امسال، پس از یک سری تعویق، بسیاری از محتمل ترین نمایشگاه‌های چند سال گذشته همزمان شدند که در نتیجه آثار هنری فراوانی برای بازدید مخاطبان با خود به همراه داشت. در میان آنها، نمایش‌های تکرار شده ای مانند دوسالانه ونیز در ایتالیا و Documenta 15 در کاسل آلمان نیز، که صدها هزار بازدیدکننده را با وعده‌ی هنرهای پیشرو جذب کرده بودند، برجسته می نمودند.

اما، در کنار این جشنواره‌های هنری، که در کانون توجه قرار می‌گرفتند، تعدادی از نمایشگاه ها با محوریت بازنگری و مرور آثار هنرمندان، همچنان مرزهای از پیش تعیین شده را کنار زدند و چهره‌های جدیدی را معرفی‌ کردند و بررسی هنرمندان مشهور را پیچیده‌ تر ساختند. بسیاری از این نمایش‌ها هنوز در حال برگزاری هستند و همچنان که به مکان‌های جدید می‌روند، تاریخ هنر را نیز دوباره تغییر شکل می‌دهند.
در زیر، نگاهی به ۲۵ نمایشگاه مهم و برجسته  هنری در سال ۲۰۲۲ می اندازیم:

“Khaleej Modern: Pioneers and Collectives in the Arabian Peninsula”

در گالری هنر NYU ابوظبی

اولین بررسی جریان مدرنیسم در حوزه خلیج فارس؛ که شامل بحرین، کویت، عمان، قطر، عربستان سعودی و امارات متحده عربی می باشد، شامل ۶۰ اثر  و از سال ۱۹۴۰ به بعد است. ساختن روایتی از این آثار – که شامل نقاشی، مجسمه سازی، اینستالیشن و همچنین رسانه های خاص تر است – کار کوچکی نبوده است. تیم کیوریتوری، به رهبری عایشه استوبی، محقق عمانی با همکاری طلا نصار، به نظر می آید در حالی که اسرار اصلی این نمایش را کشف می‌کنند، به جستجوی گنج از طریق آرشیوهای غیر قابل دسترس، مجموعه‌های خصوصی و مؤسسات دوردست پرداخته اند: باید دید آنها چگونه روایت بصری یک قوم و مکان را در حرکتی دائمی به طور دقیق بیان می کنند و اگر هنوز موخره مدرنیسم در این منطقه نوشته نشده باشد آیا این نمایشگاه واقعاً مروری بر آثار این هنرمندان است؟ همچنین آن‌ها گروه‌های موضوعی را معین کرده اند که نشان می‌دهد چگونه جنبش‌های هنری مابین سرزمین ها حرکت می کنند و توسط زبان‌، ارزش‌ و دیدگاه ها تغییر شکل می‌دهند. این یک مورد فوق‌العاده برای رهایی مدرنیسم از تجارب انحصاری هنرمندان جهان شمالی و اجازه دادن به کثرت مدرنیسمی است که تا کنون با فضای آنها تعریف ‌شده است. نمایش در زمان حال به اتمام می رسد و نشان می دهد که پایانی در هیچ کجا قابل دستیابی نیست.

“Just Above Midtown: Changing Spaces”

در موزه هنر مدرن نیویورک

متنی که مستقیماً بر روی دیوار گالری در میانه‌ی نمایشگاه MoMA نوشته شده است « Just Above Midtown: Changing Spaces » به طور مختصر توسعه عملی این دو مؤسسه را دنبال می‌کند – اینکه یکی به هنر سیاه پوستان و تجربه گرایی اختصاص داده شده و دیگری شروع به جمع‌آوری آثار هنری و تعریف هنر مدرن کرده است. همانطور که در ستون سمت چپ ذکر شده است، گالری JAM در سال ۱۹۷۴ در یک فضای اجاره ای ۷۲۴ فوت مربعی در خیابان ۵۷ افتتاح شد، در حالی که MoMA، در ستون سمت راست، در سال ۱۹۲۹ در یک فضای اجاره ای ۴۶۰۰ فوت مربعی در همان خیابان افتتاح شده است. اما از این مکان مشترک، مسیرهای آنها از هم جدا شده است؛ – اقدامات لیندا گود برایانت برای او بدهی های زیادی ایجاد کرد، زیرا نیازهای هنرمندان را بر تقاضاهای فروش و اجاره اولویت می داد، در حالی که MoMA توسط سرپرستان ثروتمند سفیدپوست حمایت می شد. نمودار چیزهای زیادی ناگفته باقی می‌گذارد، اما شایستگی هنرمندانی که برایانت به نمایش گذاشته زیر سوال نمی‌رود. همچنانکه در اتاق‌هایی از آثار هنری نمادین دیوید هامونز، سنگا ننگودی و لورین اوگریدی در کنار آثار کمیاب کامیل بیلوپس، والتر سی جکسون و جین موتوسامی -اش قدم می‌زنیم عکس های آرشیوی را میبینیم که گستردگی و خلاقیت برنامه گالری را نشان می دهند.

مطالعه بیشتر ⇐ مروری بر نمایشگاه آرت بازل میامی – بخش اول

Denyse Thomasos: just beyond، در گالری هنری انتاریو، تورنتو

دنیس توماس، هنرمند ترینیدادایی-کانادایی که در ۴۷ سالگی و در سال ۲۰۱۲ درگذشت، ستاره شگفت انگیز دوسالانه ویتنی بود، زیرا او هرگز در طول زندگی خود در نیویورک، جایی که در زمان مرگش در آنجا مستقر بود، طرفداران زیادی پیدا نکرد. اوضاع در کانادا کمی متفاوت بود، جایی که آثار انتزاعی بزرگ او علاقه‌ مندان جدیدی به خود جلب کرد، زیرا تا کنون هنرمندان سیاه‌پوست کمتر شناخته‌شده‌ای از گذشته این کشورتا بحال مورد توجه قرار گرفته‌ بودند، و امسال، گالری هنری تورنتو در انتاریو یک نمایش با محوریت مرور آثار کلی توماس برگزار کرد. (با سرپرستی رنه ون در آویر، سالی فراتر و میشل ژاک. نمایشی که همچنین به موزه رمای مدرن در ساسکاتون نیز می‌رود.) منتخبی از بوم‌های گسترده توماس که اشکال حبس، تاریخ برده‌داری و دیاسپورا را بررسی می‌کنند، در معرض دید قرار گرفته اند. بسیاری از آثار این نمایشگاه به ندرت به نمایش درآمده بودند، و اگر هم نمایش داده شدند، مطمئناً در قالب بسیاری از آثار هنری دیگر او نبودند. در حقیقت هنرمندان به اصطلاح کشف‌شده، دائماً برای تعامل با زمان حال به خدمت گرفته می شوند، اما باید گفت این نمایشگاه احساس متفاوت تری را در این خصوص برمی انگیزد.

مطالعه قسمت دوم