یک سال فوق العاده دیگر برای هنرمندان زن

از فهرست آثار ترنر گرفته تا دوسالانه ونیز و بیشتر از آن، سال2022 یک سال خیره کننده دیگر برای زنان بود. اما اگر از تیتر روزنامه ها فراتر رویم؛ یک نگاه منصفانه به  حقایق، کافیست تا بدانیم که برابری، نسل ها دور است. امسال سال خوبی برای دیدن، شنیدن و بوییدن آثار هنرمندان زن بوده است. بهترین قسمت زندگی من در سال گذشته شامل هنرهای چیدمان خشونت آمیز توسط کورنلیا پارکر، مجسمه های سبک پیچ در پیچ سیمی روت آساوا، پارچه های تکه ای در هم تنیده شده با یک حس پیوند خانوادگی ساخته شده به دستان هنرمندانه لوییس بورژوا، اجراهای جسورانه درباره جنسیت و بیماری توسط کرولی شنیمن، مجسمه هایی از بافت گوشت مگدالنا آباکانویچ، نقاشی های تجسمی آلیسون کاتز، پرده های طرح دار و تپه های نازک از الیاف رنگی شیلا هیکس، و عکاسی های کنایه دار ویویان مایر.  

  لحظاتی از شگفتی و پیروزی وجود داشته است. هفته گذشته، ورونیکا رایان به عنوان برنده جایزه ترنر از لیستی از هنرمندان زن و ترا جنسیتی اعلام شد. در ماه آوریل، سونیا بویس یک شیر طلایی برای نمایشگاه غرفه بریتانیا در دوسالانه ونیز برنده شد که در همین نمایشگاه عالی مرکزی “شیر رویاها”  هنرمندان زن قدیمی و معاصر با قدرت، نمایشگاه را تحت سلطه گرفتند.

«بیاید تصور کنیم که: اگر این اشخاص شناخته شده هنرمندانی مرد بودند؛ این اتفاق به عنوان یک شگفتی دیده میشد.»

این پنجمین سالی است که یک ویراستار به من دستور داده است تا این نقطه از زمان را به عنوان یک لحظه بزرگ برای هنرمندان زن معرفی کنم. در مقاله ای که چهار سال پیش نوشته شده بود، من با جوانی متخصص در زمینه شبکه های اجتماعی، که در اینستاگرام صفحه ای به اسم هنرمندان بزرگ زن داشت، مصاحبه کردم. در طی این چندسال، کیتی هسل به شهرتی در چندین پلتفرم متفاوت دست پیدا کرد. کتاب داستان هنر بدون مردان به تازگی به انتخاب واترستونز بهترین کتاب سال نامگذاری شده است و او اکنون برای گاردین مقاله می نویسد. خوب… کار تمام شد؟ آیا ما دیگر نباید نگران برابری جنسیتی در دنیای هنر باشیم؟ آیا واقعا سال فوق العاده ای برای هنرمندان زن است؟ آیا می توانیم امسال را با اجحافی که در حق “رو وی وید” انجام شد، سال خوبی برای تمامی زن ها و هنرمندان بدانیم؟  

  هلن مولزوورت کیوریتور، در پادکست مرگ یک هنرمند؛ زندگی، مرگ و هنر آنت مندیتا که از پنجره 34 طبقه سقوط کرده را بررسی می کند. همسر وی کارل آندره متهم قتل او شد. یک راوی قدرتمند، مولزوورت از فرمت جرم های واقعی برای کشف ساختارهای قدرت در دنیای هنر استفاده می کند و این سوال را مطرح می کند که آیا می توان هنر را یک المان جداگانه از هنرمند در نظر بگیرید یا خیر. او جزییات دادگاهی که پس از مرگ مندیتا را توضیح داد، که وکلای آندره هنرمند کوبایی را به عنوان یک فرد عصبانی و دائم الخمر معرفی کردند که عضو فرقه های نامتعارف بوده است. دنیای هنر بر روی اتفاقاتی که حول محور آندره افتاد، چشم پوشی کرد و کارهایش همچنان نشان داده می شد. مولزوورت محیطی را تداعی می کند که در آن میراث نبوغ مرد بر زندگی و هنر یک زن بیشتر ارزش دارد. اما این اتفاقات در دهه 1980 افتاد. مطمئنا اوضاع تغییر کرده است؟ قسمت پایانی پادکست توسط نویسندگان هنری شارلوت برنز و جولیا هلپرین اجرا می شود که گزارشات برنز هلپرین در سال های 2018 و 2019 داده های مربوط به هنرمندان زن آمریکایی سیاه پوست را در این برنامه تحلیل کردند. با وجود این باور همگانی که دنیای هنر فراگیرتر شده است، آن ها متوجه شدند که این فراگیری و پیشرفت ظاهری بوده است. کسب آثار هنری توسط هنرمندان زن بیش از یک دهه پیش به اوج خود رسید، و سپس کاهش یافت. چرا مالکیت آثار توسط موزه ها اهمیت دارد؟ به این دلیل که اثر هنری که به مالکیت موزه در آمده دارای ارزشی است که باید از در یک موزه از آن نگهداری شود. لازم به ذکر است که نمایشگاه ها موقتی هستند؛ آن ها تاثیری در تغییرات کالکشن های موزه ندارند. گزارش جدید برنز و هلپرین در این ماه منتشر خواهد شد. با این حال آیا امسال سال بزرگی برای هنرمندان زن بود؟ اینگونه به این موضوع نگاه کنید: اگر این اشخاص موفق در حوضه هنر مرد بودند، آن ها به عنوان یک اتفاق خیلی مهم نشان داده می شدند. به طور کلی، اطلاعات موجود یک بی تفاوتی سیستمی و یک جداسازی کامل با مشکل اصلی، به ویژه در میان موزه ها را نشان می دهد. بازار هنر در سال های اخیر شاهد بهبود چشمگیری برای آثار زنان بوده است، اما همچنان برای این آثار ارزشی که در شان آن ها باشد نشان داده نشده است و این مسئله نسل های زیادی طول می کشد تا حل شود.  

