سزان در موسسه هنر شیکاگو و تیت مدرن، لندن
نادیده گرفتن تأثیر پل سزان بر نقاشانی که تاکنون پیرو او بودند سخت است، و بنابراین جای تعجب نیست که نمایشگاه های بزرگ زیادی درباره آثار او برگزار شود. اما نمایش پرهزینه مرور آثار او در مؤسسه هنر شیکاگو، دیدگاهی تامل برانگیز از کار او ارائه می داد که تاکنون نادر بود. بوم‌های-آثار- معروفی در آنجا وجود داشت، اما اشیاء کمتر دیده شده ای نیز به چشم می خورد؛ مانند کتاب‌های طراحی او، که شیوه او را در تجسم مجدد جهان به شکل دو بعدی نشان می‌داد. این نمایشگاه با همکاری تیت مدرن، جایی که این نمایشگاه اکنون در آنجا در معرض دید عموم قرار دارد، اجرا شده است، این نمایشگاه همچنین شامل ۴۰ اثر آبرنگ و طراحی نیز از این هنرمند بود.
Fictions of Emancipation: Carpeaux Recastدر موزه هنر متروپولیتن، نیویورک
موزه مت، این نمایشگاه را با تمرکز بر روی یک مجسمه از ژان باپتیست کارپو، به عنوان اولین نمایشگاه تاریخ کاری خود در پرداختن به موضوع تجارت برده در طول اقیانوس اطلس، نامگذاری کرد. این رویداد به تنهایی ارزش توجه را دارد، اما این نمایش بیش از یک نقطه عطف بود؛ نمونه‌ای از این که چگونه موزه‌ها می‌توانند به درستی آثار پرمناقشه موجود در ذخائرشان را برای چیزهایی که ارزش توجه دارند، بیرون بیاورند. مجسمه مرکزی کارپو، نیم تنه یک زن سیاه‌پوست نیمه برهنه در زنجیر با عنوان Why Born Enslaved! ۱۸۶۸ است که بیش از یک قرن به عنوان نماد جنبش ضدبرده داری شناخته شده است، اما کیوریتور های این نمایش – الیزه نلسون و وندی اس. والترز –گمان می کردند که این موضوع می تواند دارای تاثیرات نامحسوس تری نیز باشد. آنها شیوه هایی را کشف کردند که هنرمندان سفیدپوست در فرانسه به واسطه آن، هویت مدل های سیاه‌پوست را از بین می بردند تا نمادهای نژادپرستانه را برای مخاطبان سفیدپوست ایجاد کنند، آنها همچنین پی بردند که تا چه اندازه تصاویر افراد برده در آن زمان رواج داشته است و نشان می‌داد چقدر کارپو می‌توانست از کشیدن تصاویری مانند آن پول درآورد. نمایشگاه‌هایی مانند این، تاریخ هنر را دوباره به شیوه‌های جذاب و حیاتی روایت می کنند، و احتمالاً در سال‌های آینده نیز شاهد نمایش‌های بیشتری در این زمینه خواهیم بود
مونه – میشل؛ در مرکز لوئیس ویتون، پاریس
جوآن میشل، علیرغم اینکه در طول زندگی خود موفق بود و مورد تحسین نیز قرار گرفت، اما امروزه وضعیت مشابهی با همکاران مرد اکسپرسیونیست انتزاعی خود مانند جکسون پولاک و ویلم دی کونینگ ندارد. با این حال، این مساله ممکن است به لطف چندین نمایش از کارهای او که امسال روی صحنه رفته است به زودی تغییر کند. نمایشگاه مرور آثار او که برای اولین بار در سال ۲۰۲۱ در موزه هنر مدرن سانفرانسیسکو افتتاح شد، در بهار به موزه هنر بالتیمور رفت و سپس در پاییز، برخی از آثار موجود در آن به سراسر اقیانوس اطلس سفر کرد تا در بنیاد لویی ویتون، که نمایش میچل در آن با تغییری همراه بود، نمایش داده شود.
این نمایش با سرپرستی سوزان پاژ، با عنوان «مونه – میشل»، آثار میچل را با نقاشی‌های امپرسیونیست مشهور فرانسوی در کنار هم به نمایش گذاشت، استودیوی او در فرانسه، جایی که بیشتر آثارش را در آن خلق کرده بود، در یک قدمی استودیوی مشهور مونه در گیورنی بود. جمعیت دسته دسته برای دیدن این نمایش می آمدند، که در آن نشان می داد هر دو هنرمند چگونه به مناظر و جهان طبیعی به روش های غیر معمول نزدیک شده اند. در همین حال، گالری دیوید زویرنر نیز نمایشی از آثار کمتر شناخته شده اخیر میشل را در نیویورک برپا کرد که مورد تحسین قرار گرفت.
Walter De Maria: Boxes for Meaningless Work در مجموعه منیل، هیوستون
اولین نمایش بررسی مرور آثار موزه ایالات متحده، به غول مینیمالیسم اختصاص پیدا کرد، این نمایش با آثاری آغاز می‌شود که از کندوکاوهای اولیه والتر دی ماریا درباره «کار بی‌معنا» یا هنری که هیچ کارکردی ندارد، سرچشمه می‌گیرد. اینها پیش سازهای طراحی ها، عکس ها و آثار هنر زمینی بودند که دی ماریا به تولید آنها ادامه داد و همه آنها در این نمایشگاه بررسی می شوند. طاق (۱۹۶۴)، یکی از آثار ارائه شده در این نمایش، شامل گروهی از ستون‌های چوبی است که در یک ردیف به صف شده‌اند، در حالی که نمونه Ocean Bed (1969) یک تشک را در دسترس مخاطبان به عنوان مکانی راحت برای گوش دادن به صدای ضبط شده از دریا قرار می‌دهد. همه آنها بخشی از اثری هستند که یکی از کیوریتور نمایشگاه، براد اپلی، آن را نمادی از «سادگی فریبنده» دی ماریا توصیف کرده است.
