چگونه من ری صنعت مد را تغییر داد.
اگرچه او راغب به این کار نبود، اما این هنرمند آمریکایی یک عکاس مد پرکار و تجربی بود. نمایشگاهی جدید به بررسی هیاهوی جانبی سوررئالیستی می پردازد.
من ری یک عکاس مد یا یک نقاش؟
اولین عکاسی مد من ری یک فاجعه بود. سال ۱۹۲۲ بود، و هنرمند تازه کار از نیویورک با یک چمدان، ۱۰۰ دلار و با هدف تبدیل شدن به یکی از جوان های درخشان دادائیسم در کنار مارسل دوشان و آندره برتون به پاریس آمده بود. او چند سالی بود که عکاسی می‌کرد، اما عمدتا پرتره می‌گرفت، و بیشتر وقت ها مشتاق به این کار نبود. او بعدها گفت: “عکاسی هنر نیست” و فقط از چیزهایی عکس می گیرد که نمی تواند نقاشی کند. با این حال، او پولی نداشت، بنابراین هنگامی که پل پوآره، مدرس فرانسوی که زنان را از کرست بیرون می آورد و شلوار های هارم به آن ها می پوشاند، به او درخواست عکس برداری داد و او موافقت کرد. در آن زمان، تصویرسازی برای خانه های مد مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما پوآره به دنبال چیزی متفاوت بود؛ و من ری همان متفاوتی بود که پاول به دنبالش بود به جز این قسمت که او یک آمریکایی در سالن بود و نمی دانست که چه کار می کند. چراغ ها درست نبودند و برق، سر صحنه خراب شد. پوآره از این تصاویر خوشش نیامد و از پرداخت هزینه عکس برداری به او خودداری کرد.
این عکس ها، در میان آثار اولیه ای که زمانی توسط منتقد فرانسوی آلن سایاگ “به‌شدت پیش پا افتاده” توصیف شد، هرگز نور روز را ندیدند. اما آن ها به لحظه سرنوشت ساز من ری تبدیل شدند. به گفته رومی کاککس، متصدی نمایشگاه جدیدی در MoMu آنتورپ، که به چگونگی اطلاع رسانی مد به کار من ری و چگونگی تأثیر او بر این صنعت می‌پردازد، «آرزوی او برای پذیرفته شدن به عنوان یک نقاش به این معنا بود که او کار خود را به عنوان یک عکاس مد و در کل به عنوان یک عکاس قبول نداشت. با این حال، او از این عکس ها خشنود بود. از آنچه ساخته بود خشنود بود.»
عکاس مد و سورئالیست
من ری در ادامه به گرفتن پرتره از جامعه عالی پاریس و عکاسی برای مجلات مد و برندهای مختلف لوازم آرایشی پرداخت، در حالی که با روش های مختلف عکاسی مانند سولاریزاسیون (قرار دادن یک عکس نیمه توسعه یافته در معرض نور برای ایجاد یک طرح کلی تاریک) و نوردهی مضاعف بازی کرد. به نظر می رسد، دو من ری وجود داشت. یکی، سوررئالیست مشهور جهان که اشیای پیش پا افتاده را به آثار هنری تبدیل کرد، و دیگری، عکاس مد پرکار که ناراحتی خود را در مورد این صنعت پارک کرد تا مجموعه ای از آثار خلق کند که در نهایت بیش از تمام آثار او بود. کار مد با هم. همچنین برای او خانه خوبی در هالیوود خرید. به نظر می رسد بدون یکی، دیگری را نخواهیم داشت.
نمایش لباسی به قدمت ۱۱۰ سال
نمایشگاه MoMu مدت کوتاهی دارد، عمدتا به این دلیل که به سادگی نمی توانید یک لباس ۱۱۰ ساله را برای مدت طولانی به نمایش بگذارید. بر اساس نسخه های برگزار شده در شهرهای مارسی و لوکزامبورگ که در حدود زمانی بیماری همه گیر کووید رخ داده است، هدف آن – تا حد زیادی با موفقیت – بازسازی حرفه من ری در طول دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ با استفاده از بیش از ۲۰۰ عکس، در حالی که کار او را در گذشته و معاصر قرار می دهد.