  برای برنز و هلپرین مقالات تشویقی، مشکل را تشدید می کند. آن ها نسخه وسوسه انگیزی از واقعیت را می  فروشند که متاسفانه یک نسخه دروغین است و خوانندگان را تشویق به باور پیشرفتی در دنیای هنر می کند که در واقع وجود ندارد. آن ها با بررسی اطلاعات به جای آن که حس خوبی بگیرند واقعیت موضوع را درک کردند که بیشتر پوشش رسانه ای دنیای هنر بر اساس احساسات بنا شده است. نتیجه ای که برای برنز و هلپرین روشن است، این واقعیت است که دنیای هنر خود را پیشرفته تر از چیزی که واقعا هست می بیند. آثار منتشر شده در هفته گذشته توسط بنیاد فریلندز داستان مشابهی را در بریتانیا نقل می کنند.32 درصد آثار مجموعه 2021 تیت توسط هنرمندان زن و تراجنسیتی ساخته شده است. بهبود کوچکی که برای مسئله بزرگ مساوات جنسیتی در طول تاریخ بسیار ناچیز بوده، به گالری ملی در سال 2021 چهار اثر اضافه شد که همه ساخته دست مردان بودند. الیزا گودپسچر، مورخ هنر معتقد است که بیشتر از یک شور و اشتیاق نیاز است تا به یک جایگاه مناسب در دنیای هنر دست پیدا کرد. او می گوید “ادامه دادن این روند که هنرمندان زن را با هم دیگر گروه کنیم و آن ها را از دسته هنرمندان جدا کنیم در طول زمان، آن صورت که به نظر می رسد حرکت رو به جلویی نیست.” گودپسچر گرایش کنونی به “کپی و پیست” هنرمندان زن به روایت های تاریخی هنر موجود را به جای پرسیدن این سوال که چرا آن ها ممکن است با داستان موجود هم خوانی نداشته باشند، مطرح می کند و چرا این تفاوت ارزش بررسی بیشتر دارد. “نوشتن یا برگزاری نمایشگاه هایی درباره جزئیات این موضوع” بسیار سخت است. این موضوع که ما هر نوع مقاله یا اخباری که درباره هنرمندان و آثار هنری زنان میبینیم، حالتی از فمینیسم و رهبریت زنانه دارد از نظر من نا امید کننده است. چرا که این نوع نمایش پتانسیل بسیار بالایی از بازاری شدن آثار هنری را دارا هستند و به مشکل اصلی اشاره ای ندارند.  

  در هفت سال اخیر، بنیاد فریلندز با یک جایزه سالانه برای حمایت از یک هنرمند زن که به عنوان یک حرفه جانبی هنر را دنبال می کند؛ نمایشگاهی خارج از لندن برای وی ترتیب دادند و با این اقدام سعی بر تغییر جو حاکم هنری در جامعه داشتند. دوناشی می گوید: “فریلندز بی شک برای من تفاوت بزرگی ایجاد کرد.” این سازمان زیرساختی حمایتی در لندن فراهم کرده است و از سال 2017 که نماشگاه دوناشی در فروت مارکت ادینبورگ برگزار شد؛ به وی کمک کردند تا آثارش در مجموعه تیت هم قرار بگیرد. با این وجود او به عنوان هنرمندی در گلاسکو، در فضای هنری لندن و گالری های تبلیغاتی، دیده نشده است. او می گوید “من هنوز در بازار تبلیغاتی صعودی نداشتم.” تجربه دوناشی برای پولارد هم تکرار شده، او در شمال شرقی سکونت دارد. علی رغم جایزه هنرمندان بالتیک، جایزه پل هاملین، جایزه فریلندز و امسال نامزد جایزه ترنر؛ آثار هنری پولارد توسط هیچ گالری تجاری نمایش داده نشد. پولارد گفته “لندنی ها هم همیشه ناسیونالیست بودند.” نمایش داده شدن آثار در گالری برای یک هنرمند خیلی تاثیرگذار است، چرا که کار هنرمند در خارج بریتانیا مشاهده می شود.  

