زنان آفریقایی- آمریکایی، نسل ها از دوخت لحاف به عنوان ابزاری قدرتمند برای بقا، مقاومت و بیان هنری استفاده کرده‌اند

Aliyah Bonnette

هنرمند مستقر در منطقه رالی، با نام الیاه بونت نیز به شدت تحت تأثیر مادربزرگش که خاطره او الهام بخش کارش بوده، است و از دوخت لحاف، خیاطی و نقاشی برای ارتباط با اجداد خود استفاده می کند. بونت از طریق فرآیند هنری خود، که پرتره سازی را با پارچه های دوخت لحاف و کولاژ درهم می آمیزد، مجرایی به گذشته باز می کند و در عین حال به سوژه هایش با آزادی بیان و استقلال بدنی قدرت می بخشد، امری که زنان نسل های قبل از آن بهره مند نبودند.

دراثر Wading in the Waters of Oshun، این هنرمند، اوشون– یک الهه یوروبایی- را به تصویر می‌کشد، یک اوریشای یوروبایی و نمادی از باروری و شهوت، که تاجی از موی بافته شده بر سر دارد و توسط حلقه‌ای از صدف‌ محافظت می‌شود. آب های آبشار از مرکز لحاف و فراتر از لبه های آن به سمت پایین سرریز می شوند. بونت پس از آشنایی با نقش مهمی که لحاف ها به عنوان نقشه راه در راه آهن زیرزمینی– شبکه‌ای از راه‌های مخفی و خانه‌های امن برای فرار بردگان- ایفا می کردند، شروع به دوخت لحاف کرد. او وقتی به پدربزرگش در مورد کار هنری جدیدش گفت، پدربزرگ نیز پارچه ها و لحاف هایی را که مادربزرگ مرحومش دوخته بود به او نشان داد.

بونت گفت:« به مرور زمان، فرآیند بداهه‌ دوخت لحاف را آموختم تا از نظر فیزیکی با مادربزرگم و شیوه های‌ کار زنان هم تبارم ارتباط برقرار کنم. با ترکیب پارچه‌ها و لحاف‌های ناتمامی که او-مادربزرگم- آن را لمس کرده و دوخته است، کار من به فضایی تبدیل می‌شود که داستان‌ها و خاطرات زنان سیاه‌پوست را در طول نسل‌ها به هم پیوند می زند.

Dawn Williams Boyd

داون ویلیامز بوید، نقاش پارچه، عناصر موجود در دوخت لحاف‌ را با روایت های داستانی ترکیب می‌کند تا تاپستری هایی در مقیاس بزرگ خلق کند، آثاری که مملو از پیام‌ها و تفسیرهای کنایه آمیز درباره نهادهای اجتماعی آمریکا است. در نمایشگاه «نوک کوه یخ»، او در اولین نمایش انفرادی خود در فورت گانسوورت نیویورک، آثاری را در مورد نژادپرستی، قانون سقط جنین، محیط زیست، حق رای و خشونت پلیس در ۱۲ قطعه ارائه کرده که به صراحت به این موارد می‌پردازد.

بزرگترین قطعه در این نمایش، یک نقاشی دیواری پارچه ای ۱۰ فوتی است که تخریب گرین وود، محله سیاه پوستان ثروتمند در تولسا، اوکلاهاما را به تصویر می کشد. در اثر «کشتار در وال استریت سیاه (۲۰۲۲)»، بوید وقایع غم انگیز تابستان ۱۹۲۱ را به تصویر می کشد، زمانی که اوباش سفیدپوست خانه ها را سوزانده و غارت کردند، ساکنان سیاه پوست را کشتند و بسیاری را مجبور به فرار کردند. (بسیاری از ساکنان به ایالت‌های دیگر رفتند و هرگز بازنگشتند.) بوید دود حاصل از آتشِ آن روز را، در لایه‌هایی از ارگانزای سیاه نشان می‌دهد، در حالی که پارچه‌های سبز رنگارنگ اشاره‌ به فضای روستایی دارد که توسط غارتگران و هواپیماهایی که در ارتفاع پایین بمب‌های آتش‌زا بر سر اجتماع مردم می‌ریختند، شعله‌ور شده بود.

این قطعه در ثبت بصری یک واقعه فراموش نشدنی، جسارتی مانند نقاشی رینگگلد با نام، «سری مردم آمریکا شماره ۲۰: بمیر (۱۹۶۷)» دارد، اثری که اکنون در مجموعه موزه هنر مدرن نیویورک قرار دارد. آن قطعه خشونت سرکشانه ای را به تصویر می کشد که زیر نگاه ترسناک و هشیار کودکان خردسال تجربه شده است. به طور مشابه، کار بوید به زندگی کسانی که پس از قتل عام، گمنام ازمیان رفتند ادای احترام می کند: انبوهی از اسکلت ها یک گور دسته جمعی را تداعی می کنند، در حالی که یک درخت بزرگ پوشیده شده با نمادهای آدینکرای غرب آفریقا، که نشان دهنده پیوندهای معنوی و فرهنگی با خانه است به عنوان یادبودی برای مردگان و سپر محافظتی برای یک خانواده عمل می کند_ آنها از خشونتی که احاطه شان کرده است، پشت درخت پنهان شده اند.

مطالعه قسمت دوم

بوید در مورد قتل عام گرینوود گفت: «این هرج و مرجی است که بر اثر نافرمانی از قانون پدید آمده است. وی ادامه داد: نافرمانی از کسی که ما به عنوان یک آمریکایی می گوییم هستیم. این حقیقتی که ما واقعاً چه کسی هستیم – که یک اسطوره نیست که در مدرسه تدریس کنیم.» کار بوید چرخه پوچ مسائلی را که همچنان با آن روبرو هستیم نشان می دهد؛ مسائلی که ما را از پرداختن به تهدیدات جدیدتر و به همان اندازه موذیانه‌تر نسبت به بشریت و بقای مان باز می دارد.

تمام