نمایشگاهی برای مد به مدل من ری
این نمایشگاه با رخت آویز آغاز می شود. تکنولوژی ای که سیم آن توسط طراح بلژیکی Margiela به یک جفت سینه از مانکنی از دهه ۹۰ تا شده است و مجموعه ای از ۶۳ سینه از مانکن های چوبی در سال ۱۹۲۰ به نام Obstruction توسط من ری. امانوئل رادنیتزکی در سال ۱۸۹۰ در فیلادلفیا به دنیا آمد (او در نوجوانی نام خود را تغییر داد)، والدین او از مهاجران روسی با پیشینه مد بودند. مادرش خیاط و پدرش خیاطی بود که مشتریان را برای یراق آلات به خانه می آورد. کاککس می‌گوید: «من ری هرگز صراحتا هیچ کدام از این دو را به‌عنوان تأثیری در حرفه اش ذکر نکرد، اما به همان اندازه، اگر او پسر یک قصاب بود، به احتمال زیاد این ها چاقوهایی بودند که از سقف آویزان شده بودند.»
از میان ۲۰۰ عکس، بیشتر عاشقان او، لی میلر و کیکی دو مونپارناس هستند که این نمایشگاه به طور قانع کننده ای به لباس های کنار آن ها پیوند می خورد. به گفته کاتلین دریکه، کارشناس مد بلژیکی و راهنمای MoMu، مارگیلا (به طور کاملا معصومانه) هرگز ارتباط مستقیمی بین کار خود و من ری ایجاد نکرد. این ادعایی جذاب است، ادعایی که تونی بن را به یاد می آورد که مارکس را به عنوان یک مرد میانسال می خواند و کشف می کرد که آلمانی بیش از یک قرن قبل از او «از قبل به این نتیجه رسیده بود که من درباره سرمایه داری به آن رسیده بودم». مجموعه بهار/تابستان ۱۹۹۶ Margiela دارای نگاتیوهای عکاسی از محصولات لباس است. کت و شلوار بدن او در سال ۲۰۰۸ با یک سوتین trompe l’oeil مشکی پوشانده شده است. همه چیز غیرقابل انکار است.
کت استند طرحی برای همه
در واقع قابل توجه است که چگونه بسیاری از طراحان از کت استند، اولین عکس برهنه من ری، در سال ۱۹۲۰ الهام گرفتند. اثر ترومپ لوئیل، که توسط من ری در تصویرش از زنی در پشت پایه کت با جوراب سیاه پوشیده مشهور شد، در زمان تکرار شده است. و دوباره، همانطور که در لباس Loewe 2022 با یک جفت بادکنک که سینه ها را پوشانده است، دیده می شود. کاککس، همچنین در سال ۲۰۱۲ یک بافتنی trompe l’oeil (خطای دید/ بدن نما) توسط سلین تهیه کرد که تقریبا مشابه نمونه ای است که در تصویر میلر در سال ۱۹۳۰ پوشیده شده بود.
در آنتورپ، تمرکز در جاهای دیگر بر روی طراحان بلژیکی است. ممکن است نام برخی را نشنیده باشید (نورین و تیمرمنز) و برخی را احتمالا شنیده باشید (آن دمولیمستر و دریس ون نوتن). بخشی از آنتورپ ششم، این دانشجویان مد که از آکادمی سلطنتی هنرهای زیبا بین سال‌های ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۲ فارغ التحصیل شدند، از محبوب ترین طراحان نسل خود بودند. نام آن ها به این دلیل است که پس از هجوم به کت واک های اروپایی، هیچ یک از مطبوعات نتوانستند نام خانوادگی آن ها را تلفظ کنند. مارگیلا بزرگ تر است، اما به عنوان یک عضو افتخاری در نظر گرفته می شود.
تاثیر گذاری من ری بر روی روش عکس برداری مد
کارهای مد من ری بین دو دهه و دو مجله Vogue و Harper’s Bazaar تقسیم شده است. در سال ۱۹۲۴، او یک قرار داد ۶ ساله برای عکس برداری این دو مجله بست که مصادف با سجاف ها و پایین آوردن کمر در دوخت لباس ها در آن دهه بود. تغییر کارکنان در Vogue به این معنی بود که من ری در سال ۱۹۳۰ قبل از امضای قرارداد با هارپرز بازار پیشروتر در سال ۱۹۳۴ متوقف شد. کارمل اسنو، سردبیر آن، تکنیک های عکاس را تشویق کرد و در اینجا بود که او تشویق شد تا از نور خورشیدی به عنوان استاندارد استفاده کند. کاککس درباره آثار من ری می گوید: «همیشه مشخص نیست که عکاسی مد چه چیزی هست و چه چیزی نیست. چه کس دیگری می تواند مهره های شیشه ای را به صورت یک زن بچسباند، (Les Larmes، ۱۹۳۲)، و از آن برای فروش ریمل Cosmecil استفاده کند؟» شات معروف او از پگی گوگنهایم در لباس پوآره، پشت او به دوربین و چرخش آرام به لنز، شبیه یک سرمقاله مد بود اما در واقع یک پرتره بود. عکس دیگری مدلی را نشان می دهد که یک لباس مجلسی طلایی از مادلین ویونت به تن دارد و در یک چرخ دستی پوشیده از ساتن صورتی دراز کشیده است. این شبیه سورئالیسم به نظر می رسد اما در واقع در بازار هارپر در سال ۱۹۳۷ ظاهر شد. به جای این که حواس بیننده را به لباس پرت کند، زاویه به نوعی آن را بالا می برد. کاککس می‌گوید: «تضاد بین زرق و برق و کارآمدی لباس آنقدر جذاب است که می توانید ببینید چرا این نوع چیزها در مجلات به نمایش در آمدند.»
