این مصاحبه زمانی با وانگ توئو درباره آخرین کارش – روایت سانسور و منع آزادی های هنری و اجتماعی – صورت گرفت که شانگهای هنوز با سرکوبگرانه ترین قرنطینه در تاریخ اخیر چین روبرو بود.
اقدامات سختگیرانه، از جمله نقل مکان اجباری به مراکز قرنطینه، بسته شدن خدمات و مسدود کردن حساب های بانکی مخالفان، اعتراضاتی را در چندین شهر در سراسر چین برانگیخت. در این شرایط، ندیدن آخرین اثر این هنرمند، با عنوان بازجویی دوم (۲۰۲۲)، به عنوان استعاره‌ای از بحران کنونی کشور دشوار بود.
بازجویی دوم، به عنوان قسمتی از بخش «استیت منت»های آرت بازل (۱۶ تا ۱۹ ژوئن ۲۰۲۲) برای اولین بار پخش شد که به نمایش پروژه های انفرادی توسط هنرمندان نوظهور اختصاص داده شده بود، به نظر می رسد اختصاص کلمه «نو ظهور» برای هنرمندی که اخیراً در بینال شانگهای ۲۰۲۱ حضور داشته و نمایشگاه انفرادی بزرگی را در UCCA پکن در همان سال با نام با دست خالی به سوی تاریخ برگزار کرده بود، دیر هنگام باشد.
این اثر که به‌عنوان یک چیدمان ویدیویی دو قسمتی ارائه می‌شود، بازتاب دهنده دیالوگ‌ها و ایده های پیچیده یک تریلر روان‌شناختی است. یک هنرمند و یک سانسورچی دولتی گفت‌وگوهای بحث برانگیزی را در طی یک پرسش و پاسخ به مناسبت پرفورمنس هنرمند رد و بدل می‌کنند، که به تبادل پرتنشی درباره اهمیت و تأثیر تاریخی هفت گناه، مجموعه‌ای از اجراهای بدون مجوز در طول نمایشگاه چین/آوانگارد ختم می‌شود.
این نمایشگاه که در ابتدا در ژوئیه ۱۹۸۷ در موزه هنر ملی چین در پکن به نمایش گذاشته شد (گالری هنر ملی چین سابق) در همان سال توسط کمپین ضد آزادی بورژوازی به تعویق افتاد. پس از تاخیرهای بیشتر، در فوریه ۱۹۸۹ افتتاح شد و دو ساعت بعد، پس از هفت اجرا که مردم و مقامات را شوکه کرد، تعطیل شد.
در میان آنها، ژانگ شنگ کوان، ژو یانگوانگ و رن شیائوینگ در فضای نمایشگاه و با ملحفه های سفید عزا در تن قدم می زدند، وو شانژوان میگو می فروخت تا رابطه بین هنر و مصرف را نشان دهد و وانگ لانگ نیز لباس شمشیرزنی پوشیده و به طرز تهدیدآمیزی در گوشه ای ایستاده بود.
لی شان پاهای خود را در یک حوض تزئین شده با تصویر رونالد ریگان می شست، در حالی که ژانگ نیان در محاصره تخم های جوجه کشی نشسته بود، وانگ درن …ها و سکه ها را به میان جمعیت پرتاب می کرد و شیائو لو نیز به اثر هنری خود، گفتگو (۱۹۸۹) با تپانچه شلیک می کرد -که البته اندکی بعد تسلیم مسئولان شد-.
اعتراضات دانشجویی سال ۱۹۸۹ در سراسر کشور دو ماه بعد آغاز شد و با اشغال چند هفته ای میدان تیان آن من و حادثه چهارم ژوئن به اوج خود رسید. نگاه به گذشته به اشتباه نشان می‌دهد که این حوادث به هم مرتبط هستند، فقط به این دلیل که در یک زمان اتفاق افتاده‌اند، تمایل به آزادی‌های خاصی را ابراز کرده و در نهایت نیز ناتمام مانده اند.
شاید این ترک تیز تپانچه شیائو لو بود که به واسطه آن شلیک هایی در سالن نمایشگاه به گوش رسید و این دو رویداد را به هم پیوند داد. به نظر می رسید ژست نمایشی این خشونت، پیش درآمدی برای آنچه پس از آن اتفاق می افتاد، بود. از آنجایی که هر دو رویداد تاریخی به طور مداوم مورد دادخواهی و تجدیدنظر قرار می‌گرفتند و این شکاف گسترده‌تر می‌شد. این تجدیدنظرطلبی و تفسیر تاریخی در مرکز اصلی اثر بازجویی دوم قرار دارد.
با نزدیک شدن گفتگوی هنرمند و سانسورچی دولت به موضوعات حساس، گفتگوی معمولشان به دیالوگ خصوصی تری در مورد احتمالات اصلاحات سیاسی تبدیل می شد. آنچه در ادامه می‌آید تاییدی بر نقش‌های مخفیانه هر دو طرف است. هنرمند در واقع یک خبرچین دولتی است، در حالی که سانسورچی، بیشتر به ارزش هنر در دولت نظارتی واقف می شود.
در طول اثر، دیالوگ و مونولوگ درونی هر دو شخصیت در هم تنیدگی و همپوشانی دارند، به گونه‌ای که دنبال کردن بخش‌هایی از روایت تقریباً غیرممکن می‌شود و روایت را از دید معمول پنهان می‌کند. تاثیر آن هیجان‌انگیز است و انگار مکالمه‌ای خطرناک در آن پنهان است که با هر صحنه ای که به جلو می رود، حس همدردی تماشاگر را تغییر می‌دهد.
با توجه به قرنطینه های اخیر و سرکوب گسترده مخالفان، بعید به نظر می رسید که آخرین کار وانگ و موضوع آن در سرزمین اصلی چین با استقبال دیده شود – اگر اصلاً در آنجا دیده شود. همانند این مساله در اثر هست؛ آنجا که یکی از شخصیت های فیلم هنرمندی است که خود را تحت نظارت می بیند. او می ترسد که کسی در جامعه هنری درباره او اطلاعاتی به دولت بدهد و متعاقباً متوجه می شود که «به چای دعوت شده است.»
در گفت‌وگوی زیر، وانگ درباره وقایعی که انگیزه ساخت بازجویی دوم را در او بوجود آورد، نمایشگاه آینده‌اش با گالری Blindspot هنگ کنگ (۲۱ مارس تا ۶ مه ۲۰۲۳)، تفاوت بین اصلاحات و انقلاب، فراموشی تاریخی، مسیرهای محتمل آینده نگرانه چین و مهمتر از آن ضرورت مقابله با سانسور و خودسانسوری را توضیح می‌دهد.