  در سن 69 سالگی پولارد به اندازه کافی تجربه زندگی داشته که درمورد نامزد جایزه ترنر شدن مشکوک باشد. “من صبر می کنم تا ببینم بعدا چه اتفاقی می افتد. یک تغییر رخ داده است. قطعا موقعیت هایی بهتر برای هنرمندان رنگین پوست و هنرمندان تراجنسیتی ایجاد شده است.  ولی بعضی اوقات به نظر می آید که این حس و حال کم می شود حالت عادی به جریان می افتد. من نمی خواهم که بد بین به نظر برسم، تغییر ایجاد شده و من امیدوارم که آنقدری زنده باشم که ببینم سر انجام این روند، 10 سال دیگر چگونه خواهد بود.” با نزدیک شدن به پایان سال، “ساخت مدرنیسم” نمایشی از هنرمندان آلمانی اوایل قرن بیستم که شامل پائولا مدرسون بکر و کتی کلویتز در یک دسته از هنرمندان زن، جمعیت زیادی را جذب رویای آکادمی لندن می کند. دوروتی پرایس ، متصدی نمایشگاه به من میگوید: “این نمایشگاه اولین نمایشگاه گروهی زنان هنرمندی است که از سال 1999 بر پا شده است. نمایشگاه قبلی 23 سال پیش، به نام آمازون های آوانگارد قرار بود نقطه عطفی باشد که نبود. بنابراین عملیات بازگرداندن زنان به داستان هنر، کاری طولانی با پستی بلندی های بسیار بوده است.”  

مطالعه بیشتر ⇐ آغاز پنجاه و نهمین دوسالانه ونیز ۲۰۲۲ در آرسنال و جیاردینی

پرایس می گوید: “اگر بخواهیم از انرژی لحظه کنونی، حداکثر استفاده را بکنیم؛ موسسات باید شجاع تر باشند. آن ها باید ریسک کنند.” و حتی اگر توانایی مالی برای به دست آوردن آثار را نداشته باشند، آن ها باید به برگزاری نمایشگاه های خود ادامه دهند. این فقط نمی تواند یک عملیات لحظه ای باشد و زمان می برد. نمایش خود پرایس نتیجه 30 سال تدریس و تحقیق است. هیچ یک از جریان های کنونی نمایشگاه سازی و بورسیه سازی یک شبه اتفاق نیافتده است. در پس این جریان 50 سال تحقیق عمیق توسط نسل های قبلی مورخان هنر فمینیست وجود دارد. محققان برجسته از جمله گریزلدا پولاک و لیندا نولکین نام ها را کشف کردند، اثر را شناسایی کردند و ساختار های نظری جدیدی را برای تاریخ هنر فراگیر پیشنهاد کردند. “منفجره”… اثر کرنلیا پارکر در نمایشگاه تیت بریتانیا در ماه مارچ. عکس: گای بل/رکس/شاتراستاک از پولاک پرسیدم که آیا فکر می کند سال خوبی برای زنان هنرمند است؟ او به من گفت که این سوال جالبی نیست، اما این سوال در باره جامعه هنری چه می گوید که ما هنوز هم باید آن را بپرسیم؟ «فکر کنید چقدر خلاقیت خفه شده است، چقدر دنیای ما دارای فقر هنری خواهد بود اگر این وضعیت یک طرفه باشد. در پس واژه “زنان” این پیچیدگی بسیار جذاب نهفته است: هر زن سهمی منحصر به فرد در انباشت ثروت آنچه فرهنگ به عنوان راهی برای درک جهان ما ارائه می دهد است.» برابری فقط تیک زدن یک سری مشخصه نیست. تلاش برای تنوع در مجموعه ها و نمایشگاه های ما اهمیت دارد زیرا هنر بیانی از اندیشه و تجربه انسان است. دنیای هنری که مغرضانه باقی می ماند، نه تنها غذای جامعه را منعکس نمی کند، بلکه به شیوایی بیان می کند که جامعه برای ایده ها و احساسات چه کسی ارزش قائل است.