زاویه دید من ری
جالب ترین شاید زوایای چشم پرنده یا دید کرمی و ژست ها بود. من ری مدل‌هایش را شبیه مانکن ها ساخت و حتی وسایلی مانند پرندگان سفید بزرگی را که به مجسمه ساز جاکومتی سفارش داد به عنوان پس زمینه برای عکس برداری شانل در سال ۱۹۳۷ معرفی کرد. او را به پیشروی اندی وارهول تبدیل کرد.
میراث من ری
اگر امروزه مد به معنای فروش یک سبک زندگی کامل و نه یک لباس تک است، احتمالا می توانیم این تکنیک ها را رعایت کنیم. بیشتر اوقات، لباس ها زرق و برقی دوچندان به تصویر می دادند. مجلات مد امروزه معمولا طبق قرارداد مجبور هستند که ظاهری کامل را مستقیما از کت واک به تصویر بکشند.
بین سال‌های ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸، آثار من ری در همه شماره های مجله هارپرز بازار منتشر می شد. او در خاطرات خود با عنوان Self-Portrait نوشت: هر چقدر هم که تمایلی به عکاسی از لباس های شیاپارلی نداشت، بهتر از گاز گرفتن دستی که به او غذا می داد می دانست: «من می خواستم پول در بیاورم نه این که منتظر شناخته شدنی بودم که ممکن بود اتفاق بیافتد یا نه.»
لباس ها و موزه ها
به طور قابل توجهی، اکثر لباس ها از آرشیو می آیند. سرپرست MoMu، کات دِبو می گوید: «لباس ها واقعا مسیر دشواری را در سفر طی می کنند، و موزه های دیگر به خوبی این موضوع را رعایت می کنند.» با این حال، این زمان دشواری برای نمایشگاه های مد است. او می گوید: «همه یک فیلم پرفروش می خواهند. اما تنش بین موزه های دولتی و خصوصی وجود دارد. در گذشته، برندهای بزرگی را دیده ایم که نمایشگاه هایی را برگزار کرده اند، که به طور گسترده در بازارهای مهم و با بودجه های بزرگ تر بازدید کرده اند. اما یک نقش متفاوت و خاص وجود دارد که نمایشگاه های دارای بودجه عمومی می توانند و باید ایفا کنند، که انتقاد بیشتر از صنعت است و تأثیر مد بر جامعه و کره زمین. ما می توانیم با خلاقیت مد و همچنین جنبه تاریک آن مقابله کنیم. در حالی که بعید است که من ری چنین نمایشگاهی را تایید کند، اما فحاشی او در جوانی در پاریس باید کمرنگ شده باشد. در اواخر عمرش اغلب دیده می شد که در کتابفروشی های دست دوم را می گردد و به دنبال نسخه های قدیمی ووگ است. کاککس می گوید: «از نظر مالی این، نه تنها کاملا به حرفه او کمک کرد، بلکه به شهرتش نیز افزود و او این را می دانست. “سیاه و سفید (Noire et blanche)”، عکسی سوررئالیستی از یکی از عشاق من ری، کیکی دو مونپارناس بود که در کنار ماسکی سیاه، در سال ۱۹۲۶ در ووگ منتشر شد. در سال ۲۰۱۷، بیش از ۳ میلیون دلار در کریستیز پاریس فروخته شد. کاککس می گوید: «دلیل این که عکس های نمایشگاه بسیار کوچک هستند این است که از نگاتیوهایی تهیه شده اند که در یکی از آخرین آتلیه های او یافت شده است. این واقعیت که او آن ها را نابود نکرد نشان می دهد که آن ها به هر نحوی برای او مهم بوده اند.»
نویسنده و گردآورنده: ریحانه صمیمی
