلارک زیبایی و پیچیدگی سیاهی را که در تار و پود ایالات متحده نهادینه شده است، نشان می دهد.
کار او شیوه هایی را که آمریکایی ها به واسطه آن نمادهای آزادی را گرامی می دارند، بررسی کرده و همچنین شکاف های عمیق مابین ادراک و واقعیت را نیز آشکار می کند. بسیاری از آثار بافته شده او پرچم های ایالات متحده و ایالات جنوبی را در هم می آمیزد و ویژگی های متمایز آنها را با عناصر غیرمنتظره ای مانند موهای بافته شده و گره های بانتو جایگزین می کند. در قطعه‌ای با عنوان «درهم تنیده» (۲۰۱۶)، لبه‌های فرسوده پرچم‌های ایالات جنوبی و آمریکا روابط ظریف و همزیستانه آنها را آشکار می‌کند. نمی توان یکی را بدون تغییر اساسی دیگری، هم از نظر فیزیکی و هم استعاری، از بین برد. کلارک با این قطعه یک سوال ضروری می پرسد: «ما کجای حذف برتری سفیدپوستان از وعده دموکراسی هستیم؟»
